พันธนาการ

น้ำเสียงสดใส ปราศจากทุกข์ ดวงหัวใจบัดนี้เบ่งบานสมหวังทั้งกับเรื่องของหลงถานไป๋อี้ชิงและเรื่องตำแหน่งรัชทายาท

“คุณชายท่านเกรงใจไปแล้วเดิมข้าก็รับเพียงครึ่งที่ต้องการให้ เช่นนั้นสุราจอกนี้หนึ่งจอกก็ถือว่ามากพอแล้ว”

ยกสุราขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจอกก่อนจะลุกขึ้นยืน เหอผิงฟาหยางมือไวเท่าความคิดคว้าข้อมือของหวงหลานไว้แน่น บางอย่างแล่นเข้าสู่หัวใจ

“ไม่ไม่ได้สิ เจ้า ทำให้ข้าโชคดีเพียงนี้ แค่เพียงสุราจอกเดียวมันน้อยไปกินดื่มหนำใจยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ”หวงหลานยิ้มบางๆ

“นั่นเป็นสิ่งที่ข้าทำจนชินแล้ว จะได้ลบข้อครหาว่าเรียกเก็บเงินทองมากมาย ที่ข้าทำล้วนเป็นบัญชาสวรรค์หากท่านจะขอบคุณ หรือตอบแทนใครควรเป็นสวรรค์”แกะมือก้าวขาออกไปจากโรงเตี๊ยมทันทีเหอผิงฟาหยางขมวดคิ้วไม่เข้าใจในท่าทีของหวงหลานแต่นางนั่นเล่าย่อมเข้าใจดีว่าไม่ควรนำตัวเข้ามาชิดใกล้กับเขา

ไป๋อี้ชิง ก้าวเดินพร้อมกับเหล่าผู้ติดตามมากมายราวกับฮองเฮา

“หลีกทาง หลีกทางคุณหนูหลงถานจะเดิน”คนคุ้มกันแหวกทางให้ ไป๋อี้ชิงเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม หวงหลาน ก้าวเดินมั่นคงทว่ากลับถูกผลักจากบุรุษที่คอยคุ้มกันไป๋อี้ชิง จนล้มลงกับพื้น

“หลีกไป”ร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้นราวกับเป็นเพียงเศษหินเศษดินข้างทาง

“พวกเจ้าทำเกินไปแล้ว”หลงถานไป๋อี้ชิงส่งมือให้กับหวงหลาน หันไปดุผู้ติดตามไม่แม้แต่จะมองหน้าหวงหลานด้วยซ้ำไป เหอผิงฟาหยางก้าวตาม หวงหลานออกมาพอดี ไป๋อี้ชิง แววตาสุกสกาว

“องค์ชาย”เดินเข้าหา เหอผิงฟาหยางไม่สนใจหวงหลานที่ลุกขึ้นยืน ก้าวเดินจากไป เหอผิงฟาหยางยิ้มกว้างให้กับดวงตาสว่างสดใสของไป๋อี้ชิง

“ไป๋อี้ชิงเจ้ามาได้อย่างไร” ร่างอรชรย่อกายลงช้าๆ งดงามดุจภาพวาดดวงตาสุกสกาวเมื่อพบคนถูกใจ

“ไป๋อี้ชิงไปที่ตำหนักขององค์ชายตั้งใจไปขอบคุณเรื่องวันวาน ทว่าขันทีบอกว่า องค์ชายเสด็จที่หอโอชารส” ฟาหยางยิ้ม ดึงมือไป๋อี้ชิงเขาไปข้างใน

หวงหลานแทรกกายอยู่ในฝูงชน ยิ้มบางๆ พร้อมกับทอดถอนใจด้วยความโล่งอก

วังหลวง

“ องค์ชายรอง ฟาหยางไม่น่าเชื่อว่าจะทำเรื่องเช่นนี้ได้ หลงถานไป๋อี้ชิงยอมคบหากับองค์ชายไม่แน่ว่านางจะมีใจกับองค์ชายรองเสียแล้ว”ฮ่องเต้ เงยหน้าขึ้นจากอักษรที่ร่างไว้

“เรื่องเช่นนี้หากไม่มุ่งมั่น เช่นไรจึงจะสำเร็จ หลงถานไป๋อี้ชิงเป็น ตัวแปรสำคัญ ที่จะทำให้การตัดสินใจของข้าง่ายดายขึ้นมาทันที”เหอผิงฉีปิงเอ่ยขึ้นยิ้มๆ

“ฝ่าบาท ทรงยอมให้ใต้เท้าหลงถาน มีอำนาจเหนือขุนนางทั้งหลายเพื่อที่จะใช้เขาเป็นด่านหน้าเช่นนั้นหากเขาเอ่ยออกมาเรื่องการประทานงานแต่งฝ่าบาทก็คงไม่อาจปฏิเสธ”

“ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว หลงถาน แม้จะมีอำนาจเหนือใครแต่เรื่องความภักดีมีมากกว่าคนอื่นอีกทั้งงานที่มอบหมายล้วนจัดการได้หมดจดแม้จะเห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจจนข้าเองต้องเกรงใจ แต่ถึงเวลาจริงๆ โทษประหาร จากปากข้าก็คง ไม่มีใครกล้ารับแทน ข้าอยากให้เขาตายเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ให้เขาเต็มใจรับใช้นี่สิถึงจะเป็นเรื่องที่ ต้องจัดการ”

“ฝ่าบาทเสียงเล่าลือว่าใต้เท้าหลงถานใช้ พลังเวทผูกด้ายความสัมพันธ์ให้ฝ่าบาทวางใจ”

“555เจ้าคิดอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าแค่เพียงพลังเวท ต่ำต้อยจะทำอะไรข้าได้หรือที่ข้าทำทีเป็นเมตตาเขาเกินใครเพราะยิ่งทำให้ใต้เท้าหลงถาน ได้ใจและคนที่ต้องการขึ้นมาแทนที่หลงถาน พยายามเอาใจข้ายิ่งขึ้นกว่าเดิม ข้ามีแต่ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องไม่ต้องลงแรงอะไร”

“เช่นนั้นแม่หมอนางจึงเป็นเหมือน เทพธิดาในฝูงชนเช่นกันพวกเขาต่างไร้ซึ่งความหวังจึง ร้องขอให้นาง ช่วยเหลือ”

“เมื่อผู้คนหมดหวังจึงมักมองหาความหวัง เจ้ารู้ใช่ไหมว่าควรทำเช่นไรกับนาง”ขันทีชรายิ้มมุมปาก

บ้านหลงถาน

“ใต้เท้า หลงถาน”

“องค์ชายรอง ข้าน้อย ขอบคุณที่ช่วย ปกป้องไป๋อี้ชิงจากมือสังหาร”

“ใต้เท้าอย่าได้เกรงใจข้ารู้ว่า ไป๋อี้ชิง สำคัญกับท่านยิ่งนัก หากนางเป็นอะไรไป ท่านเองก็คงเสียใจไม่น้อย”

“นางไร้มารดา คอยดูแล ข้าเอง ต้องให้ความรักต้องคอยปกป้องนางเกินใคร ในเมื่อนางเหลือข้าเพียงคนเดียวแล้ว องค์ชายรองหากไม่ รังเกียจบ้านหลงถานยินดีต้อนรับองค์ชายรองเป็นแขกที่นี่ ไป๋อี้ชิง เล่าว่าองค์ชายไม่ลังเลที่จะช่วย ทั้งๆ ที่มากันแค่สองคนกับองครักษ์น่านับถือน้ำใจยิ่งนัก ต่อไปแวะมาที่นี่บ่อยๆ ให้เราสองพ่อลูกได้ตอบแทน”

“มิได้มิได้ในเมื่อพี่ใหญ่ แวะเวียนที่นี่ประจำอยู่แล้วหากข้ามาที่นี่บ่อยๆเกรงว่า พี่ใหญ่จะไม่พอใจเอาได้”

“องค์ชายใหญ่ แวะเวียนเป็นประจำก็จริงแต่ คนที่ไป๋อี้ชิงอยากให้แวะเวียนที่สุดตอนนี้คือท่านองค์ชายรอง และข้าเองก็หาใช่ผู้ที่จะขัดใจบุตรีไม่ หลงถานคิดว่าหากองค์ชายรองจะลองมอง ไป๋อี้ชิงบ้างข้าคงยินดีสนับสนุนองค์ชายรอง”

“ขอบคุณใต้เท้า”

ก้าวขาออกจากบ้านหลงถานพร้อมกับ กงฉานด้วยรอยยิ้ม