บทที่ 2 ตามกลิ่น (4)

ได้ยินเช่นนั้นดวงตาดุร้ายแต่แฝงด้วยเสน่หของท่านหญิงโซญาจึงจรัสแสงขึ้นมาในทันใด

“ช่างโง่เขลานัก! สิบเจ็ดศพนี่ไม่ได้เรียกว่าพลั้งมือฆ่าแล้วฟายิส เขาเรียกว่าจงใจสังหารหมู่ต่างหากเล่า ท่านรู้หรือไม่ ว่าการกระทำที่เศรษฐีในเมืองต่างยกย่องให้ท่านเป็นวีรบุรุษผู้กล้าและเป็นเรื่องน่ายินดีนั้นคือดาบสองคม อย่างน้อยในตอนนี้ท่านได้ประกาศตัวเป็นศัตรูของจอมโจรจิ้งจอกแล้วเรียบร้อย”

วาจาของท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ทำให้สีหน้าของฟายิสเปลี่ยนไปเป็นกังวลขึ้นมาในทันที

“แต่ไม่เป็นไร... เทวีแห่งโชคชะตายังเข้าข้างคนดีเช่นท่านเสมอ อย่างน้อยท่านก็สบายใจได้เปลาะหนึ่งว่าชีวิตท่านยังปลอดภัยดี เพราะอย่างไรจอมโจรจิ้งจอกก็ไม่เคยสังหารใคร”

“คำของท่านหญิงปลอบใจข้าได้ดีนัก”

โซญาซึ่งจับความเครียดในกระแสเสียงนั้นได้จึงหัวเราะลั่น

“เอาเถิดงานเพิ่งล้มเหลวเป็นครั้งแรก ข้าไม่ติดใจเอาความท่านหรอก แต่การเผชิญหน้ากับจอมโจรจิ้งจอกทะเลทรายในครั้งต่อไป ข้าอยากให้ท่านรอบคอบมากกว่านี้ ท่านคงใช้เล่ห์อุบายตื้น ๆ เช่นนี้อีกมิได้ ข้าคิดว่าท่านควรมีวิธีการที่แยบยลกว่านี้นะท่านเจ้ากรมการคลัง”

“ฟายิสโง่เขลา ท่านหญิงโปรดชี้แนะด้วย” บุรุษผู้สวมอาภรณ์งดงามค้อมศีรษะลง

โซญาหรี่ตามองบุรุษที่จักช่วยเหลือให้นางได้ครอบครองบัลลังก์จามอล พร้อมสัมผัสปลายคางอันมีลูกเคราขึ้นเขียวครึ้มเบา ๆ อย่างเอ็นดู

“อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือ ส่งลูกน้องฝีมือดีของท่านไปเป็นสาวกของจอมโจรจิ้งจอกซะ อย่างไรเสียความไว้เนื้อเชื่อใจคงทำให้คนของท่านได้รับรู้ความเคลื่อนไหวจากวงในของจอมโจรจิ้งจอกทะเลทรายบ้างล่ะ”

คำแนะนำนี้ทำให้ดวงตาเจ้าเล่ห์ของฟายิสเป็นประกายขึ้นมาในทันที พร้อมกับรวบมือบางของท่านหญิงโซญามาจุมพิต หากแต่นางก็ผลักอกหนาให้ออกไปพร้อมสะบัดมืออย่างไม่ใยดี

“ช่างเป็นความคิดที่เยี่ยมยอดมาก”

“ท่านเจ้ากรมฯ เอ่ยชมเกินไปแล้ว เพื่อการใหญ่เราควรมีเล่ห์เหลี่ยมบ้าง” โซญายิ้มตาพราวพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวสวยมาเผชิญหน้ากับบุรุษหนุ่ม ผู้ซึ่งมีแววตาปรารถนาเด่นชัดคราเมื่อมองนาง

“ว่าแต่เหตุใดท่านหญิงถึงอยากรู้ที่ซ่อนของรังจิ้งจอกล่ะขอรับ ในเมื่อจอมโจรกลุ่มนี้มิได้สร้างความเดือดร้อนใด ๆ ให้กับจามอลของเรา" ฟายิสอดป้อนคำถามให้ท่านหญิงผู้เลอโฉมมิได้ พร้อมขยับตัวเข้าใกล้จนได้กลิ่นกายหอมเย้ายวนของนาง

ทว่าผู้ที่วางตัวและระมัดระวังตัวตลอด จึงเดินห่างออกมาหยุดที่ชั้นวางคนโททองเหลืองฉลุลาย

“ใครว่าล่ะ... โจรพวกนี้ตัวแสบนักเชียว ท่านคิดว่าพวกมันเนรมิตทองคำขึ้นมาเองรึ โจรถ่อยพวกนี้ได้ทรัพย์สินมาจากการปล้นสะดมประชาชนของเราทั้งนั้น” ดวงตาทรงเสน่ห์ของโซญาเป็นประกายวาววับกว่าเดิมเมื่อเอ่ยถึงจิ้งจอกทะเลทราย

“และข้าคิดว่ารังจิ้งจอกต้องมีขุมทรัพย์มหาศาลซ่อนอยู่เป็นแน่ ท่านเป็นถึงเจ้ากรมการคลังน่าจักรู้ดีนะว่านครจามอลของเรากำลังถังแตกจากการปกครองบ้านเมืองที่ล้มเหลวและไม่เอาไหนของท่านชีคคามิน หากเราได้ทรัพย์สมบัติพวกนั้นจากโจรจิ้งจอกมาครอบครอง จามอลนครของเราก็จักกลับมามั่งคั่งร่ำรวยอีกครั้ง” โซญาหรี่ตาลงขณะเอ่ยถึงปรารถนาแห่งตน

แท้จริงแล้วนางมิได้หวังขุมทรัพย์มหาศาลจากจอมโจรจิ้งจอกทะเลทรายเพียงอย่างเดียวหรอก มันเป็นผลพลอยได้จากการสืบเสาะหารังโจรต่างหากเล่า สิ่งที่นางปรารถนาที่สุดคือ ‘กริชฮาละ’ กริชทองคำซึ่งเป็นสมบัติอันล้ำค่าของชาวจามอลนั่นต่างหาก

ก่อนชีคฮาดาลเสียชีวิตลงได้มอบกริชทองคำเล่มนั้นแก่ชีคคามินเพื่อสืบตำแหน่งเป็นผู้ปกครองจามอลนครคนต่อไป โซญารู้ถึงความสำคัญของสิ่งนี้จึงตั้งปณิธานแรงกล้าเลยว่าจักต้องครอบครองกริชฮาละให้จงได้

แต่ไม่ว่านางจักมีคำสั่งลับให้ค้นหากริชทองคำเล่มนี้อย่างไร ก็ไม่มีใครหาสิ่งนี้เจอ โซญาจึงเชื่อว่าชีคคามินที่ฉลาดเป็นกรด และกระล่อนหาตัวจับยาก น่าจักเอากริชเล่มนี้ไปซ่อนไว้ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง และมีความเป็นไปได้สูงเลยทีเดียว ว่าที่นั่นอาจเป็นรังของจอมโจรจิ้งจอกทะเลทราย

“ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมมาก”

“นั่นไม่สำคัญเท่าเล่ห์อุบาย ให้ข้ารู้ที่ซ่อนของรังจิ้งจอกก่อนเถิด อีกมินานทุกสิ่งทุกอย่างจักตกอยู่ในมือของเราสองคน” โซญายิ้มเย็นอย่างพึงพอใจ ก่อนตวัดสายตามายังฟายิสบุรุษหนุ่มผู้ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากมหาเสนาวาฮิดจนมียศถาบรรดาศักดิ์ใหญ่โตเป็นถึงเจ้ากรมการคลังตั้งแต่อายุเพียงสามสิบต้น ๆ