บทนำ ละอองทรายใต้ตะวัน

บทนำ

ละอองทรายใต้ตะวัน

ลูกไฟดวงโตแดงก่ำจับขอบฟ้าตะวันตกค่อยเคลื่อนตัวลาลับจากท้องฟ้าไป ในขณะที่ม่านราตรีกำลังเปิดฉากเริ่มต้นขึ้นเม็ดทรายจำนวนมหาศาลทอดตัวนิ่งสงบกินอาณาบริเวณสุดลูกหูลูกตายังต้อนรับสายลม...

หากแต่ภาพซ้ำซากจำเจที่เห็นจนชินตากลับทำให้ผู้เสพถึงกับลอบผ่อนลมหายใจ

บุรุษหนุ่มวัยยี่สิบตอนปลายในชุดพื้นเมืองประณีตสีขาวสะอาดตา สวมผ้าโพกหน้าบ่งบอกฐานะ ‘ผู้นำ’ ยืนกอดอกอยู่ใต้ต้นปาล์ม ทอดสายตาไปยังเนินทรายใหญ่โตเบื่องหน้า แม้นเม็ดทรายในครานี้จักไม่ระยิบระยับตาเหมือนช่วงกลางวัน

ทว่า... ยังไม่ทิ้งมนตร์เสน่ห์ของตนเอง และในความเงียบสงบจนได้ยินเสียงสายลมลูบผ่าน สิ่งนี้เอง ที่ปลุกห้วงอณูความรู้สึก ‘ถวิลหา’ ใครบางคนให้ตื่นขึ้นมาได้

‘ข้ามีค่าแค่ฝุ่นทรายเท่านั้น มิคู่ควรและไร้ประโยชน์ใด ๆ ที่จักอยู่ในฮาเร็มนี่ต่อ อีกอย่างท่านชีคฮาดาลปลดพันธนาการเสน่หาให้ข้าแล้ว ใยท่านถึงกักขังอิสรภาพแห่งข้าอีก’

ถ้อยคำกรีดใจนี้ยังติดตรึงไม่เคยลบเลือนจากหัวใจคามินสักครา เขามีอำนาจ มีทุกอย่างในมือ มีตำแหน่งเป็นถึงนายเหนือหัวของชาวจามอลทั้งอาณาจักร แต่อำนาจของเขากลับไม่สามารถกักขังหญิงงามตัวเล็ก ๆ เอาไว้ได้

‘ข้าในฐานะท่านชีคแห่งจามอล ขอออกคำสั่งให้เจ้าอยู่ที่นี่’

‘ข้าเชเรญ่าในฐานะอดีตสนมเอกของท่านชีคฮาดาล ขอคัดค้านไม่รับคำสั่งนี้’ นางปฏิเสธเสียงแข็ง วงหน้างามเชิดขึ้นอย่างท้าทายอำนาจ ดวงตาเย็นเยือกสีน้ำผึ้งนิ่งสงบ

‘ทำไม?’

‘ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นฐานบ้านเกิดของข้า’

‘หึ มันจะใช่... และใช่ที่สุดถ้าเจ้าอยู่ที่นี่’ ชีคหนุ่มเค้นเสียงเย็นลอดไรฟันอย่างเอาแต่ใจเมื่อแม่สาวงามเชเรญ่ายั่วอารมณ์ให้เขาโกรธสุด ๆ

‘ไม่! ดินแดนแห่งนี้ไม่ใช่บ้านข้า ไม่ว่าท่านจักจองจำข้าด้วยวิธีใด ข้าจะออกไปจากที่นี่ให้จงได้’

‘เจ้าเป็นสมบัติของข้า ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปไหนเด็ดขาดเชเรญ่า หรือต่อให้เจ้าอยู่ไกลลับตา จนมิอาจเห็นเม็ดทราย ข้าก็จะนำตัวเจ้ากลับมาอยู่ที่นี่ให้จงได้’

‘ก็ลองดู...’

เป็นน้ำเสียงท้าทายมากที่สุดเท่าที่คามินเคยรู้จักอิสตรีมา แต่สุดท้ายแล้วเจ้าเม็ดทรายน้อย ๆ ของเขาก็ถูกสายลมแห่งอิสรภาพพัดปลิวไปไกลแสนไกลจนได้

“เชเรญ่า” ชีคหนุ่มรำพันเสียงแผ่ว ทุกอณูความรู้สึกอัดแน่นด้วยสิเน่หาเต็มเปี่ยมหัวใจ จนมิสามารถหาสตรีนางไหนมาบรรเทาสิ่งเหล่านี้ได้

นานวันเข้าคามินจึงประจักษ์แล้วว่าเขาโหยหานางผู้นี้ถึงเพียงใด โหยหาถึงขนาดต้องรีบตามหาตัวนางอย่างเร็วที่สุด เพราะเชเรญ่ามิได้ขโมยหัวใจของเขาไปอย่างเดียว แต่นางยังหายตัวไปพร้อมกับสมบัติชิ้นสำคัญของชาวจามอลด้วย!

ระหว่างคิดอะไรเพลิน ๆ ชีคหนุ่มจึงเตะเม็ดทรายเล่นเรื่อยเปื่อย แต่เมื่อเสียงฝีเท้าบดลงผืนทรายของใครบางคนดังขึ้น เขาจึงหยุดกิริยานั้นแล้วปรายตาไปมอง

“มีอันใด?”

“เรียนท่านชีค ยูนุคทั้งห้าได้คัดเลือกนางงามจำนวนยี่สิบนางเสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ มิทราบว่าราตรีนี้จะให้นำตัวพวกนางเข้าปรนนิบัติรับใช้เลย หรือไม่?”

ชีคหนุ่มมีสีหน้าครุ่นคิด ขณะปรายตาไปมองผู้รายงาน ก่อนพยักหน้ารับ

“จัดเข้ามาในกระโจมใหญ่ สัก...” คามินลูบปลายคางที่มีหนวดขึ้นปกคลุมเสริมให้ใบหน้าดูคมเข้มและน่าเกรงขาม “ห้านาง”

“ห้านางเลยหรือขอรับ?!” องครักษ์ผู้ติดตามเผลออุทานออกมาด้วยความตกใจ แต่พอเจอสายตาไม่พอใจของผู้เป็นนายจึงค้อมศีรษะลง

“ขอประทานอภัยขอรับ”

“ตกใจอันใดกัน?”

องครักษ์ผิวหมึกเลือกที่จักก้มหน้าลงไม่กล้าตอบคำถาม

“เจ้ามีอะไรก็จงไปทำเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ”

โดนท่านชีคเอ่ยปากไล่ดื้อ ๆ องครักษ์ผิวหมึกจึงจากไปแต่โดยดี หากแต่ห่างออกมาจากใต้ต้นปาล์มใหญ่แล้วก็ยังมิวายรำพันในใจว่า คนอะไรใช้นารีเปลืองชะมัด!