แผนผู้กล้าเจ็บตัว

“ขะขะข้า อือลืม กำลังคิดว่าเจ้าต้องป่วยไข้เพราะโดนไอเย็นเข้าแทรกความจริงตั้งใจนำชาขับไอเย็นมาให้เจ้าแต่เมื่อวานข้ามาแล้วไม่พบเจ้าวันนี้เลยไม่ได้หยิบติดมือมาด้วย”

“องค์ชาย ด้วยทุกอย่างที่องค์ชายร้องขอ หวงหลานทำให้องค์ชายจนสิ้นแล้ว บัดนี้เราสองคนนับว่าหมดสิ้นบุญคุณความแค้น เช่นนั้นอยากให้คุณชายช่วยทำตามสิ่งที่หวงหลานยึดมั่นมาตลอดนั่นคือ ไม่มีการสานสัมพันธ์ต่อไปกับคนที่มาขอให้ช่วย เพราะนี่คือหน้าที่ของหวงหลาน” ฟาหยางถอนหายใจ

เสียงฝีเท้ามือสังหารสี่ห้าคนวิ่งเข้ามาล้อมรอบ หวงหลานและฟาหยางไว้

“พวกเจ้าเป็นใคร”

“ย้ากกก”ไม่พูดพร่ำทำเพลงกระบี่ในมือฟาดเข้าใส่ โต๊ะไม้ตรงหน้าหวงหลานขาดเป็นสองส่วน ฟาหยางกระโดดเข้าคว้าเอวบาง ไว้ผลักร่างเล็กถอยห่าง

“หวงหลานเจ้าถอยไป”กางแขนออกป้องกันหวงหลานไว้ พาตัวเองเข้าขวางมือสังหาร เพียงคนเดียวไม่แน่ว่าจะเอาชนะมือสังหารได้

ฟาหยางไม่คิดจะหนีอยู่แล้ว ตั้งท่าเตรียมรับมือ เสียงคมกระบี่แหวกอากาศคราวนี้ เป้าหมายคืออกกว้างของฟาหยางที่พลิกตัวหลบ คมกระบี่ด้านหน้าได้ทัน คมกระบี่จากมือสังหารอีกคนด้านหลังสร้างบาดแผลสาหัสที่แผ่นหลังกว้างเลือดสีแดงสดไหลเป็นทางยาว หวงหลานถลาเข้าไปรับร่างสูงที่โงนเงนแสดงความเจ็บปวดออกมาทางสีหน้า

“พวกเรามีคนร้าย กำลังจะฆ่าคน พวกเราช่วยกัน” ลุงขายซาลาเปาร้านข้างๆ คว้ามีดคว้าไม้และกระทั่งซาลาเปาขว้างใส่มือสังหารเหล่าพ่อค้าแม่ค้าในตลาดต่างหยิบฉวยสิ่งของที่พอจะเป็นอาวุธวิ่งกรูกันเข้ามา มือสังหารหันรีหันขวาง เมื่อผู้คนในตลาดล้วนร่วมใจ เข้ามาช่วยหวงหลานและฟาหยาง นับสิบคน

“องค์ชาย องค์ชาย”หวงหลานมีสีหน้าตื่นตกใจอย่างที่สุด

“เจ็บเหลือเกินโอ๊ยๆๆๆ ทิ้งตัวลงในอ้อมแขนของหวงหลานหลับตานิ่งสิ้นสติไปในอ้อมแขนของหวงหลานในทันที

"แม่นางน้อยรีบพาคุณชายท่านนี้ไปหาหมอก่อนทางนี้พวกเราจัดการกันเอง"ลุงขายซาลาเปาพูดรัวเร็วหวงหลานพยุงร่างสูงโงนเงน ป้าร้านขายน้ำตาลก้อนมาช่วยพยุงอีกข้างไปยังร้านหมอ

"ขอบคุณท่านป้า"หวงหลานเอ่ยคำขอบคุณ ป้าร่างท้วมยิ้มอย่างเป็นมิตร

"ไม่เป็นไรรีบพาคุณชายหาหมอเสียก่อนอาการคงจะหนักน่าดูถึงกลับหมดสติไปเลยทีเดียว"หวงหลานเองก็กังวลไม่น้อย

"ท่านหมอ ท่านหมอมีคนเจ็บ"หมอชรารีบออกมาจากห้องเคี่ยวยาทางด้านหลัง ช่วยหวงหลานจับฟาหยางนอนบนแท่นนอน

"แม่นางน้อยท่านออกไปก่อนจึงดีข้าจะตรวจดูบาดแผลให้ละเอียด"หวงหลานออกไปยืนด้านนอกอย่างว่าง่ายแต่ก็ไม่วายเป็นกังวล

เกือบครึ่งชั่วยาม ท่านหมอจึงออกมาข้างนอกมือไม้เปรอะไปด้วยเลือดหวงหลานสีหน้าเป็นกังวลที่สุด

"แม่นางผู้นี้เป็นอะไรกับกับคุณชายผู้นั้น"

"ข้าแค่เพียงรู้จักเขาแค่ผิวเผิน"

"อืม ข้าได้ยินเขาเรียกชื่อหวงหลานตลอดเวลา ไม่ทราบว่าเป็นใคร คงห่วงใยแม่นางหวงหลานคนนั้นไม่น้อย"

"ข้าเอง"

"อ๋อ เขาช่างเป็นบุรุษจิตใจดียิ่งช่วยแม้กระทั่งคนที่รู้จักเพียงผิวเผินแล้วยังแสดงความห่วงใยเพียงนี้"

"ท่านหมออาการบาดเจ็บของเขา"

"น่าห่วงยิ่งแล้ว บาดแผลแม้ไม่ลึกนักทว่าแผลกับสร้างความเจ็บปวด แม่นางคงต้องดูแลเขาดีดีหน่อย อีกหลายวันจึงจะหายเป็นปกติ"

"ข้าคงต้องตามคนมารับตัวเขาไป เขามีคนคอยติดตามดูแล"

"แม่นางน้อยท่านก็ช่วยดูแลเขาหน่อยจึงดี พวกเราชาวไห่ถางไม่แล้งน้ำใจทุกคนล้วนเกื้อกูลกัน เขาช่วยปกป้องท่าน ท่านก็ควรตอบแทนโดยการดูแลเขา"หวงหลานขมวดคิ้ว

"ท่านหมอคิดว่าข้าควรทำอย่างไร"

"แม่นางน้อยข้าถามเขา เขาบอกข้าว่าที่พำนักเขาต้องเดินทางถึงสิบลี้ บ้านของแม่นางคงอยู่แถวนี้ในเมื่อข้าเห็นว่าแม่นางมาที่นี่แต่เช้าตรู่ในทุกวันท่านก็ควร...พาเขาไปรักษาตัวที่บ้านท่าน แทนที่จะไล่ให้เขากลับไปที่บ้านเขา อาจทำให้อาการบาดเจ็บกำเริบ ข้าไม่แนะนำให้เขาเดินทางไกลเกินห้าลี้"หวงหลานถอนหายใจ

ยิ่งถอยห่างยิ่งพบเจอสำคัญกว่านั้นคนพวกนั้นที่ต้องการเอาชีวิตหวงหลานเป็นใครกันแน่ในเมื่อหวงหลานไม่เคยสร้างศัตรูที่ไหน

"ก็ได้"รับปากอย่างเสียไม่ได้

ฟาหยางหลับตาลงช้าๆ แต่ก็ไม่วายเผลอยิ้มแห้งๆ

บ้านกลางป่า

หมิงเหยียนชือเฉินยืนกอดอกมองหวงหลานที่พยุงฟาหยางเข้ามาในบริเวณบ้านอย่างหนักใจแทน

"จะหลบเร้นหนีห่างอย่างไรเจ้า"ส่ายหน้าไปมา

"ท่านแม่"หลิวเหยียนชะโงกหน้าออกมาจากในครัว สับมีดบังตอลงบนเขียงไม้อย่างแรง

"ในที่สุดเจ้าก็หนีไม่พ้น"