ย้อนสู่อดีตชาติ /8

ปาราวตีนอนห้อยหัวโดยทอดลำตัวอยู่บนเตียง หลังจากวันเกิดเธอก็ไม่ได้เจอผู้หมวดรูปหล่ออีกเลย ความรู้สึกในหัวใจมันปรวนแปรไปหมด ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด และความรู้สึกบางอย่างที่มีมากกว่าสิ่งใด เป็นความรู้สึกที่บอกตัวเองไม่ถูกว่าคืออะไร แต่หัวใจมันวาบหวิวเสียทุกครั้งที่คิดถึง

“ปลาเอ๊ย มีพัสดุส่งมาถึงน่ะลูก”

ร่างน้อยกระเด้งขึ้นจากที่นอนออกไปดูพัสดุที่แม่บอก มันเป็นกล่องใหญ่และมีน้ำหนักพอสมควร แต่แปลกทำไมไม่มีตราไปรษณียากร ร่างน้อยสาวเท้าออกไปดูนอกบ้านเพราะคิดว่าบางทีอาจได้เห็นใครก็ตามที่อุตริมาเล่นตลกส่งระเบิดมาให้เธอ แต่ไม่เห็นใครนอกจากท้ายรถยุโรปยี่ห้อที่เธอไม่รู้จัก ฐานะอย่างเธอจะสนใจอะไรกับเรื่องรถ ที่ได้เรียนอยู่ทุกวันนี้ก็ขอทุนการศึกษาจากที่ทำงานของพ่อผู้ล่วงลับ

ภายในห้องนอนสาวน้อยนั่งแกะกล่องพัสดุบนเตียง เปิดมาก็พบการ์ดสีชมพูลายน่ารักเป็นอันดับแรก

Happy Birth Day My Baby

นี่เป็นของขวัญและของชดใช้จากคนไกล อาจช้าไปหน่อยแต่เพราะไม่มีเวลา อยากบอกให้รู้ว่าคิดถึงสุดหัวใจ

ร้อยโทอิทธิ พงษ์ชยานนท์

“ชิ อมพระมาพูดก็ไม่มีวันเชื่อ ฝรั่งตาน้ำข้าวเอ๊ย ดีแต่ปากเสียล่ะมั้ง”

ปากก็บ่นอุบมือก็หยิบกล่องใบเล็กออกมา มันคือนาฬิกาเรือนหรูแค่เห็นยี่ห้อก็รู้แล้วว่าแพงแค่ไหน ใต้นาฬิกามีกระดาษเขียนว่า ชดเชยสำหรับเรือนเก่า สาวน้อยถอนใจวางกล่องนาฬิกาลงข้างตัวแต่เหมือนมันทำลายสมาธิ จึงปัดมันให้ไกลตัวราวกับเป็นของไร้ค่าไม่มีราคา

ปาราวตีดึงตุ๊กตาหมีสีชมพูน่ารักออกมา เธอยิ้มให้กับของขวัญชิ้นนี้ นี่ตาโย่งนั่นรู้ได้ยังไงว่าเธอชอบตุ๊กตาหมีแถมยังเป็นสีชมพูด้วย ความดีใจทำให้เธอกอดตุ๊กตาตัวนั้นแน่นและจรดจมูกลงบนหน้าน้องหมีน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว ความเย็นที่ถูกปลายคางทำให้หัวคิ้วเรียวผูกกันเป็นโบว์ แล้วดวงตากลมต้องเบิกกว้างเมื่อปลายนิ้วเกี่ยวสร้อยทองคำขาวเส้นเล็ก มีจี้รูปแม่กุญแจเล็กๆ ห้อยอยู่

“ถ้านาฬิกาเป็นของชดใช้ งั้นนี่ก็คือของขวัญสินะ”

หัวใจของปาราวตีเต้นกระหน่ำ เธอไม่ใช่เด็กที่จะไม่เข้าใจความหมายของมัน แต่เขาคงลืมไปว่าเธอไม่ใช่ไก่ที่เขาจะหยอกเล่นแก้เหงา เธอจะต้องเอาของพวกนี้ไปคืนเขา

หญิงสาววัยใสกระโดดลงจากเตียง หยิบของขวัญและของชดใช้ใส่กระเป๋าแล้วจ้ำพรวดๆ ออกไป สวนทางกับมารดาที่หน้าบ้าน

“จะไปไหนล่ะลูก”

“หนูจะไปทำธุระจ้ะ เดี๋ยวก็กลับจ้ะแม่” ปาราวตีบอกก่อนออกไป

ปาราวตีลังเลว่าจะไปตามหาอิทธิได้ที่ไหนระหว่างที่กรมกับที่บ้านของเรืองฤทธิ์ สรุปแล้วเธอก็มายืนอยู่หน้าบ้านของพี่ชายร่วมโลก เห็นท้ายรถอัลฟ่าโรมิโอสีดำราคาแพงจอดอยู่อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปเตะล้อด้วยท่าทางของนักเลงกร่างเต็มเปี่ยม

“ทำอะไรน่ะ”

อิทธิออกมาทันเห็นเธอกำลังระบายอารมณ์กับล้อรถของเขาอยู่ ร่างเล็กสะบัดหน้ามามองแล้วกระชากประตูรั้วให้เปิดออกก่อนพาตัวแทรกเข้าไป

“เอาคืนไป หนูไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น แล้วก็ไปให้พ้นจากชีวิตหนูเถอะ”

“เดี๋ยวๆ นี่มันเรื่องอะไรกัน”

เรืองฤทธิ์วิ่งเข้ามาแทรกระหว่างกลางศึกย่อยๆ ที่กำลังตั้งทัพกันอยู่ทั้งสองฝ่าย สองคนนี่ไม่ปกติเสียแล้ว ต้องมีอะไรมากกว่าที่คิด

“ไม่ใช่เรื่องของพี่ฤทธิ์ อย่ายุ่ง”

“อ้าว...อย่าเกเรสิ พี่ถามเราดีๆ นะ”

“จ่า นายเข้าบ้านไปก่อนไป นี่เป็นเรื่องของฉันกับเธอ” อิทธิไล่

เรืองฤทธิ์มองคนตัวสูงสลับกับคนตัวเล็ก ไม่รู้ว่าควรจะเป็นห่วงสวัสดิภาพของใครดี แต่พอเห็นแววตาจริงจังของผู้หมวดหนุ่ม เขาก็ต้องเก็บความสงสัยแล้วถอยหลังเข้าบ้านเงียบๆ

“เอาคืนไป”

สาวน้อยส่งของขวัญกล่องเล็กให้ เธอยัดสร้อยไว้รวมกับนาฬิกาเพราะรีบร้อนออกจากบ้านเลยลืมหยิบตุ๊กตาหมีมาด้วย

“ทำไมทำแบบนี้”

ชายหนุ่มไม่รับแล้วยังถามกลับด้วยท่าทีไม่พอใจ เขาไม่เคยรู้สึกเสียหน้าเท่านี้มาก่อน สิ่งของที่ให้เธอนั้นมีค่ามีราคาและผู้หญิงทุกคนก็อยากได้ แต่ยัยเปี๊ยกนี่ปฏิเสธ

“หนูไม่ใช่ไก่ที่คุณจะหยอกเล่น เอาของคุณคืนไปหนูไม่ต้องการ”

“ฉันก็ไม่ใช่หมาที่จะต้องหยอกไก่นะ ของนี่เป็นของเธอ ฉันไม่รับคืน”

เมื่อถูกปฏิเสธไม่รับคืน ปาราวตีก็วางของทุกอย่างลงบนท้ายรถคันหรู แล้วเดินหนีไปจากตรงนั้น เธอก้าวเร็วๆ เท่าที่ขาของเธอจะก้าวได้ แต่ดูเหมือนยิ่งเดินก็ยิ่งช้าไม่ทันใจ หญิงสาวสอดส่ายสายตามองหารถรับจ้าง แต่กลับได้เห็นรถอัลฟ่าโรมิโอขับตามมา จากเดินก็กลายเป็นวิ่ง

ปาราวตีไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องวิ่งหนี ทำไมเธอต้องหนี รู้แต่ว่าไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากได้อะไรที่จะทำให้เธอต้องระลึกถึงเขา ก็หัวใจมันร่ำๆ ถวิลหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันตลอดเวลาที่ไม่ได้พบเจอ เธอกลัวจะถูกทอดทิ้ง กลัวว่าจะกลายเป็นของเล่นคลายเครียดของพวกเศรษฐี จึงขออยู่ไกลๆ ดีกว่าอยู่ใกล้แล้วต้องเจ็บปวดทีหลัง

“น้องหนูหยุดก่อน ฟังพี่ก่อน” อิทธิขับรถมาจนใกล้แล้วตะโกนออกมา

“ไปให้ไกลๆ หนูไม่อยากเป็นอะไรกับคุณ”

สาวน้อยเห็นแท็กซี่ขับผ่านมาก็โบกเรียกแล้ววิ่งขึ้นรถแท็กซี่คันนั้น อิทธิไม่ยอมแพ้เธอง่ายๆ หรอก เขาจริงจังกับเธอมากกว่าคนอื่น แต่ทำไมยัยเปี๊ยกกลับเห็นว่าเป็นหมาหยอกไก่ ใช่...มันอาจจะเร็วมากไปนิด แต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิมว่าชอบเธอ ชอบที่เธอเป็นแบบนี้ เขาคงเบื่อกับผู้หญิงที่ตามติดมาตลอด ผู้หญิงสวยที่เรียกขึ้นเตียงง่ายๆ มันน่าเบื่อมากกว่าผู้หญิงธรรมดาๆ แต่ชอบตีตัวออกห่าง ทำอย่างกับเขาเป็นไส้เดือนกิ้งกือหรือเป็นพยาธิน่ารังเกียจไม่น่าเข้าใกล้

รถอัลฟ่าโรมิโอยังคงขับตามแท็กซี่เรื่อยๆ จนคนขับรถหันมาถามผู้โดยสารร่างน้อย

“น้องๆ รถคันนั้นตามเรามาตลอดเลย”

“เดี๋ยวพี่เข้าไปในห้างฯ ข้างหน้าเลยนะคะ”

รถแท็กซี่เลี้ยวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง สาวน้อยเสียเวลาจ่ายเงินค่ารถกว่าจะลงจากรถได้ ร่างสูงก็ลงมายืนดักหน้าแล้ว

ความจริงที่ต้องเข้ามาในห้างเพราะเธอไม่รู้จะไปไหน ไม่อยากให้เขาตามเธอไปถึงบ้าน ไม่อยากให้มารดาสงสัยว่าเขาเป็นใครแล้วตามเธอมาทำไม อย่างน้อยการอยู่ในที่ที่มีคนเยอะๆ ก็ยังดีกว่าในที่เปลี่ยวๆ

“หลีกไป”

ปาราวตีบอกแต่ไม่รอคำตอบ เธอเดินอ้อมเข้าประตูห้างโดยที่ยังมีร่างสูงติดตาม อยากตามนักใช่ไหม ดีล่ะเธอจะให้เขาเดินตามให้เข็ด สาวน้อยเข้าร้านโน้นออกร้านนี้โดยไม่ได้ซื้ออะไรออกมาเลยสักชิ้น แต่เธอไม่สนใจกลับเดินเรื่อยๆ เมื่อยก็หยุดพักหาอะไรกินไปตามประสา แต่เธอไม่ยอมให้เขาจ่ายถ้าจ่ายเธอไม่กิน

“ไม่คิดจะพูดอะไรกับพี่บ้างเหรอ อยากเล่นสงครามประสาทกันรึไง”

“...” ปาราวตีใช้ความเงียบเป็นคำตอบ เธอกินอาหารไม่พูดไม่จาพออิ่มแล้วก็ลุกขึ้นแล้วเดินต่อ

อิทธิข่มใจระงับความเบื่อหน่ายที่ต้องเดินตามสาวต้อยๆ ในเมื่ออยากกินเนื้อลูกแกะแสนหวานก็ต้องใจเย็นๆ อย่าทำให้เหยื่อแตกตื่น เขาไม่อยากเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์แต่เพราะลูกแกะนั้นเนื้อหอมเกินกว่าจะตัดใจ วิญญาณหมาป่าก็เลยเข้าสิงแล้วบังคับให้ทำตามวิถีทางของมัน

เวลาผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าจนห้างฯ ปิด ปาราวตีก็ถูกลากออกไปยังลานจอดรถแล้วถูกจับยัดเข้ารถอัลฟ่าโรมิโอ

“จะพาหนูไปไหน”

“กลับบ้านไง ดึกแล้ว หรือไม่อยากกลับบ้านก็บอกมา”