ย้อนสู่อดีตชาติ /5

“นี่คุณ! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วพี่ฤทธิ์ล่ะ”

สาวน้อยร้องถามลุกขึ้นพรวดแทบจะกระโจนหนีหากไม่กลัวเสียเชิง

“จ่าฤทธิ์ฝากของขวัญมาให้เธอ เอ้า”

“เอ๊ะ แล้วพี่ฤทธิ์ไปไหนล่ะ ทำไมไม่มา”

“จ่าฤทธิ์ไม่อยู่ ฝากมาขอโทษเธอแทนด้วย แล้วนี่จะเอามั้ยของขวัญน่ะ”

ปาราวตีหลุบตาลงมองกล่องของขวัญใบเล็กสีม่วงผูกโบว์สีชมพูในมือใหญ่ เธอคว้ากล่องของขวัญแต่ดึงมือออกไม่ได้เพราะถูกมือใหญ่กำแน่น

“นี่ปล่อยหนูนะ”

“ถ้าฉันปล่อยเธอก็จะหนีกลับน่ะสิ ยัยเปี๊ยกเธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น รู้มั้ยว่าฉันสั่งอาหารอร่อยๆ มาให้เธอกิน นี่เห็นว่าเป็นวันเกิดของเธอ แล้วฉันก็ไม่มีของขวัญจะให้ก็เลยทำที่นี่ให้เป็นของขวัญ” อิทธิผายมือไปรอบๆ กาย

“นึกว่าหนูอยากได้ของขวัญจากคุณนักเหรอ หลงตัวเองไปหน่อยล่ะมั้ง”

“อย่างฉันนี่นะหลงตัวเอง ฮึ...ฉันมีแต่ผู้หญิงมาหลงต่างหากล่ะ นั่งลง” เขาสั่งเสียงเข้ม

“ไม่ ทำไมหนูต้องเชื่อคุณด้วย ปล่อย!!”

ปาราวตีสะบัดแขนให้หลุดจากพันธนาการ แต่ดูเหมือนยิ่งทำก็ยิ่งแน่น

“เธอจะนั่งลงดีๆ หรือจะให้ฉันกดเธอนั่ง”

เสียงคุกคามพร้อมกับใบหน้าคมจัดที่ก้มลงใกล้เสียจนสาวน้อยต้องเอียงหน้าหนี ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบผิวแก้มวาบหวาม ไอความร้อนจากลมหายใจทำให้แก้มอิ่มใสซับสีเลือดเข้มขึ้น โดยที่เจ้าตัวต้องหลบตาเขาพัลวัน

ร่างน้อยกระแทกก้นลงนั่งบนเก้าอี้ มือใหญ่จึงผละออก อิทธิอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามดวงตาจับจ้องไปที่คนตัวเล็กซึ่งก้มหน้าก้มตามองของขวัญในมือลูกเดียว

“อยากรู้ว่าเป็นอะไร เธอก็แกะสิ”

ปาราวตีอดทนเก็บความอยากรู้ไม่ไหว เธอเปิดกล่องของขวัญสีถูกใจออก เมื่อเห็นนาฬิกาเรือนเล็กยี่ห้อดังก็ดีใจดวงตาสุกสกาวต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ เธอชอบใส่นาฬิกาเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้ว เลยดีใจมากที่พี่ชายสุดเลิฟรู้ใจเป็นที่สุด

“ชอบมากขนาดนั้นเชียว ไหนดูสิ”

อิทธิเกิดอารมณ์บางอย่างผลักดันให้เขาลุกขึ้นไปยื้อแย่งนาฬิกาเรือนน่ารักนั้น ปาราวตีไม่ยอมเธอก็เดินหนีการคุกคามจากเขาจนกระทั่งไปหยุดที่ริมสระน้ำ ร่างสูงยังตามไปยื้อแย่งอย่างไม่ยอมแพ้ ต่างคนก็ต่างไม่ยอมสนามรบเล็กๆ จึงเกิดขึ้น อีกฝ่ายหนีส่วนอีกฝ่ายรุกไล่ประชั้นชิด จังหวะที่ชายหนุ่มคว้ากล่องเล็กไว้ได้สาวน้อยก็แย่งคืนสุดกำลัง ฝากล่องเปิดนาฬิกาที่อยู่ข้างในปลิวคว้างไปตามแรงเหวี่ยงก่อนที่มันจะตกลงไปในสระว่ายน้ำใหญ่

ปาราวตีโกรธอิทธิจนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ของขวัญชิ้นพิเศษที่เธอเพิ่งจะเคยได้ของที่ถูกใจที่สุด กลับถูกคนที่เธอเกลียดทำมันตกน้ำ ดวงตากลมน้ำตาคลอเบ้า ความหวงและห่วงของขวัญชิ้นสำคัญทำให้เธอไม่คิดหน้าคิดหลัง มองระดับน้ำในสระก็ไม่น่าจะลึกไม่อย่างนั้นพี่ฤทธิ์ของเธอคงไม่คิดจะพามาหัดว่ายน้ำหรอก ร่างน้อยกระโดดตูมลงไปด้วยท่าทางเหมือนคนว่ายน้ำเป็น

อิทธิชะงักไม่คิดว่าสาวน้อยจะกระโดดลงไปเก็บ เขายืนมองนางเงือกตัวเปี๊ยกที่เป็นห่วงของขวัญชิ้นโปรดสุดกำลัง

ปาราวตีทะลึ่งพรวดเพราะขาเธอไม่แตะพื้น เธอดิ้นรนตะกุยน้ำขึ้นสุดชีวิตทุกวิถีทางแห่งการเอาตัวรอดในยามคับขัน เธอพยายามนำมาใช้ให้หมดทุกท่าที่เคยได้เห็นคนว่ายน้ำราวกับเป็นปลาโลมา แต่เพราะความไม่มีสติบวกความกลัวทำให้เธอไม่อาจฝืนและทำให้ตัวเองลอยได้ ร่างน้อยก็จมลงสู่ใต้น้ำเมื่อความอดทนนั้นสิ้นสุด

อิทธิเห็นเธอนิ่งก็คิดว่าเธอแกล้ง ยัยเด็กแสบมักจะทำให้เขากระอักได้ตลอดเวลา ตอนนี้เธอทำเหมือนคนจมน้ำในขณะที่เธอกระโดดลงไปดุจนักว่ายน้ำทีมชาติ มันช่างขัดแย้งกันพิลึก ยัยเปี๊ยกต้องหลอกเขาอยู่แน่

จากวินาทีกลายเป็นนาที ร่างน้อยก็ยังไม่ขึ้นมาหายใจ ต่อให้ดำน้ำเก่งแค่ไหนก็กลั้นหายใจได้ไม่นานขนาดนี้แน่ นั่นแหละที่ทำให้ผู้หมวดหนุ่มต้องถอดรองเท้าและกระโดดลงไปช่วย

“ยัยเปี๊ยก ฟื้นสิ เธออย่าล้อฉันเล่นแบบนี้นะ”

มือหนาตบแก้มนุ่มของคนที่หลับตาพริ้ม หน้าของเธอซีดตัวของเธอเปียกโชก หัวใจของอิทธิเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ ยัยนี่กระโดดลงน้ำทั้งที่ตัวเองว่ายน้ำไม่เป็น ฉลาดตายชัก!

“ปลา น้องหนูฟื้นสิ”

เขาเรียกก่อนเริ่มผายปอดของเธอ อิทธิผายปอดอยู่พักใหญ่จนใจเขาหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ปาราวตีก็พ่นน้ำออกจากปาก

“อะแฮ่กๆ”

“น้องหนูรู้สึกตัวแล้ว” อิทธิกล่าวอย่างดีใจ

ปาราวตีกระแอมกระไอหลายครั้งก่อนลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าเบลอก่อนจะเริ่มชัดเจนขึ้นตามลำดับ ใบหน้าคมเข้มของใครบางคนที่เธอมักจะรู้สึกแปลกๆ เหมือนตัวเองเป็นประจุไฟฟ้าตลอดเวลาเริ่มเด่นชัด เธอได้เห็นรอยยิ้มดีใจจากเขาคนที่เปียกมะลอกมะแลกเช่นเดียวกับเธอ

“นี่เธอเป็นบ้าอะไรถึงต้องโดดลงไปในสระ ทั้งที่ตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นฮะ”

ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าเพราะเขาเป็นห่วงเธอแทบทำอะไรไม่ถูก ยัยเบื๊อกเอ๊ย!

“ฮือๆๆ หนูเกือบตายแล้วเพราะคุณ!” ปาราวตีขวัญเสียร้องไห้สะอึกสะอื้นยกใหญ่

“ขอโทษ แต่เธอก็ไม่ควรบ้าดีเดือดกระโดดลงไปนี่นา ฉันนึกว่าว่ายน้ำเป็นซะอีก ชื่อปลาแต่ทำไมว่ายน้ำไม่เป็นฮะ”

ความเป็นห่วงจนแทบทนไม่ไหว ทำให้เขาตะคอกใส่หน้าเธออย่างอดไม่อยู่

“นี่ยังไม่สำนึกอีกเหรอ ถึงได้ตะคอกใส่หน้าหนูแบบนี้” สาวน้อยโวยวาย

“ไปเหอะ เธอต้องไปให้หมอตรวจเพื่อความแน่ใจ”

อิทธิกำลังจะสอดแขนเข้าไปใต้เข่าเพื่อช้อนเธอขึ้น แต่สาวน้อยกลับผลักเขาออกสุดแรง

“ไปให้พ้น ไม่ต้องมายุ่งกับหนู”

ปาราวตีมองหาของขวัญที่เธอตั้งใจลงไปเก็บ แต่ไม่คิดว่าน้ำในสระจะลึกขนาดมิดหัวแบบนี้

“ของขวัญล่ะ ของขวัญที่พี่ฤทธิ์ให้” เธอมองลงไปใต้น้ำใสแจ๋ว แล้วยังเห็นนาฬิกาที่สะท้อนกับแสงไฟอยู่ที่เดิม “นาฬิกาของหนู คุณมันบ้า คุณทำให้นาฬิกาของหนูตกน้ำ”

“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ เดี๋ยวฉันจะลงไปเก็บให้นะ”

อิทธิกระโดดลงไปเก็บนาฬิกาให้สาวน้อย เธอรับมันมาถือไว้แล้วใจชื้นขึ้นเมื่อยังไม่มีน้ำเข้า แน่ล่ะของยี่ห้อดังแบบนี้จะต้องกันน้ำอยู่แล้ว ราคาคงไม่ใช่ย่อยเชียวล่ะ

“คอยดูนะ ถ้านาฬิกาของหนูเป็นอะไรไป หนูจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต ฮือๆๆ”

ผู้หมวดหนุ่มหน้าเสีย เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องเป็นแบบนี้ แค่ไม่ชอบใจที่เห็นเธอดีใจจนออกนอกหน้า จะดีใจอะไรนักหนาแค่นาฬิกาเรือนไม่กี่พัน

“ถ้ามันเสียเพราะฉัน ฉันจะซื้อให้ใหม่เอาที่มันแพงกว่านี้เป็นสิบๆ เท่าเลย”

“ไม่เอา ของจากคุณ หนูไม่อยากได้”

ปาราวตีปฏิเสธพร้อมกับผุดลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะชิ่งหนีไปจากตรงนั้น แต่ร่างสูงใหญ่ก็ดักขวางหน้าไว้ได้ทัน