เกริ่น2

“หวงหลานเก็บของได้แล้ว กลับบ้านเสียที”หลิวเหยียนบอกกับหวงหลานที่เป็นลูกสาว

เหอผิงฟาหยางเดินเข้ามาพร้อมกับกงฉาน ดวงตาคมใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน หวงหลานเผลอมองใบหน้าหล่อเหลาราวเทพสวรรค์ด้วยความลืมตัว เหอผิงฟาหยางเองก็จ้องใบหน้างดงามของหวงหลานคล้ายกับต้องมนต์สะกด เวลาหยุดนิ่งอยู่กับที่ มีเพียงเขากับนาง

“แม่หมอ เราต้องการให้ท่านช่วย”กงฉานเอ่ยขึ้นเบาๆ เหอผิงฟาหยางเบือนหน้าหนีจากดวงหน้างดงามนั้นอย่างแสนแสียดาย

“วันหนึ่งนางช่วยได้เพียงหนึ่ง พรุ่งนี้จึงค่อยมาใหม่”หลิวเหยียนมารดาของหวงหลานเอ่ยขึ้น

“แม่หมอเราจะพบท่านได้ที่ไหน”หลิวเหยียนดึงมือหวงหลานจากไป

“ที่นี่”เหอผิงฟาหยางส่ายหน้าไปมา

“คงเป็นพวกหลอกลวงเห็นได้ชัดว่า ตั้งใจจับปลาอ้วนพีเพียงวันละตัว กันความผิดพลาด”ยิ้มหยันก้าวเดินสวนทางออกไป

กระท่อมน้อยกลางป่าเขา

“ท่านแม่ทำไมท่านแม่บอกว่าเราช่วยเหลือได้เพียงหนึ่งเท่านั้น”

“คนผู้นั้น มีด้ายผูกโยงกับเจ้า” หวงหลานยิ้ม

“ท่านแม่ล้อข้าเล่น เดิมด้ายของข้าผูกไว้กับหนานเปียนในเมื่อหนานเปียนตายไปแล้ว ด้ายนั้นก็คงไม่ได้ผูกไว้กับใคร”

“เจ้าอายุสิบห้าปี หนานเปียนก็ตาย จนป่านนี้ ยังไม่มีสายใยผูกโยงกับผู้ใดจนกระทั่งพบเขา”

“ท่านแม่ ข้าจะตัดด้ายเสียท่านแม่จะได้สบายใจ”

“เขามาให้เจ้าผูกด้ายกับใครอีกคน”หวงหลานยิ้มบางๆ เข้าใจความห่วงใยของมารดาได้ดี

“เช่นนั้นก็ควรจะช่วยเหลือเขา”หลิวเหลียนหลุบตามองพื้น

“เจ้ายินดี ฝืนบัญชาสวรรค์ยอมเจ็บปวด จนอยู่ไม่สู้ตาย เจ้ายอมสละมันได้หรือไรลูกแม่”

“แล้วหลบเลี่ยงเขาเสีย ไม่ใช่การฝืนบัญชาสวรรค์หรือไร มิสู้ผูกด้ายให้เขาเสียใหม่หรือไม่ก็ตัดด้ายของเขาที่ผูกกับข้าเสีย”

“แม่กลัวว่าเจ้าจะต้องเจ็บปวด”หวงหลานยิ้ม เช่นไรจะเจ็บปวดในเมื่อหวงหลานไม่ได้คาดหวังสิ่งใดทำทุกอย่างเพื่อแบ่งเบาภาระสวรรค์

เช้าสดใสในอีกวัน กงฉานยืนรอหวงหลานกับหลิวเหยียนที่ก้าวเดินมายังเพิงพักที่เดิมในทุกๆ วัน

“แม่หมอ รอท่านนานแล้ว”กงฉานเอ่ยทัก หวงหลานกับหลิวเหยียนทำสีหน้าเรียบเฉย

“ต้องการให้ช่วยเรื่องใดกัน”หลิวเหยียนถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“คุณชายต้องการให้แม่หมอ ผูกด้ายให้คุณชายกับหญิงนางหนึ่ง”หลิวเหยียนหยักหน้าให้กับ หวงหลาน

“ในใจคุณชาย คิดอย่างไรกับแม่นางคนนั้น”หวงหลานถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ข้า... ชอบนาง แต่นางกลับชอบพี่ใหญ่ของข้า”หวงหลานนั่งลงหลับตาลงช้าๆ“คุณชายหากเป็นลิขิตสวรรค์และข้าผูกด้ายให้กับท่านแล้ว ท่านสัญญาได้ไหมว่าจะดูแลนางอย่างดี”เงียบ

“สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทอดทิ้งนางหากท่านได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว”

“.....ข้าสัญญา”ด้ายสีแดงโยงใย ที่นิ้วก้อยของเหอผิงฟาหยาง หวงหลานไม่ได้ไล่เส้นด้ายที่โยงใยนั้นรู้ดีว่าจบลงที่นิ้วก้อยของตัวเอง

“ท่านกลับไปเสีย เรื่องที่ไหว้วาน อีกไม่เกินสองวันจึงเห็นผล แล้วจงจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับข้า”เหอผิงฟาหยาง เลิกคิ้วสูงเมื่อหวงหลานลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตากลมโตน่ามอง

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าจะเห็นผล”

“ปกติ เราจะช่วยเฉพาะคนที่แวะมาที่นี่ถึงสามครั้งสามครา หรือไม่ก็คนผู้นั้นได้รับความทุกข์ในวาสนาชะตาแห่งรักเกลียดจนหาความสุขมิได้ แต่ท่านแวะเวียนมาแค่สองครา หวงหลานนางก็ยินยอมทำให้ จัดการเรื่องนี้ให้ท่าน ฉะนั้นไปเสียไปรอว่าสิ่งที่ท่านต้องการจะเห็นผลหรือไม่ ข้ายินดีเอาหัวเป็นประกันแต่หากเห็นผล ตามที่บอกแค่เพียงสุราเลิศรสแค่จอกเดียวก็เพียงพอสำหรับค่าเหนื่อย

กงฉานดึง ชายเสื้อของเหอผิงฟาหยาง ให้ก้าวเดินตามเขา

“องค์ชายนางรับปากแล้ว ก็ย่อมจะทำให้”

“แต่นางไม่ถามแม้แต่ชื่อแซ่ของคนที่ข้าต้องการให้ผูกด้ายแดงให้แล้วนางจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าให้ผูกกับหญิงใด ปากก็บอกว่าช่วยเหลือเฉพาะคนที่ได้รับความทุกข์จากชะตารัก แต่ไหนเจ้าบอกว่านางผูกด้ายให้ใต้เท้า หลงถาน”

“ว่ากันว่านางมองเห็นอนาคตได้ บ้างก็ว่านางรับบัญชามาจากสวรรค์อีกทอดหนึ่ง เรื่องไหนที่เกินกำลังนางจึงไม่อาจฝืน”