บาปเคราะห์เจ้ารับไปของเซ่นไหว้ข้ารับเอง

“ข้ากงฉานจะเกณฑ์คนที่เก่งการดำน้ำมางมหาของสิ่งนั้น ในวันพรุ่งนี้”

“ขอเป็นวันนี้เลย เพราะเกรงว่านานวันเข้าหินสีจะถูกน้ำพัดพาไปเสียก่อน”ใจร้อนยิ่งนักหากไม่ติดที่ว่า น้ำในแม่น้ำเย็นเกินไปเขาคงลงไปงมเสียเองไม่รอใคร

บ้านกลางป่า

“หวงหลาน เที่ยวเล่นสนุกสนานเปียกปอนทั้งตัวและหัวใจ”หมิงเหยียนชือเฉิน กอดอกรออยู่ในห้อง

“วันนี้ท่านเทพก็ว่างงาน แวะมาเย้ยหยันข้าได้”

“เจ้าคิดว่าข้าเย้ยหยันไม่คิดว่าข้าเอาใจช่วยเจ้าบ้างหรือไร”

“บัญชาสวรรค์ให้ข้ากับเขาผูกด้ายพันเกี่ยว ลืมไปหรือไรว่าหวงหลานมิชอบเป็นรองใคร”

“ข้าว่าหากเจ้ายอมห้ำหั่นกับนาง ไม่แน่เจ้าอาจไม่ต้องเป็นรอง”

“ข้าเป็นคนผูกด้ายเองกับมือ พวกเขาเหมือนดังงานชิ้นเอกของข้า ข้าจะยอมทำลายมันเชียวหรือ”

“555 แม่นางหวงหลาน รับผิดชอบต่อหน้าที่ดีไม่น้อย นับถือนับถือเปียกปอนแต่ได้ใจ องค์ชายรองผู้นั้นคงกำลังคิดหนัก”

“คิดหนักเรื่องใดกัน”

“คิดว่าหญิงหนึ่งงดงามอ่อนหวาน รักใคร่เหมาะสม อีกหญิงหนึ่งช่างน่าสงสาร และ ทำไมถึงเฉยชากับเขานัก”

“ไม่เห็นต้องคิดมากเพียงแค่ตัดคนที่เฉยชาออกเสีย”

“คนที่เฉยชา ย่อมมีแรงกระตุ้นให้ค้นหา เจ้าไม่รู้สึกหรือว่ายิ่งเราพบคนที่หมางเมินต่อเราเท่าไรเรายิ่งอยากจะได้ใจเขา”

“ข้าจะบอกเขาเองว่าเขาควรจะยอมแพ้เสีย ด้ายที่ข้าผูกใช่ว่าไม่ต้องแลกด้วยสิ่งใด ข้าผูกด้ายหรือตัดด้ายให้คนผู้หนึ่งข้าจะต้อง ถือศีลถึง 7วันเจ็ดคืน” (1)

“ข้าก็อดสงสารเจ้าเสียไม่ได้ แต่หากเป็นบัญชาสวรรค์ยากยิ่งจะฝืน เอาเป็นว่าเจ้าพลิกแพลงเอาตามสถานการณ์ บางทีอาจไม่เลวร้ายอย่างที่ข้าคิดไว้”หายตัวจากไป

“ท่านเทพท่านไปที่แห่งใดกันในวันนี้”โผล่ออกมาจากประตูเพียงแค่ส่วนหัว

“ข้ารับเครื่องเซ่นไหว้ องค์ชายรองเซ่นไหว้สวรรค์ด้วยเรื่องที่เจ้าผูกด้ายให้เขาเจ้ารับบาปเคราะห์ถือศีลไปส่วนข้ารับของเซ่นไหว้ไว้เอง”หวงหลานยิ้ม นึกขำกับท่าทีตลกขบขันของหมิงเหยียนชือเฉิน

วังหลวง

“องค์ชาย คุณหนูหลงถานไป๋อี้ชิง ส่งชาแก้ไอเย็นมาให้องค์ชาย”สาวใช้ย่อกายลง ตรงหน้าฟาหยางที่ก้าวขาออกมาหน้าตำหนัก

“อืม ฝากเจ้าขอบคุณ คุณหนูเจ้า”

“คุณหนูยังบอกอีกว่าวันนี้หากองค์ชายว่างเว้น คุณหนูเชิญองค์ชายชมดอกเหมยดื่มชา ที่บ้านตระกูลหลงถาน”ยิ้มอ่อนโยน

“ข้ารับคำเชิญ ยามบ่ายข้าจะถึงที่นั่น”สาวใช้จากไป กงฉานสาวเท้าเข้ามา

“องค์ชายรองพบหินสี อันนั้นแล้ว” แบมือส่งหินสีฟ้าใสให้กับ ฟาหยาง

“ไปหานางกัน อืม เจ้าถือชาแก้ไอเย็นไปให้นางด้วย” กงฉานเหลือบตามองห่อชาบนโต๊ะหยิบมาถือก้าวเดินตาม ฟาหยางไปทันที

“องค์ชาย ชานี่ หาดื่มได้ยากยิ่ง”

“แล้วอย่างไรเล่า”

“ราคาค่อนข้างสูง”

“เจ้าเลยคิดว่าคนอย่างนางต่ำต้อยไม่ควรดื่มชาราคาแพงนี่ อย่างนั้นหรือ”

“กงฉานไม่ได้หมายความเช่นนั้นแต่เกรงว่าเพียงแค่นางเห็นห่อชานางก็ จะต้องปฏิเสธเพราะนางไม่รับ สิ่งของที่มีค่างวด องค์ชายก็น่าจะรู้ดี"

“เปลี่ยบนห่อมันเสียดีไหมเจ้าว่านางจะยอมรับมันไหม”กงฉานยิ้มในความหลักแหลมของ ฟาหยาง

“องค์ชายทุ่มเทเพียงนี้นางจะต้องรับมันไว้อย่างแน่นอน”ปลอบใจทั้งๆ ที่รู้ดีว่าหวงหลานตัดเยื่อใย ฟาหยางทุกอย่าง

"เช่นนั้นจัดการเปลี่ยนห่อใหม่เสียอืม เจ้าดูสิว่าข้าองอาจหรือไม่ในอาภรณ์ชุดนี้”กงฉานอมยิ้ม

“องค์ชายองอาจหล่อเหลาที่สุดแล้ว”เหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้

“ข้าไปหานางมอบชาให้นางแล้วจะต้องแวะไปที่บ้านหลงถานดื่มชากับ ไป๋อี้ชิง”กงฉานพยักหน้าขึ้นลงเมื่อฟาหยางพยายาอธิบายถึงสิ่งที่เขาถามว่าทำเพื่อพบไป๋อี้ชิง

“เจ้าไม่เชื่อหรือ”

“องค์ชายกำลังร้อนตัว กงฉานยังไม่ทันพูดอะไร”

“จริงหรือสายตาเจ้าไม่ได้แบบนั้น”

“ป่านนี้นางคงป่วยไข้ เพราะเมื่อวานแช่น้ำเปียกปอนกว่าจะกลับถึงบ้านของนาง องค์ชายไม่โดนไอเย็นนั่งเกี้ยวกลับยังบ่นหนาว แล้วนางป่านนี้คงล้มป่วยไปแล้ว”เปลี่ยนเรื่องพูดเสียดื้อๆ

ฟาหยางก้าวขาเดินนำไปทันทีในใจร้อนรนกับคำพูดของกงฉาน