บทที่ 3 นางฟ้าแห่งสเก็ตลีลา (3/3)

“ใครกัน?” กุลนันท์เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปส่องดูตาแมวที่ประตูห้องพัก จึงได้เห็นผู้ชายใส่สูทเรียบร้อยห้าคนยืนอยู่หน้าประตูห้อง

“มีผู้ชายห้าคนยืนอยู่หน้าห้องเราค่ะ ใส่สูทมาอย่างดี” เธอบอกสามี

ผู้มาเยือนดูเหมือนจะทราบว่าคนในห้องกำลังดูพวกเขาจากตาแมว จึงส่งเสียงออกไป

“พวกเราเป็นเจ้าหน้าที่จากกระทรวงวัฒนธรรม มาขอพบ ดร.หยางหราน ครับ”

ได้ยินคำตอบแล้ว ทุกคนในห้องต้องขมวดคิ้ว

เจ้าหน้าที่กระทรวงวัฒนธรรม ! มาพบทำไม?

“พวกเรามีเรื่องเร่งด่วน จึงได้มาพบโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า ต้องขออภัยอย่างยิ่งครับ รบกวนช่วยเปิดประตูให้พวกเราเข้าไปด้วยนะครับ” ฝ่ายนั้นเอ่ยเพิ่มเติมเพื่อให้พวกเขารู้ชัดในวัตถุประสงค์การมาเยือน

“เอาไงดีคะคุณ” กุลนันท์ถามสามี

“ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ ถ้าเป็นคนร้ายก็ไม่บอกอะไรชัดเจนขนาดนี้หรอก” ดร.หยางหรานตัดสินใจก่อนจะเปิดประตูออก

หน้าห้องเป็นผู้ชายห้าคนใส่สูทสีดำสนิท สองคนแรกยืนบังผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ตรงกลาง สองคนหลังยืนเหมือนคอยคุ้มกันผู้ชายตรงกลางนั้น

“ขอบคุณครับ ด็อกเตอร์ ขออนุญาตเข้าไปนะครับ” หนึ่งในผู้ชายสองคนด้านหน้าเอ่ยขึ้น

“ครับ เชิญครับ”

เขากับภรรยาและลูกสาวเปิดทางให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้อง คราวนี้พวกเขาจึงได้เห็นผู้ชายทั้งห้าชัดเจน แต่ ดร.หยางหรานกลับรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนตรงกลางที่มีบอดี้การ์ดสี่คนยืนคุ้มกันอยู่

“เชิญด้านนี้ดีกว่าครับ” ดร.หยางหรานพาทุกคนมายังบริเวณที่เป็นส่วนที่เป็นเก้าอี้รับแขก

“เอ่อ...ไม่ทราบว่ากระทรวงวัฒนธรรมของประเทศ C มีธุระอะไรกับพวกเราครับ” ดร.หยางหรานเปิดฉากการสนทนาอย่างไม่อ้อมค้อม

“ดูเหมือนด็อกเตอร์จะคุ้นหน้าผมอยู่บ้าง ใช่รึเปล่า?” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น

“ใช่ครับ ผมคุ้นหน้าคุณมาก แต่นึกไม่ออกว่าเราเคยเจอกันที่ไหน จะว่าเจอกันที่ประเทศ U ก็ไม่น่าใช่ ยิ่งประเทศ C ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เพราะผมเพิ่งมาถึง” ดร.หยางหรานตอบกลับและยังจ้องหน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างสงสัย เขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร รู้แค่คุ้นหน้ามาก

“เพื่อช่วยให้คุณจำผมได้เร็วที่สุด คุณดูคลิปนี้ก็น่าจะจำผมได้ทันที”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งของผู้ชายคนนี้เปิดโทรศัพท์มือถือของตนเองและกดปุ่ม ชั่วครู่ก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้เขา ดร.หยางหรานรับมา กุลนันท์และดาร์ลีนก็ยื่นหน้ามาดู คลิปในมือถือเล่นไปได้ครู่เดียว พวกเขาสามคนพ่อแม่ลูกก็เบิ่งตากว้างอย่างตกใจสุดขีด

“โอ๊ะ ! !” ดาร์ลีนอุทานออกมาเมื่อเธอตกใจจนลื่นพรืดหล่นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่

“เป็นยังไงบ้างครับ คุณหนู” บอดี้การ์ดคนหนึ่งยื่นมือมาช่วยดึงเธอให้ลุกขึ้นกลับไปนั่งเก้าอี้ตามเดิม

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” สาวน้อยขอบคุณบอดี้การ์ดคนนั้นก่อนจะหันไปมองหน้าผู้ชายที่นั่งนิ่งอยู่ต่อหน้าเธอและครอบครัว

“ประธานาธิบดีหลี่เคอเฟิง ! !” ดร.หยางหรานและกุลนันท์อุทานออกมาพร้อมกัน

ประธานาธิบดีหลี่เคอเฟิงแห่งประเทศ C มาพบเขาถึงห้องพักด้วยตัวเอง !

สามคนพ่อแม่ลูกแทบไม่อยากเชื่อ พวกเขาจับจ้องหลี่เคอเฟิงด้วยความตกใจ ประหลาดใจ และสงสัย

“ไม่ทราบว่าท่านประธานาธิบดีมาพบพวกเราด้วยเรื่องอะไรคะ”

เพราะเป็นทนายใหญ่ของบริษัทกฎหมายชื่อก้องโลกที่ต้องคุมสติและอารมณ์ให้ได้เสมอ กุลนันท์จึงตั้งสติได้ก่อนใคร และเธอทราบดีว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรแน่นอน มิฉะนั้น ประธานาธิบดีผู้นี้จะลงทุนมาพบครอบครัวของเธอด้วยตนเองทำไม

“ในเมื่อพวกคุณทราบว่าผมเป็นใคร ผมก็จะไม่อ้อมค้อม วันนี้ที่ผมมาพบคุณด้วยตนเอง เพราะมีเรื่องสำคัญบางเรื่องที่ต้องการให้พวกคุณตัดสินใจ เรื่องนี้สำคัญกับประเทศ C มาก ผมจึงหวังว่าพวกคุณจะเลือกประเทศ C” หลี่เคอเฟิงเกริ่นให้เข้าใจ

“เชิญท่านพูดได้เต็มที่ค่ะ พวกเราพร้อมรับฟัง” กุลนันท์ตอบกลับ

“จากการสืบประวัติโดยละเอียดของพวกคุณทั้งหมด ดร.หยางหรานทำงานที่ศูนย์วิจัยโนวา คุณกุลนันท์เป็นทนายความของบริษัทลินด์ฮอล และหยางลี่เซียนเป็นนักกีฬาสเก็ตลีลาที่กวาดเหรียญทองมาหลายเหรียญจนถูกเรียกว่า ‘นางฟ้าแห่งสเก็ตลีลา’ พูดกันตามตรง ผมต้องการความสามารถของพวกคุณ”

“ท่านหมายความว่ายังไงคะ” กุลนันท์ถามอย่างงุนงง เธอพอเข้าใจได้ว่านี่คือการซื้อตัวแต่ยังไม่แน่ใจนัก

“พูดกันแบบสรุปสั้นที่สุดก็คือ ผมจะซื้อตัวพวกคุณทั้งสามให้มาอยู่ที่ประเทศ C ผมต้องการให้ ดร.หยางหราน ทำงานให้ศูนย์วิจัยอวกาศของประเทศเรา ให้หยางลี่เซียนลงแข่งสเก็ตลีลาในโอลิมปิกฤดูหนาวที่จะจัดขึ้นในปีหน้าในนามของประเทศเรา ดร.หยางหรานและหยางลี่เซียนจะต้องถือสัญชาติประเทศ C เท่านั้น ส่วนคุณกุลนันท์จะเลือกถือสัญชาติประเทศ T ของคุณหรือประเทศ C ของเราก็ได้ เพราะกฎหมายของเราไม่อนุญาตให้ประชาชนถือสองสัญชาติ”

“ข้อเสนอที่เราจะให้พวกคุณ ข้อแรกคือเงินสดจำนวนสามพันล้านหยวนที่จะโอนเข้าบัญชีของพวกคุณคนละหนึ่งพันล้านหยวน ข้อที่สองคือ เงินเดือนและผลประโยชน์ต่างๆ ที่ ดร.หยางหรานจะได้รับ เราจะเพิ่มให้อีกสองเท่าจากที่คุณได้จากโนวา และคุณจะได้รับการปรับเพิ่มผลประโยชน์ทุกอย่างทุกปี ปีละห้าเปอร์เซ็นต์ ตราบเท่าที่คุณทำงานที่องค์การอวกาศของเรา”

“ข้อที่สามคือ หากคุณกุลนันท์ต้องการทำงานในด้านกฎหมาย เรายินดีมอบตำแหน่งรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงยุติธรรมให้คุณ”

“ข้อสุดท้ายคือ เราจะสนับสนุนพวกคุณในทุกทางจนถึงที่สุด ไม่ว่าจะเป็นการศึกษาหรืออะไรก็ตามที่ไม่ผิดกฎหมายของประเทศเรา”

“ข้อเสนอสี่ข้อนี้ พวกคุณคิดว่าเป็นอย่างไร”

ข้อเสนอนี้ทำให้พวกเขาทั้งสามผงะไปทันที คาดไม่ถึงว่าจะมากมายมหาศาลเช่นนี้

“พวกเราต้องตัดสินใจตอนนี้เลย?” กุลนันท์ถามขึ้น