9

“ที่เรียกไว้เพราะอยากให้ทำแบบนี้ก็ไม่บอก” สายตาคมกริบจ้องมองโหนกแก้มปลายจมูกและริมฝีปากแดงระเรื่อก่อนจะตัดใจลุกขึ้นถอยออกไป

“หื่นเองแล้วมาโยนความผิดให้คนอื่น” เถียงพร้อมกับทำปากยื่นใบหน้างอง้ำ...ทั้งโกรธทั้งอายที่เผลอไปให้ความร่วมมืออย่างเต็มอกเต็มใจกับประสบการณ์แปลกใหม่ที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน แม้กระทั่งเมื่อวานเขาก็ไม่ได้จูบปากแบบนี้นี่เป็นจูบแรกของหล่อน...แต่เขาคงไม่รู้หรอก

“ข้าวหอม !...อยากโดนจริง ๆ ใช่ไหม” วาจาร้ายกาจออกจากปากได้รูป ชายหนุ่มพยายามฉุดรั้งตัวเองไม่ให้ใจอ่อนก่อนที่เจ้าหล่อนจะได้รับบทเรียนที่สาสม

“ไม่......พี่เพลิงหื่นถึงขนาดจะข่มขืนคนไม่สบายได้ลงคอเลยหรือคะ” หญิงสาวฮึดสู้

“เธอเรียกมันว่าการข่มขืนงั้นเหรอ” เพลิงกดเสียงต่ำสันกรามขบกันแน่น

ข้าวหอมไม่ตอบริมฝีปากเม้มเข้าหากันถึงกระนั้นก็ยังบีบเนื้อตัวกลัวพี่หมียักษ์จะกระโจนเข้าใส่ คราวนี้หล่อนต้องตายแน่ ๆ แต่เหมือนยังไม่ถึงคราวซวย เมื่อเขาทำราวกับว่าข่มอารมณ์ได้และเดินจากไปเงียบ ๆ

หญิงสาวผวาลุกจากเตียงวิ่งไปล็อคประตูลงกลอนเสียแน่นหนาหลังจากคนบ้าออกไปจากห้อง.....ขืนชักช้าพอดีพอร้ายเขาอาจจะเปลี่ยนใจกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้....เมื่อกี้ก็แทบจะหยุดหายใจเมื่อเห็นแววตาดุดันชวนขนลุกมันหนาวเหน็บไปถึงกระดูกสันหลัง….

หล่อนจะปล่อยให้ความกลัวครอบงำไม่ได้เพราะจะยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ถ้าเอาแต่ถอยรังแต่จะโดนข่มขู่หล่อนก็ต้องหันกลับมาสู้........

ชายหนุ่มเรือนร่างสูงใหญ่ทรุดลงนั่งซบหน้าอยู่ปลายเตียงในห้องของมารดาผู้ล่วงลับทุกอย่างถูกจัดวางเอาไว้เหมือนเดิมเหมือนครั้งที่ท่านยังมีชีวิตอยู่........

คุณแสงจันทร์นอนป่วยอยู่หลายปีจนกระทั่งสองปีหลังบิดาได้จ้างประภาพยาบาลซึ่งเป็นแม่ม่ายลูกติดมาดูแลท่าน แรก ๆ ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เพลิงรู้สึกเอ็นดูเด็กหญิงตัวอวบอ้วนน้องข้าวหอมไปไหนไปกัน....แต่สุดท้ายก็พบว่าพ่อกับผู้หญิงคนนั้นแอบทำเรื่องเลวทรามลับหลังแม่.......

เพลิงรับไม่ได้เกิดทะเลาะกันใหญ่โตและแม่ของเขาก็สิ้นใจในคืนนั้น หลังงานศพบิดาพาเมียใหม่และลูกสาวของนางไปอยู่กรุงเทพฯอ้างว่าเพื่อความสบายใจของลูกชายคนเดียวโดยทิ้งให้เพลิงอยู่กับผู้เป็นตา......

เด็กชายไม่แม้แต่จะอ้อนวอนมิหนำซ้ำยังเอ่ยปากไล่ส่งแต่แล้วคุณตาก็จากเขาไปหลังจากนั้นเพียงปีเดียว....เด็กหนุ่มจึงเติบโตมาอย่างโดดเดี่ยว แต่ก็ยังโชคดีที่พ่อแม่ของเพื่อนรักอย่างหมอทัพพ์เข้ามาช่วยกันประคับประคองจนกระทั่งเพลิงเติบโตและประสบความสำเร็จในการพัฒนาไร่แสงจันทร์ แต่ไม่มีใครล่วงรู้ว่าเบื้องหลังทั้งหมดนี้มีความแค้นเป็นแรงผลักดันเพื่อรอวันเอาคืนจากครอบครัวนั้น...ซึ่งเขาจะไม่ยอมใจอ่อนเป็นอันขาด......ชายหนุ่มย้ำกับตัวเองซ้ำ ๆ

เช้าวันใหม่

ข้าวหอมตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จหล่อนก็เปิดประตูบ้านออกมาสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด เสริมพลังเพิ่มกำลังใจสำหรับการต่อสู้ก้าวใหม่ที่จะไม่ยอมถูกกดขี่ด้วยคำว่าสามีอีกเด็ดขาด.....ได้เวลาเอาคืนแล้วเช่นกัน......

“คุณข้าว...ตื่นแต่เช้าเชียวหายแล้วหรือคะ”

“สบายมาก ๆ เลยค่ะป้าจันทร์...เพราะอาหารเมื่อวานเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มเบิกบานพูดจาอ่อนหวานเอาใจผู้สูงวัย

“มาค่ะเด็ก ๆ เพิ่งจะคั้นน้ำส้มเสร็จดื่มสักหน่อยนะคะจะได้สดชื่น อีกเดี๋ยวข้าวต้มกุ้งก็จะสุกแล้ว” นางจันทร์เห็นนายสาวหน้าตาแลดูสดชื่นแจ่มใสผิดจากเมื่อวานมากก็คลายใจ หล่อนกุลีกุจอจัดหาอาหารการกินมาให้ ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณเพลิงจะให้แยกไปทำกินคนเดียวทำไม ทีเมื่อวานเห็นรีบสั่งอาหารมิหนำซ้ำยังเดินเอาไปให้ด้วยตัวเอง....ฮึ...จะใจแข็งได้สักกี่วัน

“ขอบคุณค่ะ มาหาป้าจันทร์ทีไรไม่ผิดหวังจริง ๆ” กองทัพต้องเดินด้วยท้องฉันใดข้าวหอมก็ต้องอิ่มไว้ก่อนฉันนั้นหญิงสาวยิ้มแป้นไม่ปฏิเสธน้ำใจของผู้สูงวัยเช่นกัน

รอยยิ้มสดใสทำให้นางจันทร์พลอยรู้สึกโล่งใจที่ไม่เห็นหน้าหมองครองเศร้า แบบนี้น่าจะเป็นสัญญาณที่ดีบางทีอาจจะต้องย้ายข้าวของ ของคุณข้าวหอมขึ้นมาที่บ้านใหญ่เร็ว ๆ นี้กระมัง

“วันนี้จักรยานไม่อยู่หรือคะป้า” ข้าวหอมยืดคอมองสอดส่ายสายตาหาจักรยานสีชมพู เผื่อว่าจะขอยืมไปปั่นรับอากาศบริสุทธิ์เสียหน่อยดีกว่าอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน หล่อนอยากทำงานใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาจะได้ไม่สูญเปล่าครั้นจะเดินไปขอพี่เพลิงโต้ง ๆ ก็รู้กันอยู่ว่าเขาไม่มีทางตามใจหล่อนแน่นอน.....จึงคิดจะค่อย ๆ ออกไปสำรวจพื้นที่หาข้อมูลดูก่อนเผื่อจะหาเหตุผลดี ๆ ที่เขาจะไม่สามารถปฏิเสธได้

“วันนี้หลานมันขี่ไปโรงเรียนค่ะ...แต่ว่ายังมีอีกคันนะคะ” ป้าจันทร์หันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“ของใครเหรอคะ” หญิงสาวพลอยลดเสียงลงด้วย ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน