ผูก2

"เจ้าจะกล้าขัดบัญชาของสวรรค์อีกครั้งหรือไร ในคราวนั้นถือว่าเป็นความผิดพลาดที่เจ้ายอมใจอ่อนต่อคำอ้อนวอนผิดๆ ของมนุษย์ผู้นั้น มนุษย์ผู้ซึ่งหลงลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้า บาปเคราะห์จึงตกอยู่กับเจ้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ เจ้าจึงต้องสูญเสียหนานเปียนเพราะทำให้หญิงที่รักมั่นคนหนึ่งต้องตายเพราะการตัดด้ายแดงของเจ้า"

"ข้าไร้ซึ่งความเชื่อใจในผู้ใดอีกต่อไปนับจากนั้น ท่านเองก็รู้ ครั้งนั้นเป็นเพราะข้ายังเล็กนัก คราวนี้ข้าไม่ลังเลและไตร่ตรองดีแล้ว”

"ด้ายแดงของเจ้าผูกติดกับองค์ชายรองเหอผิงฟาหยางอีกครั้ง ไม่คิดหรือว่านี่คือโชคชะตาของเจ้า"

"ไม่ ข้าตรวจดูแล้ว ด้ายของเขาที่ข้าผูกกับหลงถานไป๋อี้ชิงก็ผูกได้ง่ายดายเช่นกันอีกทั้งยังโยงใยชัดเจน"หมิงเหยียนชื่อเฉินถอนหายใจ

"เจ้าพร้อมที่จะเจ็บปวด อีกครั้งหรือไร"

"ข้าแค่เพียงไม่เข้าใกล้เขาเสีย ก็ไม่ต้องเจ็บปวด ข้าเองตอนนี้ไม่ได้รู้สึกว่าเขาคือคู่ชะตา อีกอย่างข้าผูกด้ายให้เขากับมือ เขาย่อมจะรักใคร่ผูกพันกับนางเพราะด้ายโยงใยกันแล้ว"

"ข้าเอาใจช่วย เฮ้อ...หวังว่าเจ้าจะจัดการมันได้ ใช่ไหม"หวงหลานพยักหน้ายิ้มๆ

บ้านหลงถาน….

"ท่านพ่อ เป็นองค์ชายรองที่ช่วยลูกไว้"

"โอ้..ไป๋อี้ชิงของพ่อ ใครกันช่างทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ ส่งคนลอบสังหารเจ้า ไม่คิดเลยพ่อจะทำให้เจ้าพบกับอันตราย"

"องค์ชายใหญ่ส่งคนคุ้มกันเจ้า อีกทั้งตอนนี้รอพบเจ้าที่สวนดอกไม้เพื่อถามไถ่เรื่องของเจ้า"

หลงถานไป๋อี้ชิง ยิ้มบางๆ ย่อกายก่อนที่จะเดินไปยังสวนดอกไม้

"ไป๋อี้ชิง คาราวะองค์ชายใหญ่"เหอผิงฟาหนานตรงเข้ากุมมือมือบางดังเช่นทุกครั้งที่เคยทำ ด้วยความห่วงใย

"ไป๋อี้ชิง เจ้าปลอดภัยดีไหม ข้าสะเพร่าเองไม่ยอมส่งคนคุ้มกันเจ้าจนเกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าจนได้"ไป๋อี้ชิงดึงมืออกจากการเกาะกุม

"เจ้าโกรธข้าใช่ไหม สวมควรแล้วข้าผิดเอง ดูแลเจ้าไม่ได้"

"องค์ชายอย่าโทษตัวเอง ไป๋อี้ชิงไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน องค์ชายรองมาทันเวลา ถึงจะตกใจไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไร"

"ต่อไปข้าส่งคนคุ้มกันเจ้าทุกฝีก้าว เพื่อความปลอดภัยของเจ้า"

"องค์ชายใหญ่เกรงใจไปแล้ว ไป๋อี้ชิงต่อแต่นี้ระวังตัวให้มากอีกอย่างท่านพ่อก็คงส่งคนคอยคุ้มกันข้าหากรวมกับคนขององค์ชายใหญ่ยิ่งจะทำให้เอริกเกริกไม่เหมาะสม"

"ข้าอยากจะทำให้เจ้า เพื่อเจ้าข้ายินดี แม้ต้องแลกด้วยชีวิต"หลงถานไป๋อี้ชิงย่อกายลงงดงาม

"ไป๋อี้ชิงไม่ขอรับจะดีกว่าองค์ชาย โปรดเข้าใจเจตนาของไป๋อี้ชิงด้วย"เหอผิงฟาหนานก้มหน้า เศร้าสร้อย

ที่เก่าเวลาเดิมร่างสูงก้าวยาวๆมาหยุดยืนตรงหน้า

"ไปกับข้า"เหอผิงฟาหยางดึงมือหวงหลานให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

"คุณชายกำลังจะพาข้าไปไหน” หันหน้าหันหลังในเมื่อวันนี้มารดาไม่ได้มาด้วย

"ไปกับข้า แล้วจึงจะรู้”

"ข้าขอเวลาเก็บของก่อน"

“กงฉานเจ้าเก็บของแทนนางแล้วไปพบข้าที่หอโอชารส”

“คุณชาย ระวังตัวด้วย”

“รู้แล้วน่า ไม่ต้องห่วง ชูกระบี่ในมือเหมือนจะบอกว่ามีกระบี่อยู่ในมือไม่ต้องห่วง

หอโอชารส….

อาหารมากมายถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้าหวงหลาน ทั้งคาวหวานละลานตา

เหอผิงฟาหยาง นั่งกอดอกมอง หวงหลานดวงตาใสแป๋ว

“ข้าพาเจ้ามาเลี้ยงขอบคุณ ที่เจ้าสามารถ เปลี่ยนใจนางได้”

“นั่นมันคือบัญชาสวรรค์หาใช่ข้า ข้าเพียงแค่ทำตามบัญชาสวรรค์”

“ช่างบัญชาสวรรค์นั่นเถิดมะ ลงมือ”หยิบตะเกียบยื่นส่งให้หวงหลาน เสี่ยวเอ้อยกอาหาร เข้ามาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย

“มารดาเจ้า ขอค่าตอบแทนเป็นสุราหนึ่งจอก แต่รู้หรือไม่ว่าเจ้าทำเรื่องนี้สำเร็จ สุราดีทั่วแคว้นข้าก็หามาวางตรงหน้าเจ้าได้”

น้ำเสียงสดใส ปราศจากทุกข์ ดวงหัวใจบัดนี้เบ่งบานสมหวังทั้งกับเรื่องของหลงถานไป๋อี้ชิงและเรื่องตำแหน่งรัชทายาท