แผนผู้กล้าเจ็บตัว2

"ท่านแม่เขาบาดเจ็บ เขาบาดเจ็บเพราะข้า"หลิวเหยียนขมวดคิ้ว

"ทำไมไม่ให้เขาไปอยู่ในที่ของเขา เจ้านำเขากลับมาด้วยทำไมกัน"

"ท่านแม่ช่วยชีวิตคนสำคัญยิ่งลูกไม่อาจปล่อยเขาให้อยู่ที่นั่น ไร้คนเหลียวแล"หลิวเหยียนอยากจะบอกว่าเขาเป็นถึงองค์ชายพาเขามาเรื่องยุ่งๆ จะตามมาอีกมาก

"ข้าให้เขาอยู่ได้ไม่นาน อาการดีขึ้นจะส่งเขากลับทันที"หวงหลานยิ้มกอดแขนมารดาซบหน้าลงบนท่อนแขน

"ขอบคุณท่านแม่"

วางร่างครึ่งหลับครึ่งตื่นของฟาหยางลงบนแท่นนอนด้านหน้าหยิบผ้าห่มในบ้านมาห่มให้อีกที

"แม่จะเคี่ยวยาให้เขา เจ้าอยู่นี่คอยดูเขาว่าต้องการสิ่งใด"

หนึ่งชั่วยามผ่านไป ฟาหยางขยับกายหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ตัว หวงหลานนั่งอยู่ตรงหน้า

"เจ้าปลอดภัยดีไหม"หวงหลานพยักหน้าขึ้นลง

"เจ้าไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม"

"หยุดถามได้แล้ว ข้าปลอดภัยดี ส่วนท่านก็มานอนบาดเจ็บให้ข้าดูแลท่านลุงกับคนที่ตลาดช่วยกันไล่มือสังหารไป"ฟาหยางยิ้ม

"ดีจังเจ้าไม่เป็นไร ถึงข้าจะบาดเจ็บก็ตาม"

"กินข้าวกินยาแล้วนอนพักเสีย ท่านแม่อนุญาตให้ท่านอยู่ได้ไม่นาน พออาการทุเลาก็ ให้ส่งท่าน"

"ใจร้ายจัง ข้าช่วยเจ้าไว้"

"ไม่แน่มือสังหารเหล่านั้นอาจเป็นพวกที่มาสังหารท่านไม่เกี่ยวกับข้า"

"อ้าวทำไมพูดแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาล้อมเจ้าไว้เจ้านี่นอกจากไม่ขอบคุณยังกล่าวโทษข้าอีก... คราวหลังใครจะกล้าช่วย"บ่นเบาๆ ในตอนท้ายประโยค หวงหลานยิ้ม

"ขอบคุณ ข้าขอบคุณ แล้ว แล้วอีกอย่างข้าก็ช่วยดูแลท่านพาท่านหาหมอเสียเงินค่าหมอค่ายา"

"เงินนั่นข้าชดใช้ให้ก็ได้ หากเจ้าคิดว่ามันสำคัญกว่าชีวิตข้า"ตัดพ้อ หวงหลานยิ้ม

"ข้าไม่ได้มีเงินทองเป็นกอบเป็นกำเช่นท่านนี่ เงินค่ายานั่นข้าต้องหาเกือบสองเดือนทีเดียวยังอุตส่าห์เอามารักษาท่าน"เหมือนเพิ่งจะนึกได้

"ข้าไม่บ่นแล้วท่านรีบๆหายรีบไปไปเสีย จะได้คุ้มค่ายาที่ข้าเสียไป"ฟาหยางอมยิ้ม

วังหลวง

"ขันทีเจ้าดูแลองค์ชายอย่างไรให้องค์ชายเร้นกายหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้"กงฉานตำหนิขันทีข้างกายฟาหยาง

“เพิ่งไปเมื่อเช้ามืดท่านองครักษ์ท่านควรตามไป ข้าได้ยินองค์ชายเผลอพูดออกมาว่าต้องรีบหลบให้พ้นท่านองครักษ์"

ตอนที่6แผนผู้กล้าเจ็บตัว3

“ท่านลุง”กงฉานประสานมือตรงหน้าลุงขายซาลาเปา

“อ๋อ คงมาตามหาคุณชายที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้น แม่นางน้อยหวงหลานพาเขาไปที่ร้านหมอเพราะเขาบาดเจ็บ” กงฉานเลิกคิ้วสูง

“บาดเจ็บ”

“ พวกเราช่วยไว้ทันไม่อย่างนั้นคง สิ้นชีพไปแล้ว”กงฉานหน้าถอดสี

“ท่านลุงขาลา”สาวเท้ายังร้านหมอ

“คุณชาย คุณชายใจเย็นๆ เขาไปกันแล้วไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”

“ไปไหนไปไหนกันแล้ว องค์ชาย ไม่สิคุณชายท่านนั้น อาการสาหัสมากน้อยเพียงใด”

“คุณชาย นั่งลงใจเย็นๆ ข้าจะเล่าให้ฟัง”

ก่อนหน้านั้น

“คุณชาย เป็นอย่างไรบ้าง”

“ท่านหมอ ยังยังไม่ถึงตาย”

“อืม ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก ข้าทำแผลให้คุณชายเสียก่อนดีกว่า แล้วค่อยดื่มยานี่ที่ข้าเคี่ยวไว้”

“ท่านหมอหากข้าจะ ไหว้วานท่าน”

“เรื่องใดกัน”

“ท่านหมอท่านช่วย บอกแม่นาง คนข้างนอกนั่นเรื่องอาการบาดเจ็บของข้า”

“แน่นอน ข้าต้องบอกนางอยู่แล้ว”

“ไม่สิท่านต้องบอกนางว่า อาการของข้าน่าห่วงยิ่งนัก”

“ข้าไม่ถนัดเรื่องโป้ปด”

“ถือว่าช่วยข้า" หยิบถุงเงินในอกเสื้อส่งให้ท่านหมอที่รับเอาอย่างงงๆ

"ถือเสียว่านี่เป็นสินน้ำใจเล็กน้อยให้ท่านช่วยบอกนาง ท่านจะพูดอย่างไรก็ได้ให้นางพาข้ากลับไปกับนางเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ”

“เรื่องก็มีเท่านี้ ข้าว่าคงเป็นแผนการ ผู้กล้าเพื่อพิชิตใจหญิงงามของคุณชายผู้นั้นเป็นแน่”

“ ช่าง คิดทำเรื่องอันตรายถึงชีวิตได้อย่างไม่คิดหน้าคิดหลังว่าแต่แม่นางน้อยผู้นั้นพาคุณชายไปทางไหนกัน”ท่านหมอชี้มือไปทางด้านหลังร้าน กงฉานประสานมือจากไปทันที