บทที่ 2 ตามกลิ่น (3)

“ใช่ อย่าพูดมาก รีบแยกย้ายไปทำหน้าที่ของเจ้าเถอะ” ผู้ดูแลความเรียบร้อยของคฤหาสน์ปรามเสียงเข้ม

“วางกำลังทหารไปก็เท่านั้น ยังไงซะถ้าจอมโจรจิ้งจอกคิดจักปล้นที่นี่ ต่อให้มีทหารคุ้มกันเป็นร้อยนายก็เปล่าประโยชน์ ข้าเชื่อว่าจอมโจรจิ้งจอกสามารถใช้เล่ห์อุบายเอาทรัพย์สินไปได้อยู่ดี ขนาดคฤหาสน์ของท่านมหาเสนาวาฮิดผู้ยิ่งใหญ่ มีทหารดูแลความปลอดภัยทุกยาม ซ้ำยังตรวจตราผู้ผ่านเข้าออกประตูอย่างเข้มงวด ยังเคยเสียท่าให้จอมโจรกลุ่มนี้มาแล้วเลย”

ใครบางคนซึ่งเคยเผชิญหน้ากับจอมโจรจิ้งจอกทะเลทรายเปรยขึ้น เพียงเท่านั้นมือหนาของผู้ดูแลคฤหาสน์จึงตบบ้องหูยังผู้ที่ออกความเห็นทันที

“ไม่ได้ถาม อย่าสะเออะออกความคิดเห็น ท่านฟายิสสั่งไว้อย่างไรพวกเจ้าก็ทำไปเถอะน่า”

พอโดนผู้ดูแลคฤหาสน์ตะคอกเสียงดัง ทหารทุกคนจึงพากันก้มหน้างุด หากจักมียิ้มมุมปากอย่างชอบใจเพียงคนเดียว ก็มีแต่คามินเท่านั้น

“เอาละแยกย้ายไปประจำจุดที่มอบหมายได้” ผู้ดูแลคฤหาสน์เท้าสะเอวสั่ง ก่อนหันมายังทหารอีกนายที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

“ท่านพ่อบ้านขอรับ ท่านหญิงโซญามาขอพบท่านฟายิส ตอนนี้ท่านหญิงมารออยู่ที่หน้าประตูแล้วขอรับ มิทราบว่าอนุญาตให้เปิดประตูต้อนรับท่านหญิงได้หรือไม่?”

“เรื่องแค่นี้ยังต้องมาถามด้วยรึ เปิดประตูสิเจ้าโง่!”

บทสนทนานั้นเข้าหูคามินตลอดเวลา คามินที่สนใจการมาเยือนของท่านหญิงผู้สูงศักดิ์แห่งจามอล ก็ตอบตนเองได้เลยว่ากาลนี้เขาซึ่งอยู่ในคราบของทหาร ควรยืนประจำการรักษาความปลอดภัยที่จุดใดของคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้...

การมาเยือนของสตรีผู้สูงศักดิ์แห่งจามอลมิได้สร้างความแปลกใจให้ ‘ฟายิส’ เจ้าของคฤหาสน์ซึ่งพร้อมต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดีแต่อย่างใด ซ้ำยังพอใจมิน้อยเมื่อจู่ ๆ นางงามในดวงใจยอมลดตัวมาพบเขาถึงคฤหาสน์ด้วยตนเองเช่นนี้

“ขอต้อนรับสตรีผู้สูงศักดิ์แห่งจามอลสู่คฤหาสน์แห่งข้า”

ผู้งดงามแสนเย่อหยิ่งและทะนงตัวซึ่งอยู่ในชุดพื้นเมืองสีแดงเพลิงวางสีหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้าย เมื่อเจ้ากรมการคลังหนุ่มกล่าวคำต้อนรับและค้อมศีรษะทำความเคารพ นางเดินกรีดกายเชิดหน้าไหล่ตั้งมาทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวสวยซึ่งเป็นเก้าอี้ประจำตำแหน่งของประมุขผู้ปกครองคฤหาสน์พร้อมเอ่ยเสียงเย็น

“สั่งให้คนของท่านออกไปให้หมด ข้ามิปรารถนาพวกสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่น”

ปรารถนาแห่งนางพญาใครหรือจักกล้าขัด!

ฟายิสจึงโบกมือไล่ผู้ดูแลปรนนิบัติรับใช้ทั้งหมดให้ออกไปจากห้องทันที จากนั้นเจ้าของคฤหาสน์จึงตวัดดวงตาคมคายแฝงแววเจ้าเล่ห์มายังนางกำนัลจาร์วี ผู้ดูแลรับใช้ท่านหญิงโซญาที่ยังนั่งลอยหน้าลอยตาอยู่ข้างนายสาวจนน่าหมั่นไส้

“แล้วคนของท่านหญิงล่ะ?”

“จาร์วีทาสผู้ซื่อสัตย์แห่งข้าเก็บความลับของข้าได้ดีเสมอ ท่านวางใจได้”

ฟายิสยกมุมปากขึ้นน้อย ๆ ขณะปรายตามามองบุคคลที่ท่านหญิงโซญาบอกว่าไว้วางใจได้อีกครั้ง แล้วต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นสายตาของนางกำนัลผู้นี้มองมายังเขาอย่างสนอกสนใจ

“หวังว่านางจักเก็บความลับของข้าได้ดีด้วยเช่นกัน”

“จาร์วีทำสิ่งนั้นได้ดี ท่านอย่าได้กังวล” ผู้นั่งบนเก้าอี้ตัวโตปูทับด้วยเบาะนุ่มยืนยันด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ

ทว่ากิริยาสบาย ๆ ของท่านหญิงผู้เลอโฉมกลับทำให้หัวใจของฟายิสไหวเต้น เพราะความงามเย้ายวนใจของนางยากจักหาสตรีใดในจามอลนครเทียบเท่า ความงามนี้เองที่ทำให้ฟายิสยอมตกเป็นทาสรับใช้นางภายใต้ข้อตกลงของ ‘พันธะเสน่หา’

“มิทราบว่าท่านหญิงเดินทางมาหาข้ากลางดึก มีเรื่องอันใดให้ข้ารับใช้หรือ?”

“ข้าเพิ่งรับไข่มุกดำเส้นงามของท่านมาครอบครอง อีกทั้งผ้าไหมชั้นเลิศเป็นของกำนัล คงมิกล้าใช้งานท่านหรอก” โซญาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ พลางลูบไล้ไข่มุกดำเม็ดงามซึ่งสวมใส่อยู่ที่ข้อมืออย่างพึงพอใจ ก่อนหรี่ตามองบุรุษหนุ่มที่เป็นใหญ่เพราะมหาเสนาวาฮิดช่วยหนุนหลังอีกครั้ง

“ข้ามาหาท่านในราตีนี้เพื่อตามข่าวความคืบหน้า ที่ข้าได้มอบหมายให้ท่านไปทำโดยเฉพาะ ไม่ทราบว่าได้ความคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว?”

ฟายิสกลืนน้ำลายลงคอเมื่อถูกท่านหญิงโซญาตามจี้เรื่องงานถึงที่ “ข้าส่งทหารออกไล่ล่าจอมโจรจิ้งจอกเรียบร้อยแล้ว”

“ได้ความเช่นไรบ้าง?”

“พวกทหารทำงานนอกคำสั่งได้พลั้งมือสังหารสาวกจิ้งจอกไปสิบเจ็ดนาย เราจึงไม่รู้รังของพวกมัน”