แผนผู้กล้าเจ็บตัว3

ตระกูลหลงถาน

“วันนี้ องค์ชายรองไม่แวะเวียนที่นี่ ท่านพ่อ ทำอย่างไรหรือว่าองค์ชายจะเบื่อข้าแล้ว”ใต้เท้าหลงถานยังนิ่ง

“ท่านพ่อท่านไม่ทำอะไรเลยหรือไร ใจคอท่านอยากให้ข้าแต่งกับองค์ชายใหญ่หรือไร”

“ข้า เข้าเฝ้าฝ่าบาท ขอให้ฝ่าบาทประทานงานแต่งให้เจ้าแล้ว”

ไป๋อี้ชิง ยิ้มกว้าง

“ท่านพ่อจริงหรือ ท่านทำเพื่อข้า ท่านขอประทานงานแต่งให้ข้า ท่านพ่อ ไป๋อี้ชิง รักท่านที่สุดเลย”

“อืม เจ้า วางตัวให้ดีต่อจากนี้ ฝ่าบาท โปรดปรานองค์ชายรอง คาดว่าตำแหน่งไท่จือคงไม่เกินคาดหมายเจ้าต่อไปก็เป็นไท่จือเฟยเป็นฮองเฮาเช่นนั้นจึงวางตัวให้เหมาะสม” ไป๋อี้ชิงย่อกายลงอ่อนหวาน

บ้านป่า

มือสังหารนับสิบรายล้อมรอบบ้านกลางป่าของหวงหลาน

“ท่านแม่ ค่ายกลของท่าน”

“พวกมันไม่ยอมรามือ ตั้งใจจะเอาชีวิตเจ้าให้ได้ ค่ายกลของข้า ยังฝ่าเข้ามาได้คิดว่าคงมีฝีมือไม่น้อย หวงหลานเจ้าพาองค์ชายหนีไปจับผลัดจับพลูมาตายที่บ้านเราเกรงว่าเรื่องต่างๆ คงจะไม่จบแค่นี้”

“ท่านแม่ใครกันถึงอยากฆ่าข้าเพียงนี้”

“ข้าคิดว่าคงเป็นคนที่ เจ้าไปขัดผลประโยชน์ผูกด้ายตัดด้ายทำให้เขาต้องลำบาก”

“ท่านแม่ ข้าเพิ่งผูกด้ายให้กับ ใต้เท้าหลงถานไปเมื่อครึ่งปีก่อนเป็นไปได้ไหมว่า มีคนที่เสียผลประโยชน์จากการผูกด้ายครั้งนี้”

“ คงเป็นเช่นนั้น เจ้ารีบหนีไปเสียข้ารับมือพวกมันเอง องค์ชายรองยังพอเดินได้ พาเขาไปพบข้าที่จุดนัดพบของเราแม่ลูก ข้ารอดไปได้จะไปพบเจ้าที่นั่น”

“ท่านแม่ ท่านอย่าได้ ยอมเสียสละเพียงนั้น หากข้ากับองค์ชาย หนีรอดไปได้ ท่านแม่ก็ควรจะหนีไปเสีย”

“ข้าเข้าใจแล้ว”ชักกระบี่ออกมากำไว้

“ท่านแม่ ข้าเป็นห่วงท่าน” หวงหลาน กลับเข้าไปในห้องพยุงฟาหยางให้ลุกขึ้น

“องค์ชายเราต้องหนีอีกแล้ว”

“หนี หนีทำไมกัน”ฟาหยางทำสีหน้าเหลอหลา

“มือสังหารพวกนั้นยังไม่รามือพวกมันตามมาถึงนี่” ฟาหยางขมวดคิ้ว มือสังหารพวกนั้นเป็นคนที่เขาใช้เงินจ้างมาเพื่อเล่นละครตบตาในแผนผู้กล้าเจ็บตัวของเขา เหตุใดจึงยังไม่ยอมรามือ

“เป็นไปได้อย่างไร”

“องค์ชายอย่าเพิ่งสงสัยเรารีบหนีกันก่อนดีกว่าตอนนี้พวกมันทะลวงค่ายกลของ ท่านแม่กำลังจะเข้ามาในบ้านแล้ว ท่านแม่จะอยู่ที่นี่คอยรับมือส่วนท่านหนีไปกับข้า” ยอมตาม หวงหลานไปโดยดี

“คอยดูอย่าให้กลับไปจะ ยึดเงินคืนให้หมด”

“องค์ชายบ่นอะไร”

“ข้ากำลังคิดว่าหากข้ากลับไปได้ จะพาองครักษ์มาจัดการพวกมือสังหารให้หมด”หวงหลานส่ายหน้า พยุงฟาหยางลัดเลาะไปด้านหลังภูเขาสูง

“เรากำลังจะไปไหนกัน”

“ไปที่ที่ปลอดภัย ข้ากลัวว่าองค์ชายจะถูกสังหารอยู่ที่บ้านข้า ถึงเวลานั้นข้ากับท่านแม่ก็จะมีความผิดไปด้วย”

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นมือสังหาร ชุดเดิม”

“ใครจะได้สังเกตเล่าว่าชุดเดิมหรือไม่ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกนั้นตามเรามาเพื่อที่จะสังหารข้า เดิมที่นี่ไม่มีใครเข้าออกได้เพราะท่านแม่สร้างค่ายกลไว้ พอข้าพาท่านมา ก็ทำให้ค่ายกลถูกเปิดเผย ยากยิ่งจะปกป้องบ้าน ของเราได้อีก”

“ข้าสร้างเรื่องให้เจ้าอีกแล้วใช่ไหม”

“ไม่นะความจริงมือสังหารพวกนั้นอาจต้องการเอาชีวิตข้าเพราะข้าต้องไปขัดผลประโยชน์หรือไปทำให้ใครสูญเสียผลประโยชน์”

“อาจเป็นเพราะข้า”คำพูดขาดหายไปเพราะกลัวว่าจะเผยแผนการ

“อย่าโทษข้าโทษเจ้า บางทีอาจเป็นคนที่ต้องการสังหารเราทั้งสองคนก็ได้"หวงหลานพูดยิ้มๆ มองโลกในแง่ดี ฟาหยางเผลอยิ้มตามรอยยิ้มสดใสนั้น ในยามนี้หวงหลานยังรื่นรมย์ได้ น่าอิจฉานางเสียจริงช่างเป็นคนที่มองอะไรในแบบง่ายๆ

“เจ้าไม่โกรธไม่โทษข้าหรือ ที่ข้าทำให้เจ้าต้องพบเจอเรื่องลำบากใจหากคนพวกนั้นมาเพื่อสังหารข้า”

ส่ายหน้าไปมา

“ตอนนี้ใช่เวลามาโทษใครเราต้องปรองดองกัน”