6 เพื่อนไม่อยากคบ

“ไม่ต้องคิดมาก รู้นี่นาว่าแม่นี่นิสัยเสียยังไง ดีดตัวออกมาได้ก็ดี คบไปก็ไม่มีประโยชน์ให้คนมองเราในทางเสื่อมเสียเปล่า ๆ”

“แต่เราก็อยากช่วยลันตาให้ดีขึ้น สงสารพ่อแม่เค้า”

“ในเมื่อเค้าไม่สงสารพ่อแม่ตัวเองแล้วเราจะสงสารทำไม คนแบบนี้น่ะทำดีไปก็ไม่รู้สำนึกหรอก เอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ ที่เราร้าย ๆ กับแม่นี่ก็อยากจะเตือนเอาไว้บ้าง อย่ากร่างนัก แต่ก็ยิ่งแรงขึ้น ถือว่าสวย รวย ถามสักนิดเถอะว่า ผู้หญิงสวยนิสัยแย่ ไม่สนใจการเรียนจะมีค่าไหม อย่างดีก็แค่ของเล่นผู้ชาย”

ไม่น่าเชื่อเลยว่านภัสสรอายุแค่เพียงนิดเดียว แต่มีความคิดในเรื่องจริงของชีวิตมนุษย์ อาจจะเป็นเพราะมีสมอง สนใจการเรียน แม้ว่าจะแรง ไม่ยอมคน กล้าชน แต่รู้จักดีชั่ว ต่างจากลันตาสนุก เสเพลไปวัน ๆ แพรพิไลเงียบอย่างเดียว อยากรู้ว่านภัสสรจะพูดอะไรต่อ

“สวยแต่โง่ มีเงินเท่าไหร่ก็หมดเพราะไม่รู้จักหา ใช้แต่ของเก่า พ่อแม่ตายไปจะทำยังไง ซ้ำร้ายถูกผู้ชายหลอกอีกด้วย”

“เราช่วยกันเตือนดีมั้ย”

“แม่นี่เตือนไม่ได้ หากว่าพูดถึงจุดด้อยของตัวเองจะเดือดเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที ไม้นวมใช้ไม่ได้ก็ต้องไม้แข็ง”

“อย่ารุนแรงถึงยังไงก็เพื่อนกัน”

“มันเคยเห็นเราเป็นเพื่อนไหม นอกจากศัตรู เจอหน้าเป็นต้องห้ำหั่น ไม่รู้ล่ะร้ายมาก็ร้ายกลับไปเหมือนกัน”

นิสัยที่ร้ายกาจของลันตา เพื่อนในห้องรับไม่ได้ พากันบอยคอตไม่ยอมพูดด้วย นอกจากแพรพิไลและจอร์ชที่พยายามจีบ กลับถูกตอกกลับแรง ๆ

“ลันตาไม่ต้องเสียใจที่เพื่อนในห้องไม่พูดด้วยจอร์ชคนหนึ่งล่ะเห็นใจลันตามากเลยนะ”

“หยุด ไม่ต้องเข้าใกล้ เอาหน้าปรุ ๆ ออกห่างฉันให้ไกลเท่าไหร่ยิ่งดี”

“อ้าว ทำไมพูดกับจอร์ชอย่างนี้ล่ะ”

“บอกไม่ได้ยินหรือไงไอ้หน้าปลวก”

“ไม่เอาน่าลันตาอย่าว่าจอร์ชอย่างนั้น เพื่อนกันนะ”

“เพื่อนบ้าอะไร มันจ้องจะจีบเรา ไม่เจียมตัวซะบ้างเลย มีดีอะไรพอที่จะเสนอตัวเข้ามา ไป ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย”

สาวน้อยระเบิดอารมณ์เต็มที่เพราะค้างคาจากอาจารย์ประจำห้องแจ้งให้ทราบว่าใครก็ตามที่สอบตกให้ผู้ปกครองมาประชุมเพื่อรับทราบระเบียบการต่าง ๆ โดยแจงรายละเอียดเอาไว้ ลันตาเห็นแล้วเข่าอ่อน กลัวถูกบิดามารดาตำหนิและกังวลใจกลัวซ่อมไม่ผ่านภายในเวลาที่กำหนดแล้วจะต้องเรียนซ้ำชั้น

ถ้าเป็นอย่างนั้นคงต้องลาออกไปเข้าโรงเรียนใหม่ ยอมเสียเวลาอีกหนึ่งปี แต่ปัญหาใหญ่ก็คือเย็นนี้จะต้องถูกทางบ้านเล่นงานอย่างไม่ต้องสงสัย

“เธอก็บอกท่านว่ายังปรับตัวไม่ทัน ขอเวลาแก้ตัว เทอมสองจะดีกว่านี้”

“พูดได้ แต่มันทำยากนะแพร เรากลัวที่สุดเลย คุณพ่อยิ่งดุ ๆ อยู่ด้วย แต่ข้อสอบยากจริง ๆ นะ ไม่รู้ว่าเอาอะไรมาออก เราไม่ได้เรียนสักนิด”

“ของแบบนี้จะต้องค้นหาจากความรู้รอบตัว ไม่เป็นไร ซ่อมให้เรียบร้อยแล้วตั้งใจเรียน เราช่วยเธอได้”

“ขอบใจนะ ในห้องนี้คงมีเธอคนเดียวเท่านั้นมั้งที่เห็นใจเรากว่าใคร เพื่อนคนอื่น ๆ อย่าหวังเลย มีแต่ด่าว่าให้อาย โดยเฉพาะนังผีนภัสสรนั่น ทำตัวทุเรศที่สุด”

ไป ๆ มา ๆ กัดนภัสสรอีก หากว่าเจ้าตัวได้ยินเข้าเป็นต้องเกิดเรื่อง แพรพิไลห้ามด้วยสายตา ครั้งแรกที่ทำอย่างนี้ลันตากลับทำตัวเชื่อง ไม่กล้าต่อความยาว รีบเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ทั้งที่เด็กนักเรียนคนอื่น ๆ มีผู้ปกครองมารับหรือไม่ก็ขึ้นรถโดยสารประจำทาง

“อะไรนะ ให้ไปประชุมผู้ปกครอง เนื่องในโอกาสอะไรไม่ทราบ”

ฤกษ์ถามบุตรสาวทันที หลังจากรับประทานอาหารมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว นับว่าเป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่ลันตากลับบ้านเร็ว ส่วนใหญ่ถ้าไม่มืด อย่าหวังว่าจะได้เห็น ผู้ที่ตื่นเต้นและมีความสุขมากที่สุดคือมารดาถึงกับเข้าครัวด้วยตัวเอง

“นักเรียนคนไหนที่ตก ผู้ปกครองต้องไปประชุมค่ะ”

“หา นี่แสดงว่าเราตกหรือลันตา เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเรียนดีมาโดยตลอด พ่อไม่เชื่อว่าเราจะอ่อนขนาดนั้น ตอนเย็นก็บอกว่าไปติววิชากับเพื่อน”

“จารย์ออกข้อสอบไม่ตรงกับที่เรียนมานี่คะ”

“เอาเถอะลูกอย่าอารมณ์เสีย ในเมื่อตกแล้วก็ช่างมัน แค่วิชาเดียว”

“ใครว่าล่ะคะ เหลือแค่วิชาเดียวที่ไม่ตก”

สองสามีภรรยามีความรู้สึกเหมือนกับว่ามีสายฟ้าฟาดลงกลางศีรษะ อึ้งไปชั่วขณะ ร่างกายชา นั่งนิ่งราวกับหุ่น ใจสั่นซึ่งเป็นอาการของคนที่ช็อก ความเงียบเข้าครอบคลุมไปชั่วขณะ บิดามองแล้วส่ายใบหน้าไปมา ลันตาบีบมือตัวเองแน่น