8

ข้าวหอมเปิดแอปธนาคารจึงได้เห็นว่ามีเงินจำนวนถึงเจ็ดหลักโอนเข้ามาจริง ๆ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ....จู่ ๆ ประตูบ้านก็เปิดผลัวะเข้ามาอย่างถือวิสาสะ สายตาแลสบประสานกันเข้าอย่างจังอีกฝ่ายมองนิ่งแต่อีกหนึ่งกระถดหนี

“หายดีแล้วนี่” เพลิงเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงพลางหรี่ตามองยัยตัวเล็กอย่างหงุดหงิดกับท่าทีถอยหนีจนชิดหัวเตียงพร้อมกับรวบผ้านวมผืนใหญ่ขึ้นกระชับปิดบังร่างกายทำอย่างกับเจอผู้ร้ายปล้นฆ่าข่มขืน

“ข้าว...เอ่อ...ข้าวยังเพลียอยู่เลยค่ะ” หญิงสาวบอกเป็นนัย ๆ ว่าหล่อนไม่พร้อมถ้าเขาจะเข้ามาทวงสิทธิ์ของการเป็นสามี

“คิดว่าฉันพิศวาสเธอนักหนาหรือไง......ก็แค่มาดูให้รู้ว่ายังไม่ตายก็แค่นั้น” พูดจบก็ทำปั้นปึ่งหมุนตัวจะเดินกลับออกไป

“เดี๋ยวค่ะ พี่เพลิง” หญิงสาวยังมีเรื่องค้างคาใจ ที่ต้องถามเขาให้รู้เรื่อง

“มีอะไร” ชายหนุ่มหันมานิ่วหน้ามองด้วยสายตาดุดัน

“ตกลงว่าจะบอกข้าวได้หรือยังคะว่าพี่เพลิงไม่พอใจเรื่องอะไรแล้วทำไมต้องพาข้าวมาอยู่ที่นี่ด้วย” เพราะความโมโหจึงทำให้หล่อนกล้าที่จะถามออกไปแบบนั้น

“เธอนี่มัน......คิดเองไม่ได้เลยสินะ” เพลิงเหวี่ยงหัวท่าทางฮึดฮัด..... เขาพยายามจะทำใจคำพูดของไอ้หมอใช่ว่าจะไร้น้ำหนักผ่านหูไปเฉย ๆแต่มันก็ยังส่งผลแต่เพียงน้อยนิดอยู่ดี

“ข้าวยอมรับแล้วไงคะว่าข้าวโง่...คนโง่คิดเองไม่ได้หรอกค่ะ”

“งั้นก็ไปถามแม่เธอดูสิ......แต่ก็ไม่รู้นะว่าผู้หญิงคนนั้นจะกล้าพูดความจริงหรือเปล่า” ชายหนุ่มเหยียดยิ้ม ไม่รู้ว่าสมเพชตัวเองหรือผู้หญิงตรงหน้ากันแน่

“พี่เพลิง !....อย่ามาก้าวร้าวคุณแม่ของข้าวนะคะ” หญิงสาวเสียงแข็งมันจะเกินไปแล้วที่เขาจะล่วงเกินมารดาของหล่อน ทั้งที่ท่านไม่เคยแม้แต่จะพูดถึงผู้ชายคนนี้ในทางเสียหายเลย มิหนำซ้ำยังแสดงออกถึงความห่วงใยโดยกำชับให้หล่อนดูแลเขาให้ดีอีกต่างหาก.......

“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ไม่ฆ่าให้ตายก็นับว่าปราณีมากแล้ว”

“คุณแม่ทำอะไรให้พี่เพลิงนักหนาคะ หรือเพราะพี่เพลิงเป็นเด็กขี้อิจฉาถึงยอมรับแม่เลี้ยงไม่ได้.....” ข้าวหอมเชิดหน้าสายตามองหมิ่น....ผู้ชายใจแคบ

“นี่เธอ !......” ชายหนุ่มตาลุกวาบด้วยเพลิงโทสะปราดเข้าไปคว้าร่างบางจับเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน

“ปล่อยนะ.....เจ็บ.......” ข้าวหอมนิ่วหน้าน้ำตาเอ่อ มือหนาบีบต้นแขนราวกับต้องการให้มันแหลกเหลวไปต่อหน้าต่อตา...ทีตัวเองด่าเขาได้แต่พอโดนโต้กลับบ้างก็ทนไม่ได้ใช้กำลังที่เหนือกว่าเข้าห้ำหั่นคนพาลชัด ๆ

ด้วยความที่เป็นคนมือหนักทั้งที่ไม่ตั้งใจจะทำร้ายใช้กำลังกับผู้หญิง แต่อดไม่ได้เหมือนสติหลุดที่โดนจี้จุดเข้าอย่างจังครั้นพอได้เข้ามาอยู่ในระยะประชิด......วูบหนึ่งที่ชายหนุ่มมองลึกเข้าไปในดวงตาที่เอ่อท้นล้นด้วยหยาดน้ำใสใกล้จะไหลลงมาเต็มที ภาพจำในวันวานก็หลั่งไหลผ่านเข้ามาในห้วงคำนึง ........

[ฮือ ๆ ๆ พี่เพลิงขาน้องข้าวหอม...จะ...เจ็บค่า.........น้องน้อยร้องไห้น้ำตานอง มือป้อม ๆ ยื่นมาให้เขาดูยืนยันว่าเจ็บเพียงใด ถึงแม้จะดูเล็กน้อยแต่เจ้าหล่อนก็จะร้องอ้อนพี่ชายให้ปลอบใจทุกทีไป

เพี้ยง....เดี๋ยวก็หายแล้วครับเด็กดีของพี่เพลิง.........เด็กชายตัวสูงเก้งก้างอายุย่างเข้าสิบห้าบรรจงปัดเศษดินออกและเป่าลงไปที่รอยแดง ๆ ครั้นพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นยัยตัวเล็กเด็กหญิงอายุห้าขวบตัวขาวอวบแก้มยุ้ย ริมฝีปากสีแดงสดหยุดร้องราวกับปิดสวิตซ์เหลือแต่รอยยิ้มแววตาเป็นประกายใสแจ๋วทะลุม่านน้ำตาเป็นภาพที่เขายังจำติดตาไม่เคยลืม]

“พี่เพลิงปล่อยนะ.... ข้าวเจ็บ” หญิงสาวพยายามสะบัดตัวเองให้หลุดจากเงื้อมมือของคนพาลถ้านานกว่านี้กระดูกของหล่อนจะต้องแตกแหลกคามือของเขาเป็นแน่

เสียงขุ่นคลั่กของหญิงสาวพาเขากลับมาสู่โลกแห่งความจริง....หล่อนไม่ได้เจ็บปวดอะไรนักหนาก็แค่เรียกร้องความสนใจ....เขาปัดความคิดเพ้อเจ้อของตัวเองออกไป..ฮึ........หล่อนสมควรแล้วที่จะต้องชดใช้.......

“ไม่ต้องมาอ้อน เธอมันแม่มดจอมมารยา” ชายหนุ่มมองหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาพาใจอ่อนยวบลงอีกครั้ง แรงบีบที่ต้นแขนคลายลงเปลี่ยนเป็นริมฝีปากหยักทาบทับลงมาบนกลีบปากนุ่มถึงจะบดเบียดเอาแต่ใจแต่ก็ไร้ซึ่งความรุนแรงแฝงไว้ด้วยความหวานมันเนิ่นนานเสียจนข้าวหอมแทบขาดใจมือบางที่ยกขึ้นผลักไสกลับยกขึ้นโอบรัดลำคอเขาเอาไว้อย่างลืมตัว....อากาศเฮือกสุดท้ายกำลังจะหมดไปก็พอดีกับผู้ชายใจร้ายเปิดโอกาสให้หล่อนได้หายใจอีกครั้ง