8 คนไม่มียางอาย

“พี่ภูริชขา เร็ว ๆ เก่งมากค่า ชู้ตอีกแล้ว เร็วพวกเราปรบมือให้พี่สุดหล่อหน่อย”

“อ๊ายยย พี่ภูริช”

จู่ ๆ ลันตากรีดเสียงดัง เรียกชื่อภูริชลั่น ไม่แคร์ว่ามีคนมอง แพรพิไลหน้าชาด้วยความอาย พยายามเตือน ทั้งดึงมือและฉุดแขน แต่ห้ามไม่อยู่ ลันตาวิ่งลุยเข้าไปยืนตรงขอบสนาม ส่งเสียงเย้ว ๆ และปรบมือให้ดังที่สุด

หวังแต่เพียงว่าภูริชจะหันมาสนใจ แต่สุดท้ายก็ฟาวล์

“พี่ภูริช เหนื่อยไหม ดื่มน้ำก่อนนะคะ”

“ไม่ล่ะครับ ผมมีน้ำแล้ว”

“งั้นลันตาป้อนให้นะ”

ยางอายไม่มีสำหรับเธอ ขอแค่ให้ได้ดูแลภูริชก็พอ เด็กสาวที่เป็นแฟนคลับภูริชจ้องตาวาว แสดงความไม่พอใจออกมา ต้องการเล่นงานลันตาให้อ่วม ธยานีคือผู้กล้า ก้าวเข้ามาเผชิญหน้า ยิ้มหยัน ลันตารู้แล้วว่ารุ่นพี่คนนี้กำลังท้าทาย หากว่าถอยคงเป็นลันตาตัวปลอม ยกมือทั้งสองข้างเท้าเอวทันที

“ข้องอะไรหรือเปล่า”

“ใช่ ข้อง เธอไม่ควรเข้ามาใกล้กับภูริช”

“ทำไมจะไม่ได้ ไม่มีป้ายเขียนเอาไว้นี่”

“ไม่มี แต่พวกเราก็รู้กันดีว่า คนดูจะต้องอยู่นอกสนาม ห้ามเข้ามาข้างในเด็ดขาดและห้ามเอาน้ำให้นักกีฬาดื่ม หากว่าใส่อะไรลงไป เป็นอันตราย ใครจะรับผิดชอบ”

“คนอย่างฉันเนี่ยนะจะทำร้ายพี่ภูริช ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนก็ไม่เคยคิด ในเมื่อฉัน....”

“เดี๋ยวก่อนลันตา กลับเถอะนะ เราขอร้อง”

แพรพิไลรีบเข้ามาดึงเพื่อนตัวป่วนออกไปจากสนามบาสเก็ตบอลทันที กลัวว่าถ้าเผลอหลุดออกมาว่ารักภูริชจะถูกมองไม่ดีเพราะเป็นเด็ก อายุแค่นี้จะกลายเป็นคนแก่แดด ร่านผู้ชาย คิดว่าภูริชคงไม่ชอบเช่นกัน

แปลกตรงที่เขามองเธอแล้วยิ้ม ทำเอาร้อนวาบไปทั้งตัว สลัดความรู้สึกประหลาดออกไป คิดว่าเขาคงขอบใจที่ช่วยพาลันตาให้พ้นจากสนามการแข่งขัน

“เกลียดนังรุ่นพี่ธยานีที่สุด มันถือว่าตัวเองสำคัญยังไง กล้ามาออกคำสั่งไม่ให้เราเข้าใกล้พี่ภูริช ทุเรศที่สุด”

“ใจเย็น ๆ น่า เราผิดเองที่ผลีผลามเข้าไป ในเมื่อรู้แล้ว คราวหน้าก็อย่าทำ”

“ห้ามเราไม่ได้หรอกนะ ถ้าเห็นพี่ภูริชที่ไหนจะเข้าหาทันที”

“เธอนี่ อะไรนะ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เอาเถอะ ตามใจ ทำอะไรก็เชิญ ดูความถูกต้องด้วยก็แล้วกัน เราเป็นเด็ก ผู้ใหญ่จะมองไม่ดี”

เหนื่อยใจที่จะชี้ช่องทางให้เพื่อนรู้จักผิดชอบชั่วดี คิดว่าจะโบกมือลาทำท่าเฉยชา แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนเมื่อลันตาเข้ามาง้อ บีบน้ำตา ทำหน้าเศร้า เรียกร้องความสงสาร แพรพิไลรู้ดีว่าที่ลันตาทำอย่างนี้เพราะไม่มีเพื่อนที่จะคบด้วย

สุดท้ายก็ต้องอยู่เคียงคู่กันตลอดไป จนกว่าจะสำเร็จการศึกษา

ธยานีหน้าแดงด้วยความโกรธ หลังจากที่นภัสสรเข้ามาบอกว่า ลันตาเกลียด ไม่อยากเห็นหน้า เท่ากับว่ารุ่นน้องคนนี้ปีนเกลียวมากเกินไป ทนไม่ได้อีกต่อไปจะต้องสั่งสอนให้รู้ว่าการทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง อีกทั้งหมั่นไส้ลันตาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว โดนเป่าหูแค่เพียงเล็กน้อย กลายเป็นเดือดเป็นแค้นทันที ตบโต๊ะเรียนดังปัง นภัสสรสะดุ้งโหยง หน้าเผือดสี กลัวว่าเรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่

“มันกล้าว่าพี่ถึงขนาดนี้เลยหรือ นภัสสร”

“เอ่อค่ะ ก็เมื่อวานก่อนมีเรื่องกันที่สนามบาสฯ นี่”

“ใช่ หนอย นังเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กล้ามากเกินไปแล้ว ไปจัดการเอาเลือดล้างเท้าเสียดีไหม ไปบอกมันเลยนะ นัดตบที่สวนป่าหลังโรงเรียน พรุ่งนี้ตอน 4 โมงเย็น ถ้าไม่ไปเป็นหมา”

“เอาอย่างนั้นเลยหรือพี่ ไม่โหดไปหรือ”

“ไม่หรอก สำหรับนังเด็กคนนี้จะต้องสั่งสอน มันจะได้ไม่กล้า เร็วเข้า”

คำสั่งเฉียบขาดขนาดนั้น นภัสสรไม่รอช้า รีบตรงดิ่งไปหาลันตาที่กำลังนั่งฟังเพลงในโทรศัพท์ด้วยท่าทางเคลิ้มฝัน ขณะที่แพรพิไลทำการบ้านให้เสร็จเพราะไม่อยากเอาภาระอันหนักอึ้งกลับไปบ้าน ชวนลันตาทำแต่กลับไม่ได้รับความสนใจ

“ฉันมาส่งข่าว”

“ยัยบ้านี่ โผล่เข้ามาเงียบ ๆ ตกใจหมดคิดว่าผี”

“เพราะปากอย่างนี้ไงพี่ธยานีถึงหมั่นไส้ ท้าตบพรุ่งนี้ที่สวนป่าหลังโรงเรียน เวลาสี่โมงเย็น ถ้าไม่ไปพี่บอกว่าเป็นหมา”

“อ๊าย กล้ามากนะที่พูดอย่างนี้กับฉัน เธอไปบอกเลยนะ ว่าตกลงรับคำท้า จะเอาให้กระเจิงไปเลย ถือว่าเป็นรุ่นพี่ คิดจะทำอะไรก็ได้ เชอะ เจอลันตา แล้วจะหนาว”

“ไม่เอาน่าลันตา เราขอร้อง เดี๋ยวมีเรื่องมีราวขึ้นมา มันจะเดือดร้อนถึงพ่อแม่ เราเองก็จะโดนทัณฑ์บน”

แพรพิไลไม่ยอมให้ลันตาไปตามนัด กลัวเรื่องจะบานปลาย กระทบถึงสถานภาพของการเป็นนักเรียน แต่ไม่สำเร็จ ลันตารับคำท้าโดยไม่ยี่หระแต่อย่างใด นภัสสรยิ้มชอบใจที่ยืมมือธยานีเล่นงานคนที่เกลียดได้อย่างเนียน ๆ