ผูก1

“อย่างนั้นก็เท่ากับหลอกหลอกลวง”

“องค์ชาย รอดูผลงานของนางเสียก่อนอย่าเพิ่งตัดสิน หลายคนที่มาขอร้องนางล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มีนางเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้ จำหมิงยู่ได้หรือไม่เมื่อวานเขามาพบนาง ก่อนหน้านั้นก็มาถึงสองครา นางจึงช่วยวันนี้เขากลับส่งขบวนขันหมากสู่ขอหญิงงามอันดับสามของหว่านชิงที่ทุกคนต่างหมายปองและ ก็เป็นนางที่ตอบตกลง องค์ชายเรื่องนี้ไม่เชื่อก็ไม่อาจลบหลู่นางได้เช่นกัน”

ก่อนถึงวังหลวง

เกี้ยวหลังใหญ่เคลื่อนตัวแหวกฝูงชนที่รวมทั้งเหอผิงฟาหยางและกงฉาน ทว่าอยู่ๆ มือสังหารก็รายล้อมเกี้ยวไว้ เกี้ยวหลังใหญ่ของใครกัน

กงฉานขมวดคิ้ว ดึงตัวเหอผิงฟาหยางไว้ด้านหลัง กลัวว่ามือสังหารจะเปลี่ยนเป้าหมาย มาที่เหอผิงฟาหยาง มือสังหารกลับมุ่งโจมตีคนในเกี้ยว สาวใช้ดึงตัวหลงถานไป๋อี้ชิงออกมาจากเกี้ยว ทว่ามือสังสารกลับถลาเข้าใส่ ใช้กระบี่กางกั้นด้านหน้าตรงหน้าเหอผิงฟาหยางพอดี ดวงตาหวานหยดเงยขึ้นสบตาเหอผิงฟาหยาง กระบี่กำลังจะบาดลึกลงที่ลำคอระหง

“องค์ชายช่วยข้าด้วย”เสียงบางเบาราวกระซิบทว่าเศร้าสร้อย น่าสงสาร เหอผิงฟาหยาง รวบร่างเล็กแนบอกส่งฝ่ามือซัดเข้าที่ยอดออกของมือสังหารรวดเร็วเพียงพริบตา กงฉานชักกระบี่ออกห้ำหั่น ปล่อยให้เหอผิงฟาหยางพาหลงถานไป๋อี้ชิงหนีไป

“บัดซบ แค่หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียวไม่อาจฆ่าให้ตายได้ พวกเจ้าไร้ความสามารถสิ้นดี”

“ใต้เท้า ปกติบุตรีใต้เท้าหลงถานไปไหนไร้คนคุ้มกัน มาบัดนี้กลับมีคนผู้หนึ่งมาขวางไว้”

“งานที่ดูง่าย บัดนี้กลับยากเย็นแสนเข็ญสังหารนางเสีย ทุกอย่างจึงจะง่ายดายขึ้น ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน”

“คนผู้นั้นพานางเร้นกายหนีหาย”

“คนผู้นั้นเป็นใครกันแน่”

“ฝีมือและ ท่าทีมิใช่ธรรมดาอย่างที่มือสังหารเหล่านั้นบอกข้าไว้ คาดว่าคงเป็นใครสักคนในวังหลวงแห่งนี้”

“จับตามองให้ดี บางทีคนผู้นั้นอาจกำลังคิดหาผลประโยชน์กับอำนาจที่ล้นมือของใต้เท้าหลงถานบิดานาง”

เหอผิงฟาหยางอุ้มร่างบางที่หมดสติในอ้อมแขน วางลงบนพื้นหญ้าริมธารน้ำใส ดึงเอาผ้าเช็ดหน้าไปชุบน้ำในลำธารมาเช็ดใบหน้างามให้อย่างแผ่วเบาอ่อนโยน พิศมองใบหน้างดงามอ่อนหวาน หลายปีมานี้พบกันบ่อยครั้ง แต่นางหาได้เหลือบแลเขาไม่ เขาเองก็ไม่เคยรู้สึกว่าอยากจะเข้าใกล้นางมาวันนี้ทำไมรู้สึกว่านางช่างงดงามน่ามองเพียงนี้ ชะงักมือกำผ้าไว้ในมือแน่นค่อยๆ ยกมืออีกข้างขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ

“องค์ชาย”ดวงตากลมโต ทว่าเศร้าสร้อยอ่อนหวานลืมตาขึ้นช้าๆ

“เราสองคนปลอดภัยแล้ว ข้าจะส่งเจ้ากลับบ้านหลงถานเสียเดี๋ยวนี้เพื่อความปลอดภัย”

“ไป๋อี้ชิง ขอบคุณองค์ชายยิ่งนัก”ยกมือกำรวบเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าของตัวเอง

เหอผิงฟาหยางอ้าปากค้าง กับท่าที ที่สนิทสนมของไป๋อี้ชิงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ไป๋อี้ชิงคงต้องนำมันกลับไปด้วย”ยิ้มหวานหยด เหอผิงฟาหยางอดที่จะยิ้มตามเสียไม่ได้

หวงหลานลืมตาขึ้นช้าๆ ด้ายที่ผูกติดกับข้อมือของหลงถานไป๋อี้ชิง กับเหอผิงฟาหยางถูกขมวดปมเข้าหากันง่ายดาย หวงหลานยิ้มบางๆ ถอนหายใจยาวเหยียด

เสร็จสิ้น บัญชาสวรรค์ไปไปอีกขั้น

“หึหึ ไม่เลว ไม่เลว”ร่างสูงของ หมิงเหยียนชื่อเฉิน (เทพแห่งชะตา) รูปร่างสูงโปร่ง ในอาภรณ์สีขาวสะอาดใบหน้าหล่อเหลาเป็นดังเทพสวรรค์ทั่วไป

"ไหนบอกว่าท่านเทพบนสวรรค์ล้วนมีงานล้นมือ วันนี้เหตุใดถึงแวะมาติชมหวงหลานได้"

"หวงหลาน เจ้าทำงานให้สวรรค์มานานก็น่าจะรู้ว่า งานของข้าล้นมือเพียงใด นี่เพียงแค่ผ่านมารวบรวมเอาคำร้องขอของมนุษย์ไปคัดกรองอีกที" หวงหลานยิ้มพยักหน้าขึ้นลง มือข้างหนึ่งไพล่หลังมือข้างหนึ่งจับข้อมือของหวงหลานขึ้นมาพิศดู อีกคนดึงมือหนี

"ด้ายของเจ้า"ไล่สายตาไปตามเส้นด้ายหลับตาลงช้าๆ

"ช่างมันเถิด เดิมข้าคิดไว้ว่าด้ายของข้าไม่น่าจะผูกกับใครได้อีกเมื่อหนานเปียนจากไป"

"เป็นความพิเศษในเมื่อด้ายของเจ้าผูกพันโยงใยกับใครอีกคน ทั้งๆ ที่คนที่ผูกด้ายกับเจ้าคนแรกตายลงไป แต่ด้ายของเจ้ากลับถูกผูกขึ้นใหม่อีกครั้ง"

"ความพิเศษที่ไม่ขอรับ ในเมื่ออาจเป็นความผิดพลาดของสวรรค์"