ก่อนหน้านั้น

สามปีก่อน

“หนานเปียนเจ้ากับข้ามีด้ายรักใครผูกเกี่ยวกัน ท่านจะรักข้าตลอดไปใช่ไหม”หวงหลานถาม หนานเปียนที่นั่งตกปลาเคียงข้างกันที่ลำธารใส

“555เจ้ากับข้าเราสองคน ตั้งแต่พบกันครั้งแรกข้าก็รู้ว่าแม่นางหวงหลานจะต้องเป็นภรรยาที่ดี”

“รอให้ข้าสิบแปดข้าจะขอกับท่านพ่อแต่งกับเจ้าเสีย”หวงหลานยิ้มน่าเอ็นดู

“ไม่ได้เร่งรีบเสียหน่อย ข้ามีเจ้าข้างกายเราสองคนเข้าใจกันก็พอแล้ว” หนานเปียนยิ้ม

แม้จะไม่บังเกิดความรักในตอนนี้ทว่าผูกพันยิ่งนักด้วยด้ายชะตารักที่พันเกี่ยว

“แม่นางน้อยข้า อยากให้ท่านช่วย”ใครบางคนยืนจ้องหวงหลานด้วยความไม่แน่ใจในเมื่อหวงหลานเพิ่งจะสิบสามจะช่วยเรื่องใดได้

“เกอเก้อท่านมีเรื่องใด บอกกล่าวกับข้า”

“แม่นางน้อยข้าหมายปองแม่นางผู้หนึ่ง แต่ นางหาสนใจขช้าไม่ หลายวันหลายคืนข้า ทดท้อจิตใจยิ่ง อีกทั้ง ตอนนี้บิดาข้ากำลังจะให้ข้าแต่งกับหญิงอีกคนทั้งๆที่ข้าหมายปองแม่นางผู้นั้น”

“ท่านกลับไปเสียรับปากว่าจะจัดการให้ท่าน”รอยยิ้มปรากฎที่ใบหน้า

หวงหลานนั่งหลับตานิ่ง หญิงงามที่บุรุษผู้นั้นหมายปอง กับอีกคนที่กำลังจะต้องแต่ง ล้วนมีด้ายผูกเกี่ยวยุ่งเหยิง

“ข้าจะทำอย่างไรดี”

วันต่อมา

“แม่นางน้อย ท่านจัดการเรื่องที่ข้าขอหรือยัง”

“เกอเก้า ท่านวางใจข้ากำลังพยายามอยู่”

ทรุดกายคุกเข่าลงตรงหน้าหวงหลาน

“แม่นางน้อย ข้าอับจนหนทางยิ่ง ข้าจะต้องแต่งงานในอีกสามวันข้างหน้า หากท่านไม่ช่วยเกรงว่าข้าคงไม่อาจมีชีวิตอยู่เพื่อตัดปัญหาเสียข้าไม่ควรจะมีชีวิตอีกต่อไปคนที่รักไม่อาจคู่เคียงแต่กลับต้องแต่งคนอื่นมิสู้ข้าตายเสีย”

“ท่านเป็นบุรุษเรื่องเหล่านี้ ควรจะต้องหนักแน่น ไม่แต่งท่านก็เพียงปฏิเสธนางไปเสีย ก่อนหน้านั้น”

“ข้าพยายามแล้วแต่บิดาข้ายังยืนยันว่าจะต้องแต่งนางให้จงได้”หวงหลานนิ่งงัน

“ท่านกลับไปก่อน ข้าอาจตัดสินใจได้ก่อนสามวันนี้”คุณชายท่านนั้น ลุกขึ้นยืนยิ้มกว้าง

สามวันผ่าน หวงหลานยืนนิ่งข้างลำธารใส หนานเปียนวิ่งมาจากด้านหลังยกมือขึ้นปิดตาหวงหลานยิ้ม

“หนานเปียนเป็นเจ้าแน่นอน”

“เอ..หรือว่าแม่นางน้อยหวงหลานจะมีผู้อื่นในใจ”

“เปล่าน้า แค่เพียงเจ้าเยื่องย่างข้าก็จำเสียงฝีเท้าได้ แค่เพียงเจ้าหายใจข้าก็จำเสียงลมหายใจได้”หนานเปียนกอดเบาๆ

“ยืนนิ่งกำลังคิดเรื่องใดกัน”

“เรื่องวุ่นวายมากมายข้าคงคิดมากเกินไป”

“รู้ก็ดีแล้ว เจ้าคิดมากเกินไปความคิดเจ้ามากมายจนข้าคิดว่าเจ้าโตเกินกว่าเด็กสาวรุ่นเดียวกันเจ้าต้องรับผิดชอบเรื่องอื่นมากมาย”

“ข้าทำเพื่อแบ่งเบาภาระสวรรค์ทำเพราะอยากทำอยากช่วยคน”

“ฮือ อออฮือ ออออ”เสียงร้องไห้ ดังแววมาไม่ไกลหวงหลานหันไปก็พบว่าหญิงนางหนึ่งในอาภรณ์สีแดง(ชุดแต่งงาน)กำลังเดินลงน้ำพร้อมกับร้องไห้

“หนานเปียนแม่นางคนนั้น”

“นางกำลังคิดจะทำสิ่งใด”

“นาง นาง กำลังคิดจะตาย”

“ทำไมต้องตายด้วย”

“เป็นเพราะข้าเป็นเพราะข้า”หวงหลานวิ่งลุยน้ำลงไปเมื่ออีกคนที่อยู่ในน้ำกำลังจะจมลงไปต่อหน้าต่อตา

“หวงหลานเจ้าจะทำอะไร”หนานเปียนดึงมือรั้งเอวให้ขึ้นมาจากน้ำ

“ข้าจะช่วยนาง”หนานเปียนกระโจนพลวด ลงน้ำว่ายไปยังที่ที่เห็นแม่นางคนนั้นผลุบๆโผล่ๆ หวงหลานยืนตัวสั้น

คนจมน้ำกับคนไปช่วย หญิงวันสาวสะคราญโตเต็มตัวกับหนานเปียนที่เพิ่งจะสิบห้า ร่างเพรียวยังไม่มีกล้ามเนื้อแม้จะทั้งดันและพยุงนางแค่ไหนก็ไม่อาจช่วยเหลือนางได้ ถูกดึงถูกกดจมจมไปด้วยกัน

“ชะช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย”หวงหลานตะโกนก้อง ไร้ผู้คนมีเพียงวตัวของหวงหลานเท่านั้นที่อยู่บริเวณนั้น คนทั้งสองในน้ำต่างดิ้นรนเอาตัวรอดไขว่คว้ากอดรัดบางครั้งจมดิ่งบางครั้งก็พยายามโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ หวงหลานกนะโจนลงน้ำอีกคนเข้าไปยังจุดที่คนทั้งสองจมน้ำอยู่รู้ดว่าเหลือเวลาไม่มากแล้ว หวงหลานพุ่งตัวเข้าใส่ หนานเปียนกับแม่นางชุดแดงแต่ทว่ากลับถูกดึงให้กอดรัดพัวพัน หนานเปียนเองไร้เรี่ยวแรง

แต่ก็พยายามที่จะดันร่างของ หวงหลานออกห่างในเมื่อหญิงชุดแดงกำลังจะหมดลมหายใจแต่มือของนางดึงชายอาภรณ์ของหวงหลานไว้แน่น ร่างคนทั้งหมดจมดิ่งลงไปพร้อมกัน

หญิงชุดแดงนางหมดสติไปแล้วแต่มือยังกำชายอาภรณ์ไปปล่อย หนานเปียนพยายาม แกะมือนางออกทั้งๆที่กำลังจะหมดลมหายใจ ในที่สุดก็แกะมือที่กำแน่นออกจากอาภรณ์ของหวงหลานได้ หนานเปียนยิ้มเศร้าๆ

หวงหลาน พุ่งเข้ากอดร่างของหนานเปียน ดึงขึ้นสู่ผิวน้ำแต่ทว่ากับรู้สึกว่าเหนื่อยจนแทบจะหมดลมหายใจไปเสียก่อน ร่างเล็กของหวงหลานอย่างไรจะพาหนานเปียนขึ้นไปได้ มือบางปล่อยร่างของหนานเปียนจมลง หวงหลานหลับตาลงช้าๆสติกำลังจะมอดลงเช่นกัน เสียงกระโจนลงน้ำตูมใหญ่ ก่อนที่ใครบางคนจะดึงร่างบางขึ้นสู่ผิวน้ำ

“ กงฉาน”กงฉานดึงหวงหลานขึ้นมาด้านบน

“ตัวเล็กนิดเดียว ทำไมต้องช่วยคนอื่นที่กำลังจะจม”

เสียงผู้คนล้วนเอะอะโวยวายหลายคนลงไปในน้ำ หญิงกลางคนคนหนึ่งนั่ง ร้องไห้ฟูมฟาย

“หรูเยี่ยน เจ้าไม่น่าคิดสั้นแค่เพียงเขาปฏิเสธไม่แต่งกับเจ้า แต่งกับคนอื่นเจ้าถึงกลับ ยอมตายเชียวหรือ”บุรุษหลายคนช่วยกัน งมหาร่างของหรูเยี่ยนกับหนานเปียน

หวงหลานไอแค่กๆ ก่อนจะฟุบหน้าร้องไห้

“องค์ชายท่านกลับไปที่วังหลวง มีคนมางมหาเขาทั้งสองคนแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายไปเสียเปล่า ส่วนแม่นางคนนี้นางไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“อืม คงเป็นปัญหารักใคร่จึงพากันจบชีวิตแบบนี้” ไม่แม้แต่จะมองหน้าหวงหลานที่ซบหน้าร้องไห้กับพื้นทราย ฟาหยางก้าวเดินจากไปร่างกายเปียกปอน

เก้าเกอไม่แต่งนางหวงหลานดักด้ายที่ผูกโยงออกเสียหนึ่งเส้นตามคำร้องขอของเก้าเกอสุดท้ายหรูเยี่ยนที่เกาเกอำม่อยอมแต่งด้วยทั้งยังตัดด้ายสัมพันธ์นางจึงกระโดดน้ำฆ่าตัวตายหวงหลานที่ฝืนบัญชาสวรรค์เพื่อเก้าเกอที่ทำหรูเยี่ยนตายจึงต้องสุญเสียหนานเปียนรับบาปเคราะห์ไปด้วยตัวเอง