9 ตีกันเพราะแย่งผู้ชาย

เท้าที่วิ่งเร็ว ๆ ไม่สนใจต่อเสียงเรียกให้หยุด แต่ลันตากลับเร่งความเร็วกว่าเดิม เพื่อไปให้ถึงจุดหมายคือสวนป่าหลังโรงเรียน ซึ่งก็เหลือแค่เพียงร้อยเมตรเท่านั้น แพรพิไลใจเต้นแรง หวาดกลัวต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

การตบตีจะต้องตามมา ในเมื่อลันตาถูกรุ่นพี่ท้า ด้วยนิสัยที่ไม่ยอมคน คงทนไม่ได้ที่ถูกท้า หยามกันขนาดนี้จะต้องเอาให้สุดแรง ลันตาตกเป็นทาสของอารมณ์ร้อน ไม่แคร์ผลกระทบที่จะตามมา

“ลันตา นึกถึงคุณพ่อคุณแม่เอาไว้ อย่าทำให้ท่านผิดหวัง”

“แค่นี้ ท่านไม่รู้หรอก”

“ทางโรงเรียนล่ะ จะปล่อยหรือ”

“ไม่รู้หรอกน่า มีคนรู้แค่นี้เอง แม่พวกนี้ก็กลัวความผิดเหมือนกันนั่นแหละ เรื่องทุกอย่างจะต้องจบลงในสวนป่านี้เท่านั้น เธออย่าปากโป้งก็แล้วกัน”

“เดี๋ยวก่อนลันตา โธ่ พูดให้เชื่อกันบ้างสิ”

ไม่ว่าจะห้ามอย่างไร ทั้งขู่ ปลอบ ออดอ้อน ไม่อาจยุติเอาไว้ได้ กระทั่งมาถึงจุดหมายเห็นธยานียืนอยู่กับเพื่อนสามคนและนภัสสรรวมอยู่ด้วย เมื่อเห็นลันดาวิ่งตัวปลิวเข้ามา รุ่นพี่จอมซ่าแผดเสียงใส่ด้วยอารมณ์โกรธ

“นังลันตา แกนี่เลวมาก บอกแล้วไงห้ามยุ่งกับภูริช หนอยเป็นเด็กเป็นเล็ก ตัวแค่นี้ ร่านนักนะ คงจะต้องเอาเลือดชั่วออกมาก่อนมั้ง”

“เยอะไปแล้วมังนังธยานี กล้ามากนะที่ด่าฉันแล้วท้าตบ ไม่ละอายใจหรือไงแก่แล้วรังแกเด็กงั้นเหรอ ไม่ละอายใจบ้างเลยนะ”

“ในเมื่อเด็กมันกล้าปีนเกลียว ฉันไม่ยอมเหมือนกันนังลันตา ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่ายุ่งกับภูริช ไม่อย่างนั้นตาย”

“โอ๊ยย กลัวจังเลย ในเมื่อพี่ภูริชไม่ใช่สมบัติของใคร ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะคุยหรือเอาใจใส่ กลัวเขาชอบฉันน่ะซี้ ถึงได้ร้อนขนาดนี้น่ะ หน้าแบนอย่างแก อย่าหวังเลยว่าเขาจะสนใจ”

“แก กล้าว่าฉันขนาดนี้เลยหรือ งั้นอย่าอยู่เลย”

เงื้อมือขึ้นแล้วฟาดลงไปที่แก้มขาวนวลชองลันตาเต็มแรง แต่เธอระวังตัวอยู่แล้ว เอี้ยวตัวหลบแล้วสวนกลับด้วยหมัดทิ่มเข้ากึ่งปากกึ่งจมูกธยานีสุดเหวี่ยง เสียงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น เลือดสีแดงไหลออกมาทันที

“อ๊าย ช่วยด้วย เจ็บ ๆ นะ”

“ธยานีเป็นยังไงบ้าง ตายแล้วเลือดออกขนาดนี้เลยหรือ นังลันตามันมากไปแล้วนะ เร็วช่วยกันจับขึง ฉันจะจัดการมันเอง”

เพื่อนรักของธยานีโกรธสุดขีด เรียกเพื่อนอีกสองคนช่วยกันจับลันตาเอาไว้ เตรียมเล่นงานให้หนัก แต่คนอย่างลันตาไม่ยอมเสียทีใครง่าย ๆ ก้มลงไปคว้าท่อนไม้ขนาดเหมาะมือขึ้นมาแล้วฟาดใส่ ไม่สนใจว่าจะโดนใคร เด็กสาวทั้งสามถอยกรูด นภัสสรเห็นดังนั้นเผ่นแนบไปก่อนใคร ธยานีเห็นดังนั้นคลานหนีอย่างสิ้นสภาพ

“นังหมาบ้าลันตา อย่าใช้เครื่องทุ่นแรงสิ สู้กันตัวต่อตัว”

“คนอย่างพวกแกต้องเจอแบบนี้ นังหมาลอบกัด แหลมเข้ามาสิ ฟาดให้ดั้งหักซะเลยนี่”

“ถอยไปตั้งหลักก่อนพวกเรา นังเด็กบ้านี่มันไม่ทำตามกติกา เดี๋ยวจะเจ็บมากกว่านี้ ฝากไว้ก่อนเถอะ ลันตา”

“เออ เอาคืนเมื่อไหร่บอกก็แล้วกัน พร้อมตลอดเวลา ไปแพร กลับดีกว่า อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อพวกนี้มันไม่สู้”

“ลันตา ขอร้องล่ะ อย่าทำอย่างนี้อีกเลยนะ ผู้ใหญ่รู้เข้ามันไม่ดีเป็นผลเสียกับเธอ ให้มันจบ ๆ ไปเถอะ”

แม้ว่าร้องขอให้ลันตาล้มเลิกที่จะมีเรื่องใช้กำลังกับรุ่นพี่ กลัวผู้ใหญ่รู้เรื่องจะเกิดผลเสีย แต่ไม่อาจเปลี่ยนความคิดของเพื่อนได้ ยืนกรานที่จะตั้งรับธยานีไม่มีถอย ชูกำปั้นหรา ทำราวกับว่าเป็นวีรสตรีผู้ยิ่งใหญ่

“ไม่ อย่าห้ามเรา ในเมื่อนังบ้านั่นบอกว่าจะเอาคืน เราก็ต้องรอรับคำท้า ถ้าหนีก็เสียศักดิ์ศรี แต่ครั้งนี้ลันตาชนะอย่างขาวสะอาด ปรบมือให้หน่อยสิจ๊ะ”

“ถ้าเป็นเรื่องดีที่ถูกต้อง เราปรบให้มือหักก็ยังได้ แต่นี่”

“พอ ๆ เถอะแม่คุณ คนดีศรีโรงเรียน เฮ้อ ชีวิตเธอนี่ราบเรียบดีจริง หากว่าเจอเรื่องร้าย ๆ เข้ามาในชีวิตจะรับไหวมั้ยเนี่ย อย่างเช่นแฟนแอบมีกิ๊ก”

“เรายังไม่คิดเรื่องนั้นหรอกน่า เรียนอย่างเดียวเธอก็เหมือนกัน นี่เป็นอะไร พอพูดเรื่องเรียนเดินหนี ลันตา รอเราบ้างสิ”

ผลการสอบเทอมที่สองได้ออกมาแล้ว อาจเป็นเพราะแพรพิไลเคี่ยวเข็นให้ลันตาหันมาสนใจเรียนหนังสือ ทำการบ้านและลันตาเองก็รู้จักวิธีเอาตัวรอด ลอกข้อสอบอย่างเนียน ๆ โดยที่อาจารย์ไม่รู้ ทุกคนคิดว่าตกไม่ต่ำกว่า 5 วิชา กลับตรงข้าม

ไม่ตกแม้แต่วิชาเดียว แต่ก็ผ่านอย่างเฉียดฉิว เจ้าตัวถึงกับกระโดดตัวลอย โผเข้ากอดแพรพิไลเอาไว้แน่น