บทที่ 4 ไปไม่บอก

เหวินเจิ้นใช้มือหนาคลำตั่งเตียงที่หญิงสาวนอนเคียงข้างเมื่อคืนวาน แต่กลับว่าเปล่าเขาจึงลืมตาขึ้นโดยทันที มองไปยังฝั่งที่นางนอนหลับข้างกาย ไม่มีนางอยู่ จึงมองรอบห้องไม่มีใครอยู่เช่นกัน เขาจึงลุกขึ้นจากเตียงนำเสื้อผ้าที่อยู่ข้างเตียงมาสวมใส่ และก้าวเดินออกมาจากห้องนอน เห็นว่ามีตงฟาง และฉู่เจี้ยน ทหารคนสนิทของเขา

“อรุณสวัสดิ์นายท่าน” ฉู่เจี้ยนเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นว่าเหวินเจิ้นสวมใส่ชุดผาวอยู่

“พวกเจ้าเห็นเม่ยเหนียงหรือไม่” เหวินเจิ้นเอ่ยถาม ขณะที่มองโดยรอบบ้านไม่พบนาง

“ก่อนที่นายท่านจะเดินออกมาก่อนครึ่งยาม นายหญิงไปคารวะเยว่ฟูเหริน ก่อนที่นายท่านจะเดินออกมาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม เห็นว่านายหญิงพึ่งออกไปจากจวน กับหว่านเอ๋อร์สาวใช้ของนายหญิง” ตงฟางเอ่ยบอกละเอียดยิบ

“นางไปไหน ไปกับหว่านเอ๋อร์เพียงสองคนหรือ” เหวินเจิ้นเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“นายหญิงขออนุญาตเยว่ฟูเหริน เยว่ฟูเหรินก็ให้นางไปกับหว่านเอ๋อร์เพียงสองคน” ฉู่เจี้ยนเอ่ยบอกด้วยความสงสัย เพราะดูสีหน้าของเหวินเจิ้นที่ดูมีกังวล

“ทำไมพวกเจ้าไม่ตามนางไป” เหวินเจิ้นเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน

“นายน้อยข้าถามนายหญิงแล้ว ว่าให้พวกข้าตามไปไหม นายหญิงบอกว่า ไม่ต้อง พวกข้าเลยไม่ได้ตามไป” ตงฟางเอ่ยบอกด้วยความงวยงง

ทันใดนั้นทหารหลวงก้าวเดินเข้ามาตรงหน้าประตูจวน แล้วก้มคารวะโดยทันที

“ใต้เท้าเหวิน ต้าหวางเรียกเข้าเฝ้าด่วนขอรับ” ทหารผู้นี้เอ่ยบอกเช่นนี้

“กลับไปทูลต้าหวางขอเพลาหนึ่งชั่วยาม ข้าจะไปเข้าเฝ้าพระองค์” เหวินเจิ้นเอ่ยบอกเช่นนี้ เขามองไปยังหน้าจวนอีกครั้ง เห็นว่าเฉินเม่ยเหนียงก้าวเดินเข้ามาในจวนพร้อมกับหว่านเอ๋อร์สาวใช้ของนาง ในมือของหว่านเอ๋อร์มีตะกร้าใส่ปลาจะละเม็ดสองตัว และหัวไชเท้าสองอัน

“เจ้าออกไปตลาด ทำไมไม่เรียกข้าไปด้วย” เหวินเจิ้นเอ่ยถามเม่ยเหนียง

“ข้าเห็นว่าท่านยังหลับอยู่ จึงไม่อยากรบกวนการนอนของท่าน” เม่ยเหนียงเอ่ยบอกเช่นนี้

“วันหลังถ้าเจ้าอยากไปตลาดให้ทหารในจวนไปกับเจ้าด้วย เพื่อความปลอดภัย” เหวินเจิ้นเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ได้เจ้าค่ะ” เม่ยเหนียงเอ่ยบอก

“เดี๋ยวข้าจะเข้าวังไปเข้าเฝ้าต้าหวาง เย็นๆ ข้าถึงจะกลับ” เหวินเจิ้นเอ่ยบอก

“เจ้าค่ะ” นางเอ่ยบอกเช่นนี้ เขาจึงก้าวเดินกลับไปยังเรือนกลางอีกครั้ง เพื่อเข้าไปแต่งตัวเข้าวัง