พันธนาการ2

“ง่ายดายยิ่งนักคิดไม่ถึงว่าเรื่องที่นางทำให้ข้าจะทำให้เรื่องที่ข้าคิดไม่ตก กลายเป็นเรื่องง่ายเพียงนี้”

“องค์ชายแล้ว แล้วนางไปไหนเสีย”หมายถึงหวงหลานที่ไปกับฟาหยางตั้งแต่แรก

“เฮ้อ กงฉานข้าคงมองนางผิดไปจริงๆ นางไม่รับสิ่งของมีค่าหรืออาหารคาวหวานที่ข้าสั่งไว้สำหรับนางเพียงสุราจอกเดียวดังเช่นที่มารดาของนางกล่าวไว้ แล้วนางก็หนีไป เจ้าคิดว่าข้าควรตอบแทนนางเช่นไรดี”

“องค์ชาย ท่านต้องแสดงความจริงใจ ต่อนี้ไปแวะเวียนบ่อยครั้งเกรงว่าสักวันนางจะต้องรับน้ำใจของท่านแน่ เรื่องที่นางทำเห็นได้ว่าทำให้องค์ชาย มีโอกาสเพิ่มขึ้นในทันทีเช่นนั้นการตอบแทนจึงสมควรยิ่ง”

“ไปหานางกัน”

“องค์ชายวันนี้ แม่นางหลงถานไป๋อี้ชิงชวนองค์ชายล่องเรือ ชมตลาด”

“อืมข้ารู้แล้ว ไป๋อี้ชิงอยู่ใกล้นางแล้วมีความสุขนางอ่อนหวานน่ารัก แต่แม่หมอนั่นก็สำคัญไม่น้อย ข้าเองบุญคุณความแค้นแยกแยะชัดเจนเจ้าคิดว่าข้าควรทำอย่างไร”

“องค์ชายก็ชวนแม่หมอไปล่องเรือกับแม่นางหลงถานไปอี้ชิงเสีย เท่ากับได้ทำสองอย่างพร้อมกันในคราวเดียว”

“ไปหาแม่หมอนั่นกัน”

“แม่นางหวงหลานพ่ะย่ะค่ะนางคือแม่นางน้อยหวงหลาน”

“อืมแม่นางหวงหลาน”ก้าวเดินนำออกไปทันที

หวงหลานยังนั่งอยู่ที่เดิม วันนี้ไม่มีใครมาขอให้ช่วย มีเพียงซาลาเปาวางอยู่ในจานข้างหน้า

“คุณชาย ท่านมาทำไมอีก”หวงหลานเอ่ยปากถามในทันทีที่พบหน้าฟาหยาง

“มาตอบแทนบุญคุณเจ้าอย่างไรเล่า”

“คุณชาย หวงหลานบอกท่านแล้วว่าไม่ต้องกังวลถือเป็นบุญคุณอะไร เพราะเป็นบัญชาสวรรค์ หากมีคนเช่นคุณชายมาคอยตอบแทนบุญคุณหวงหลานในทุกครั้งที่ได้ดั่งใจ เกรงว่าหวงหลานคงไม่มีเวลาได้ทำสิ่งใดแน่”กงฉานอมยิ้มกับคำพูดของหวงหลาน

“เจ้าปฏิเสธข้าสองครั้งแล้ว ไม่คิดถึงจิตใจข้าที่รู้สึกไม่ปลอดโปร่งแค่เพียงเจ้ายอมตามใจข้าสักครั้งต่อไปรับรองว่าไม่มากวนใจเจ้าอีก”

หวงหลานถอนหายใจ

“เพียงครั้งนี้ครั้งเดียว”

“สัญญาเจ้ายอมไปกับข้า แล้วเราก็จะหมดสิ้นบุญคุณต่อกัน”เหอผิงฟาหยางกับกงฉานกุลีกุจอช่วยหวงหลานเก็บของ

หลงถานไป๋อี้ชิง ในอาภรณ์สวยสดใส ใบหน้างดงามอ่อนหวาน ยืนชะเง้อคอมองยังทางที่คิดว่าฟาหยางจะมาด้านหน้าด้านหลังคนติดตามมากมายเช่นเดิม ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหวงหลานเดินตามฟาหยางท้ายสุดตามด้วยกงฉานเข้ามา

“ไป๋อี้ชิง”ฟาหยางเอ่ยปากทักขึ้นไป๋อี้ชิงย่อกายลงงดงาม

“องค์ชาย แม่นางผู้นี้”เพียงแค่เห็นหน้าของหวงหลานก็บังเกิดความรู้สึกอิจฉานางช่างงดงามน่ารักน่าเอ็นดู

“ข้าน้อย เป็นผู้ที่จะอาศัย เรือข้ามฟาก พอดีคุณชายผู้นี้บอกข้าว่าเช่าเหมาลำเรือข้ามฟากไว้แล้วข้าจึงจ่ายเงินอาศัยข้ามฟากไปฝั่งนู้น”ฟาหยางอ้าปากค้างคิดไม่ถึงว่า หวงหลานจะรีบพูดขึ้นเสียก่อน และสิ่งที่นางพูดช่างเป็นคำแก้ตัวที่หลักแหลมกงฉานอมยิ้ม

“อย่าเสียเวลาเลย นี่ก็สายมากแล้ว ไม่เช่นนั้นจะร้อนจนไม่อยากลงเรือ”ไป๋อี้ชิงตัดบท คนทั้งหมดก้าวลงเรือทีละคนไป๋อี้ชิงส่งมือให้ฟาหยางให้ช่วยพยุงสบตาหวานซึ้ง

หวงหลานก้าวขาลงไปในเรือไปนั่งด้านท้ายเรือ มองพื้นน้ำอย่างสบายอารมณ์ฟางหยางนั่งหัวเรือ ไป๋อี้ชิงนั่งอยู่ตรงกลางลำเรือพอดี ฉะนั้นรอยยิ้มที่ฟาหยางส่งมาให้ ไป๋อี้ชิงจึงลอดผ่านมาถึงหวงหลานด้วย ก็แค่เบือนหน้าหนีเสียก็เท่านั้น หวงหลานไม่ได้สนใจว่าคนทั้งสองพูดกันเรื่องใดสิ่งที่หวงหลานสนใจคือของกินและเครื่องประดับที่วางขายอยู่ในเรือพายของ พ่อค้าแม่ค้าตื่นตาตื่นใจกับข้าวของเหล่านั้นมากกว่า

“ชิ้นนั้น ข้าต้องการชิ้นนั้น”

“โอ้...คุณหนูของชิ้นนี้ แปลกประหลาดงดงามตกลงมาจากฟากฟ้า ราคาจะสูงไปหน่อย แต่ว่ามีชิ้นเดียว”ได้ยินคำว่าชิ้นเดียวไป๋ถานอี้ชิง หันมองหินใสก้อนสีฟ้า ที่ตกผลึกเป็นรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน หากนำมาห้อยคอคงสวยสง่าไม่เบา ทำเอาฟาหยางมองตามสายตาไป

“เท่าไหร่”เหอผิงฟาหยางถาม

“คุณชาย ของชิ้นนี้ 100ตำลึง”หวงหลานถอนหายใจ

“ท่านลุงข้าไม่มีเงินมากพอ”น้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อย แต่พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ