บทที่ 1 วุ่นวาย (1)

ร่างสูงใหญ่สง่างามสวมอาภรณ์พื้นเมืองสีน้ำเงินเข้ม ตัดเย็บจากผ้าไหมงดงามแลภูมิฐานสมฐานะชีคผู้ปกครองจามอลนครมีสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เมื่อได้ยลโฉมของเหล่านางงามทั้งห้าที่องครักษ์ผิวหมึกผู้ติดตามนำตัวเข้ามาส่งให้ถึงกระโจมใหญ่ในราตรีนี้

“นี่หรือสตรีที่พวกเจ้าเรียกขานว่านางงาม?” เสียงทุ้มทรงอำนาจนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง คราได้ยลโฉมของเหล่านางงามที่บรรดายูนุคขันทีทั้งห้าต่างใช้เวลาคัดเลือกร่วมสัปดาห์ ก่อนส่งตัวมาให้

“ขอรับ จากการออกตะเวนไปยังหมูบ้านและโอเอซิสต่าง ๆ ซึ่งห่างไกลจากที่พัก เรากวาดต้อนสาวงามมาได้เพียงยี่สิบนางเท่านั้น”

“เฮ้อ เห็นทีดินแดนแห่งนี้คงเข้าขั้นวิกฤตแล้วล่ะ แม้นแต่นางงามยังมิมีให้ได้ยล อูฐของข้ายังงดงามเสียกว่า”

ชีคคามินบ่นในลำคอก่อนโบกมือไล่องครักษ์ผิวหมึกให้ออกจากกระโจมไป ส่วนเขา ผู้เรียกร้องหาสาวงามจึงได้แต่นั่งขัดสมาธิปลงตกกับเหล่านางงามที่อยู่ตรงหน้า

แต่ก็นั่นล่ะ เพราะจุดประสงค์ของเขาที่เรียกหาสาวงามต่างจากบุรุษหนุ่มทั่วไป คามินจึงไม่เดือดร้อนอยู่แล้วหากในราตรีนี้ต้องอยู่ร่วมกระโจมกับเหล่านางงามเหลือน้อยเหล่านี้

เพราะความจำเป็นบางอย่างจากทางราชสำนักจามอลที่บีบบังคับ อีกทั้ง ‘เรื่องส่วนตัว‘ กับอดีตนางสนมเอกของท่านชีคฮาดาลนาม ‘เชเรญ่า’ ที่เปิดเผยให้ใครรับรู้มิได้ จึงเป็นเหตุให้ชีคคามินต้องใช้แผนการแยบยลตามหาเชเรญ่ามารับโทษชนิดแทบพลิกผืนแผ่นดินทราย โดยชีคหนุ่มหยิบประเด็นที่ว่าต้องการคัดเลือกนางงามผู้เหมาะสมมาเป็น ‘ชีคคา’ ด้วยตนเองมาเป็นข้ออ้าง

นี่เองจึงเกิดคำร่ำลือแลซุบซิบนินทาไปต่าง ๆ นานา ถึงหูคามินตลอด ว่าเขาเจ้าชู้บ้างล่ะ ใช้สตรีเปลืองบ้างล่ะ เป็นปีศาจล่าพรหมจรรย์บ้างล่ะ ทั้งที่ความจริงเขาแทบมิได้แตะต้องพวกนางเหล่านี้เลย

ถึงมีบ้าง เรื่องนี้ก็เกิดจากความเต็มใจของทั้งสองฝ่ายเท่านั้น ซึ่งหลังจากข้ามพ้นราตรีนั้นไป เขาจักมอบค่าตอบแทนให้นางผู้นั้นอย่างงามเพื่อแลกกับความพึงพอใจที่ได้รับ

แต่หลังจากมีข่าวเรื่องที่เขาออกตามหาชีคคาคู่บัลลังก์กระจายออกไป บรรดาสาวงามต่างก็พร้อมใจเข้าพิธีแต่งงานกันหมด แม้นแต่สาวแก่แม่หม้ายก็ยังพลอยเป็นไปด้วย

หากจักเหลือให้ชื่นชมก็แต่สาวที่... ‘งามเพียงน้อยนิด’ เท่านั้น ที่พอเหลือให้เขาได้เลือกสรร ซึ่งทั้งหมดก็นั่งตัวสั่นงึก หน้าจ๋อย จ้องหน้าเขาอยู่นี่ล่ะ

“ข้ามิใช่ปีศาจ เลิกมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นเถิดเหล่านางงาม” คามินบอกเสียงห้วนเมื่อเห็นแต่ละนางร่ำไห้ราวกับถูกพาตัวมายังลานประหาร

ยิ่งได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นก็ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้ชีคหนุ่มมากนัก หากแต่คำห้ามปรามห้วนห้าวกลับทำให้สตรีทั้งห้านางพากันขดตัวเข้าหากัน แล้วลอบมองเขาด้วยสายตาหวาดหวั่น เหมือนเผชิญหน้ากับนักฆ่าผู้เหี้ยมโหดงั้นล่ะ

“ให้ตายเถอะ ข้าไร้ซึ่งอำนาจแม้นจักออกคำสั่งกับพวกเจ้าเลยหรือนี่” เจ้าของดวงตาสีน้ำมันดิบเท้าเอวขณะกวาดสายตามองเพื่อนร่วมกระโจมทั้งห้าที่มีกิริยาหวาดกลัวอย่างมิสบอารมณ์

จากนั้นร่างสูงสง่างามแฝงฝังความสบาย ๆ ตามบุคลิกประจำตัว จึงสาวเท้าไปยังบริเวณที่นอนขนสัตว์ของตนเอง พร้อมเปิดหีบใบน้อยหยิบบางสิ่งขึ้นมา แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าสาวงามทั้งห้าอีกครั้ง

“ที่เกณฑ์ตัวมาที่นี่มิได้ให้พวกเจ้ามาทำหน้าที่นางสนมของข้าหรอก แต่ที่เรียกตัวมาเพราะอยากสอบถามบางสิ่งจากพวกเจ้าเท่านั้น”

คำชี้แจ้งนั้นหาได้ทำให้เหล่านางงามทั้งห้าคลายความหวาดหวั่นได้เลย ซ้ำพวกนางยังพากันส่งเสียงกรีดร้องเมื่อชีคหนุ่มมานั่งชันเข่าอยู่ตรงหน้า

ซึ่งเสียงกรีดร้องอย่างพร้อมเพรียงราวนัดแนะของนางงามทั้งห้านางที่ดังไปถึงข้างนอกนี้เองจึงทำให้องครักษ์ผู้ดูแลความปลอดภัยอยู่หน้ากระโจมถึงกับหูผึ่ง แลขนลุกในเสียงที่ได้ยิน เมื่อจินตนาการพาให้พวกเขาคิดเลยเถิดไปไกล

“หากพวกเจ้ายังไม่เลิกส่งเสียงกรีดร้องชวนให้เส้นขนข้าลุกชันอีก ข้าจักสั่งลงโทษให้หมดเลยคอยดู”