ย้อนสู่อดีตชาติ /7

ปาราวตีหัวหมุนไปหมดรู้สึกว่าตนกำลังจะหน้ามืดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า นี่เหรอจูบที่แท้จริง รสชาติมันเป็นอย่างนี้นี่เองเหรอ มันหวานแปลกกำซาบซ่านอ้อนวอนและเรียกร้องจนเธอแทบขาดใจ ถ้าจูบแบบนี้นานๆ เธอจะตายไหม

อิทธิผละริมฝีปากออกแล้วเคลื่อนลงสู่ทรวงอกอวบ เนินทรวงสล้างนุ่มหยุ่นนั้นหอมไม่แพ้พวงแก้มเลยแม้แต่น้อย ปากร้อนไต่ลงไปเรื่อยๆ จนค้นพบว่าภายใต้ชุดว่ายน้ำของเธอนั้นไม่มีสิ่งใดปกปิดอีกแล้ว

“ใส่ชุดว่ายน้ำมาเลยเหรอ ทำไมล่ะ หืม...”

ปาราวตีดึงสติทั้งมวลกลับคืนมา แล้วออกแรงผลักร่างหนาสุดแรงเกิด

“คนบ้า ปล่อย”

เธอแว้ดใส่กลบเกลื่อนความโหยหาที่ตีขึ้นจนจุกอก ร่างกายของเธอมันดื้ออยากให้เขาจูบนานกว่านี้อย่างหน้าไม่อาย

“ตอบไม่ตรงคำถามเลยนี่นา ใส่ชุดว่ายน้ำมากะจะลงเล่นน้ำเหรอ งั้นถอดสิ เดี๋ยวพี่จะสอนให้”

สาวน้อยรู้สึกเหมือนเธอเป็นเด็กตัวเล็กๆ ที่ผู้ใหญ่อย่างเขาเอาขนมหรือลูกกวาดสีสวยมาล่อ แต่ครั้งนี้เธอจะไม่หลงกลผู้ใหญ่เจ้าเล่ห์น่ากลัวอย่างเขาอีกแล้ว

“ไม่ รู้อะไรมั้ย ถ้าหนูรู้ว่าคุณมาแทนพี่ฤทธิ์ หนูจะไม่มีวันใส่ชุดว่ายน้ำมาหรอก”

“หยุดพูดถึงจ่าฤทธิ์ได้แล้ว ถ้าไม่อยากโดนดี ยังมีดีอีกมากที่น้องหนูต้องเรียนรู้และจากพี่เท่านั้นด้วย”

“ไม่มีทาง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่ามาห้ามเสียให้ยาก”

“งั้นจะเป็นเดี๋ยวนี้เลยมั้ยล่ะ”

อิทธิท้า แล้วสาวน้อยก็ส่ายหน้าเดียะ เธอจะไม่ยอมให้เขาเห็นเป็นของเล่นเด็ดขาด ปาราวตีลุกขึ้นทำให้อิทธิต้องโหนตัวขึ้นจากน้ำ ก้าวเท้าดักหน้าร่างเล็กไว้ได้ทัน

“ยังไปไหนไม่ได้ ถ้าไม่เรียกพี่อิทก่อน”

“เอ๊ะ!” หญิงสาวก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองหน้าคมหล่ออย่างฉุนจัด “ทำแบบนี้เพื่ออะไร”

“จะเชื่อมั้ยถ้าบอกว่าชอบ” อิทธิก็ตอบตรงๆ ง่ายๆ แต่ได้ใจความ

สาวน้อยร่างเล็กส่ายหน้า เขาต้องล้อเล่นเธอแน่ จะบ้าหรือไง คนอย่างเขานี่นะจะมาชอบเธอ บ้า!

“ไปหลอกเด็กอมมือดีกว่ามั้ง”

ปาราวตีตอบแล้วตั้งท่าจะเดินหนี แต่แขนเล็กก็ถูกคว้าเอาไว้ นี่เขาจะไม่ยอมให้เธอไปไหนเลยใช่ไหม แล้วทำไมไม่เอาเชือกมามัดเธอไว้เลยล่ะ สาวน้อยสะบัดมืออย่างฉุนเฉียว เธอไม่เข้าใจคนตรงหน้าเอาเสียเลย หึ...คนอย่างเขานี่นะ หลอกเด็กอมมือยังไม่เชื่อเลยมั้ง

“พี่ชอบน้องหนูจริงๆ เอาเถอะ พี่ขอโทษที่ทำให้ตกใจ แต่พี่อยากบอกว่าพี่จริงใจนะ”

ปาราวตีมองเขาด้วยสายตาไม่เชื่อถือเต็มเปี่ยม น้ำในสระคงใส่คลอรีนเยอะเกินไป จนทำให้สมองเขาเบลอแล้วพูดอะไรแปลกๆ แบบนี้

“อย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนั้น เอาเป็นว่า วันนี้เรากลับกันเถอะ อยู่นานๆ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว”

พูดจบร่างสูงก็จูงร่างเล็กแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เล่นเอาสาวน้อยถึงกับมึนตึ้บตามเขาไม่ทันจริงๆ แต่ที่แน่ๆ เธอไม่เชื่อเขา 100%

อิทธิมาส่งปาราวตีที่บ้านเรืองฤทธิ์ตามคำขอของเธอ แม้เขาจะไม่พอใจที่อะไรก็เรืองฤทธิ์ๆ แต่ตอนนี้ถ้าคิดจะชนะใจสาวน้อย เขาก็ต้องยอมลงให้เธอ อยากหัวเราะให้โลกถล่มทลายที่ต้องมาวิ่งตามเด็กสาวปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แต่หวานจับใจชะมัด คนอย่างเขามีสาวๆ ให้เลือกเยอะแยะ เพราะทั้งฐานะหน้าตาและชาติตระกูลที่มีพร้อมทุกอย่าง แต่ดันมาถูกใจกับสาวน้อยหน้าตาธรรมดาๆ ที่มีดีอยู่ในตัวเยอะ และเขาก็ติดใจมันตั้งแต่ได้ลิ้มลองครั้งแรก

ปาราวตีหน้างอเป็นปลายจวักใส่เรืองฤทธิ์ ชายหนุ่มมองน้องสาวที่ทำหน้างอใส่ก็สงสัยว่าเธอเคืองเขาเพราะเหตุใด แต่พอเห็นปากและแก้มแดงระเรื่อเป็นปื้นๆ ความสงสัยก็เพิ่มทวีคูณ ดวงตากลมซึ่งกำลังเป็นสีเขียวในตอนนี้ก็ดูหลุกหลิกเหมือนมีอะไรบางอย่างปิดบัง

“เป็นอะไรนั่งแก้มแดงอยู่ได้ ของขวัญน่ะไม่ชอบเหรอ”

“ชอบ ชอบมากด้วย แต่...”

“แต่อะไร” เขาถามและรอยคอย

“แต่มันจมน้ำ แล้วมันก็...ก็”

เรืองฤทธิ์คว้ากล่องของขวัญสีม่วงจากมือน้อย เปิดแล้วหยิบสิ่งที่อยู่ภายในออกมาส่อง

“ตายแล้ว ไปทำอีท่าไหนเนี่ยน้ำเข้าเลยอ่ะ อุตส่าห์ซื้อของมีราคาให้แล้วนะ เงินเดือนทหารก็ได้ไม่มากแล้วแบบนี้พี่มิต้องซื้อให้ปลาใหม่เหรอ”

ปาราวตีคว้ากลับไปกอดไว้ ตวัดตาเขียวๆ มองพี่ชายร่วมโลกด้วยแววตาตัดพ้อ

“ไม่ต้อง หนูเอาไปซ่อมได้น่ะ แต่พี่ฤทธิ์จะโทษว่าเป็นความผิดของหนูคนเดียวไม่ได้นะ ตัวต้นเหตุน่ะคือตาฝรั่งโย่งโน่น พี่ฤทธิ์เองก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยในฐานะที่ส่งคนบ้าไปหาหนู”

“แล้วไปทำอีท่าไหน นาฬิกาของพี่ถึงมีสภาพเป็นแบบนี้” เรืองฤทธิ์ยังอยากรู้

“ก็...” สาวน้อยเกือบหลุดปากบอกไปแล้ว พอนึกย้อนไปถึงสาเหตุที่ทำให้น้ำเข้านาฬิกาก็พลันหน้าแดงหูแดงไปหมด เธอหลบตาไม่กล้าสบตาพี่ชายโดยตรง “ช่างเถอะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าคราวหน้าถ้าไม่ไปก็บอก ไม่ต้องส่งคนไปแทนอีก ไม่งั้นหนูจะโกรธพี่ฤทธิ์ไปจนตายเลย คอยดูสิ”

เรืองฤทธิ์ไม่ได้คำตอบจนแล้วจนรอด แต่สายตาของผู้ชายที่ผ่านโลกและมีประสบการณ์ไม่น้อย คิดว่าเขาดูไม่ผิด ริมฝีปากของปาราวตีแดงจัดอย่างคนเพิ่งถูกจูบยังไงยังงั้น แก้มเธอก็แดงเป็นปื้นเหมือนถูกไซ้ด้วยไรเครา เกิดอะไรขึ้นกับน้องน้อย หวังว่าความคิดของเขาคงผิดพลาดก็คราวนี้ล่ะนะ