พันธนาการ3

“ข้าซื้อให้เจ้าได้ หากต้องการมัน”ล้วงเงินจากอกเสื้อ

"ท่านพูดเองว่าบุญคุณของเราจบสิ้นกันเพียงแค่นี้ หากข้ารับของของท่านจะทำให้ บุญคุณที่ท่านมีต่อข้าคงอยู่”

“เจ้าอย่ากังวลข้าไม่ทวงมันคืนจากเจ้า”เหอผิงฟาหยางยิ้มอ่อนโยน

"พวกท่านพูดถึงเรื่องใดกัน ของสิ่งนี้ถูกใจข้าไม่น้อยเป็นข้าที่จ่ายเงินเองจะดีกว่า”ไป๋อี้ชิงส่งเงินในห่อให้กับพ่อค้า หวงหลานยิ้มบางๆ ตัดใจเสีย จึงต้องตัดใจเสีย

“ข้าให้เจ้า”ไป๋อี้ชิงส่ง หินใสให้กับหวงหลาน

“ข้าน้อยไม่อาจรับมันไว้ได้ราคามันสูงยิ่งนัก”หันหน้ามาพูดกับหวงหลานกระซิบเบาๆ

“รับไว้เถิดเงินทองเพียงของเล็กน้อย แค่นี้สำหรับข้าไม่ได้สำคัญอะไร หากว่ามันจะทำให้เจ้าไม่ต้องติดหนี้บุญคุณองค์ชายรองข้าไม่ได้ใจดีเพียงนั้น ข้าแค่อยากให้เจ้าไม่ต้องมาใกล้องค์ชายรองอีกจะเป็นการดี แค่เพียงเงิน100ตำลึงข้าไม่เสียดายหากจะกำจัดเจ้าได้”กระซิบเบาๆ ได้ยินกันเพียงสองคน

“รับไว้เถิด เจ้ากลัวจะติดหนี้บุญคุณข้า อยากได้แต่ไม่อยากได้ แต่ตอนนี้ติดหนี้บุญคุณนางก็คงไม่แย่เท่าไหร่”

ฟาหยางพูดขึ้นไม่ได้ยินประโยคที่ ไป๋อี้ชิงพูดกับ หวงหลานแม้แต่น้อย หวงหลานยิ้มเย็น ไป๋อี้ชิงยื่นหินสีให้ หวงหลานแต่เมื่อหวงหลานเอื้อมมือมารับ ไป๋อี้ชิงวางหินสีลงในมือของหวงหลานก่อนจะผลักร่างบางของหวงหลานให้ตกลงไปในน้ำอย่างไม่ทันระวังตัว หินสีหลุดออกจากอุ้งมือของหวงหลาน

“ตายแล้ว” ไป๋อี้ชิง อุทานดังๆ ฟาหยาง กระโจนลงไปในน้ำอย่างไม่ต้องคิดอะไร กงฉานที่มองจากบนฝั่งก็กระโจนลงน้ำไปอีกคน หวงหลานดำดิ่งลงไปจนลึกสุดมองหาหินสีฟ้าคว้ามากำไว้ในมือ

น้ำเย็นเฉียบ ขาเจ้ากรรมดันเป็นตะคลิว ไม่อาจช่วยตัวเองได้ ฟาหยางแหวกว่ายสอดส่ายสายตามองหา หวงหลานที่กำลังจมลงไปช้าๆ เขาเอื้อมมือรั้งเอวบาง ตาสบตานิ่งภายใต้สายน้ำที่ใสเหมือนกระจกใบหน้างดงามของหวงหลาน ทำเอาฟาหยางถึงกลับต้องหลบตานางเสีย ใจสั่นไม่เป็นจังหวะ ดึงร่างบางพาว่ายเข้าหาฝั่งในทันที

“องค์ชาย"กงฉานช่วยดึงมือของฟาหยางขึ้นจากน้ำ หวงหลานสำลักน้ำสองสามที เรือแจวถูกพาเข้าฝั่ง

“หวงหลานขยับตัวออกจากอ้อมแขนของ ฟาหยางอย่างรวดเร็ว

“ข้าไม่เป็นอะไร เพียงแค่เปียกปอน แบมือออก มองหาหินสีที่คว้ามาได้ ทว่าไม่ได้อยู่ในมือเสียแล้ว

“หินสี เล่า”

“ช่างมัน เจ้ายอมสละชีวิตเพื่อของแบบนั้นด้วยหรือ”หวงหลานไม่ตอบ ขยับตัวถอยห่างออกจากฟาหยางเพราะไป๋อี้ชิงเยื้องย่างมาถึงพอดี

“ข้า เปียกปอนเพียงนี้ขอตัวกลับบ้านจะดีกว่าคุณชายโอกาสหน้าพบกันใหม่วันนี้หวงหลาน ขอลา”

ลุกขึ้น ผมเผ้าเนื้อตัวเปียกปอน กงฉานรับเอาเสื้อคลุมมายื่นส่งให้ฟาหยางแต่เขากลับตวัดเสื้อคลุมห่มให้หวงหลาน

“ไปเถิดแล้วพบกันใหม่”หวงหลานสาวเท้าจากไป ไป๋อี้ชิงก้าวขาเข้ามาพอดี

“องค์ชาย บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่” ฟาหยางส่ายหน้าไปมา

“ทำเอาเจ้าหมดสนุกไปทีเดียวข้าก็คงต้องกลับเสียแล้วน้ำเย็นเหลือเกิน ฮัดเช่ย”ส่งเสียงจามดังๆ

“ องค์ชายถนอมพระวรกาย กงฉานท่านพาองค์ชายกลับตำหนักเสียเถิด”ไป๋อี้ชิง แสดงสีหน้าห่วงใยฟาหยางอย่างที่สุด ฟาหยางยิ้มบางๆ ก้าวขานำหน้ากงฉานออกไปทันที

“ส่งคนที่ชำนาญการดำน้ำ งมหินสีขึ้นมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้คนมากแค่ไหน”

“องค์ชายของสิ่งนั้น สำคัญถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”กงฉานอดที่จะถามไม่ได้

“เจ้าเห็นหรือไม่ว่านางต้องการครอบครองมันเพียงใด ข้าอยากจะตอบแทนบุญคุณของนางสิ่งนี้นับว่าเหมาะสมที่สุด”

“แต่องค์ชายก็ช่วยชีวิตนางไว้จากการจมน้ำ”

“นางไม่ได้จมน้ำแล้วก็ไม่ใช่ข้าที่ไปช่วยนางข้าเพียงตกใจที่นางตกลงไปในน้ำความจริงหากข้าไม่ช่วยนางก็ขึ้นมาเองเพียงลำพัง”แก้ต่างหาข้ออ้างที่จะตอบแทนบุญคุณหวงหลาน