บทที่ 2 ตามกลิ่น (1)

ย่ำรุ่งคาราวานของชีคคามินซึ่งเดินทางออกตามหาสาวงาม โดยให้ข้ออ้างกับทางราชสำนักว่ามาพักผ่อนจึงรีบเดินทางกลับจามอลนครในทันที

ระหว่างเดินทางกลับเข้านครนี้เองคามินได้เห็นเหตุการณ์บางอย่างเข้า และนั่นก็ทำให้เขากระตุกสายบังเหียนกะทันหันเพื่อหยุดฝีเท้าม้าเร็วเมื่อเห็นโฉมหน้าผู้ที่ถูกทหารกล้าของจามอลรังแก

“มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นรึ?”

ชายผิวหมึกผู้ติดตามและเป็นองครักษ์รับใช้ใกล้ชิดที่ควบม้าตามหลังชีคคามินบังคับทิศทางม้าให้ไปดูเหตุการณ์พร้อมทั้งห้ามปราม จากนั้นจึงเอ่ยปากสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนนำความที่ได้มารายงานชีคคามิน

“เรียนท่านชีค ทหารจามอลกำลังลงโทษจอมโจรจิ้งจอกทะเลทรายอยู่ขอรับ”

ดวงตาสีน้ำมันดิบหรี่ลงเป็นดุดันขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำรายงานเช่นนี้ อะไรก็ไม่น่าคับแค้นใจเท่ากับพี่น้องชาวจิ้งจอกโดนรังแกหรอก จากนั้นคามินจึงสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “สั่งให้ทหารหยุดการลงโทษ แล้วนำตัวจอมโจรเฒ่าผู้นั้นมาพบข้า!”

“ขอรับ”

พอผู้ติดตามจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยพร้อมทั้งกุมตัวโจรเฒ่าเข้ามาในขบวน คามินจึงผ่อนลมหายใจออกมายาว เมื่อเห็นสภาพสาวกจอมโจรจิ้งจอกโชคร้ายผู้น่าสงสารรายนี้เต็มตา

ดูว่าเรื่องที่อาหมัดบุกมาพบเขาที่กระโจมเมื่อวันก่อน จะมีมูลเหตุให้ควานตัวถึงผู้บงการซะแล้ว หากไม่เห็นกับตาตนเอง เขาคงมิเชื่อเด็ดขาดว่าทหารจามอลนครจักรังแกพี่น้องจอมโจรจิ้งจอกได้ทุเรศเช่นนี้

“ทหารจามอลหนุ่มแน่นทั้งห้า กับจอมโจรเฒ่าเพียงหนึ่ง หึ ช่างทรงเกียรติน่าภาคภูมิเหลือเกิน” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน พลางถ่มน้ำลายรดผืนทราย

“นำตัวทหารทั้งห้านายไปด้วย ข้าจักสอบปากคำจากพวกเขาเอง!”

เมื่อเดินทางกลับถึงจามอลนครเรียบร้อยแล้ว คามินจึงปีนกรอบหน้าต่างแอบหนีองครักษ์ผู้ดูแลรักษาความปลอดภัยมายังห้องคุมขัง เพื่อสอบปากคำลูกสมุนจอมโจรจิ้งจอกที่ถูกทรมานจนมีบาดแผลเต็มตัวเข้าขั้นสาหัสด้วยตนเองทันที

ซึ่งการปรากฏกายของชีคคามินในห้องคุมขังนั้นสร้างความแปลกใจให้กับชายสูงวัยผู้นี้มากนัก แต่ชายสูงวัยผู้นั้นกลับเมินหน้าหนีไปอีกทางเสมือนว่าชีคคามินไม่มีตัวตนในห้องขังแห่งนี้ อย่าถามหาความเคารพนบนอบเลย แม้แต่มองหน้า ชายสูงวัยยังไม่ทำซะด้วยซ้ำ!

“บอกข้ามาว่าเกิดสิ่งใดขึ้น ทหารพวกนั้นถึงอัดท่านจนยับเยินเช่นนี้”

จอมโจรจิ้งจอกที่ถูกซ้อมจนเข้าขั้นสะบักสะบอมยังปิดปากเงียบ และการรักษาความลับเป็นอย่างดีนี่ล่ะที่ทำให้คามินต้องเท้าสะเอวทอดถอนลมหายใจออกมายาว

“ข้าเชิญตัวท่านมาที่นี่ก็เพื่อแก้ไขในสิ่งที่เกิดขึ้นกับพี่น้องจิ้งจอกของเรา ไม่ใช่ให้ท่านพิจารณาความหล่อของข้าเช่นนี้ ในเมื่อท่านไม่บอกก็ตามใจ ข้าจะได้ส่งตัวท่านให้อาหมัด อ้อ แล้วอย่ากล่าวหาพล่อย ๆ ในภายหลังว่าข้าเป็นผู้ออกคำสั่งให้ทหารพวกนั้นทำร้ายท่านล่ะ” กล่าวจบคามินจึงหมุนตัวกลับ

“ข้ามิได้ปล้น”

เพียงถ้อยคำเดียวของชายสูงวัยก็ทำให้มุมปากของคามินยกขึ้นอย่างพึงพอใจได้ ก่อนหันหน้ามาเผชิญหน้าสาวกจิ้งจอกสูงวัยที่นั่งกอดเข่าอีกครั้ง

“บอกความจริงทั้งหมดแก่ข้า ท่านมาทำอันใดที่หน้าประตูเมือง?”

คนถูกถามซึ่งมีอายุมากกว่าเงียบไปนานเป็นอึดใจ ดวงตาสีน้ำข้าวที่ผ่านฤดูกาลมาเนิ่นนาน มีแววลังเลไม่แน่ใจฉายชัด

“ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร” คามินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ ทำทีว่าจะออกไปจากห้องขังอีก

“ข้ามาป้วนเปี้ยนดูลาดเลา ยินว่าผ้าไหมผืนงามและไข่มุกดำล้ำค่าจากคามิล่านครที่เจ้ากรมการคลังสั่งมาบำเรอท่านหญิงโซญากำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ เป็นความโชคร้ายที่ข้าถูกคนของขุนนางถ่อยอย่างเจ้ากรมการคลังฟายิสจับตัวได้เสียก่อน ข้าจึงถูกเค้นเอาความลับให้บอกถึงที่ซ่อนรังของจอมโจรจิ้งจอก”