5

“พี่เพลิง...ลงมาเล่นน้ำกันไหมคะ” ข้าวหอมทำใจดีสู้เสือเชื้อเชิญคนที่ยืนปักหลักเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่บนฝั่ง

“อย่าให้พูดซ้ำ” เสียงกดต่ำฟังดูเหี้ยมเกรียม

“คะ?...ค่ะ ๆ ข้าวจะขึ้นเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” หญิงสาวไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ด้วยหล่อนก็แค่มาเล่นน้ำสถานที่ก็เคย ๆ ถึงแม้ว่ามันจะนานมาแล้วก็เถอะ

“อยู่บ้านดี ๆ ไม่ชอบหรือไงถึงได้อยากออกมาหาเรื่องนัก”

ข้าวหอมขึ้นมายืนหัวหูเปียกซ่กต่อหน้าชายหนุ่มเรือนร่างใหญ่โตที่ยืนอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือกำลังพ่นไฟใส่หล่อนแบบไม่ยั้ง...เออหนอ...พอจะได้ฟังเขาพูดด้วยยาว ๆ ก็ไม่รื่นหูเอาเสียเลย

“คือ...ข้าวแค่...”หญิงสาวกำลังจะชี้แจงแต่ก็โดนตัดบทหมดโอกาสแก้ตัว

“กลับบ้านไปซะ !”

“แล้วจักรยานนี่เอาขึ้นท้ายรถหรือคะ” ข้าวหอมนึกว่าเขาลืม...หล่อนเข้าใจว่าเขาให้ ขึ้นรถกลับพร้อมกัน ก็เลยจะบอกให้เขายกจักรยานขึ้นรถให้แต่ไม่กล้าพูดตรง ๆ หวังว่าพี่เพลิงน่าจะเข้าใจ

“มาแบบไหนก็กลับไปแบบนั้น….” ตอบแค่นั้นเขาก็หมุนตัวกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไปเลย

“อ้าว !” ทุกอย่างผิดคาดหญิงสาวมองตามท้ายรถตาค้าง อย่างนี้ก็มีด้วย...

ข้าวหอมก้มมองสภาพเปียกปอนมะล่อกมะแล่กของตัวเองก็คิดว่าเขาอาจจะกลัวหล่อนไปทำให้รถของเขาเลอะเทอะ.....ตกลงว่าใช่พี่เพลิงตัวจริงหรือเปล่าวะเนี่ย....เฮ้อ....หญิงสาวจำใจปั่นจักรยานฝ่าเปลวแดดในช่วงเวลาพระอาทิตย์ตรงหัวพอดี ยังดีหน่อยตรงที่เอี๊ยมของหล่อนเป็นผ้ายีนส์จึงไม่อุจาดตา.....

ข้าวหอมปั่นจักรยานมาถึงบ้านจนได้หล่อนเห็นรถของคนใจร้ายจอดอยู่ในโรงรถแล้วแต่ไม่อยากสนใจเพราะตอนนี้หล่อนรู้สึกใจหวิว มือไม้สั่นต้องการอาหารและน้ำด่วน...หญิงสาวโผล่หน้าไปบอกป้าจันทร์แจ้งว่าเอาจักรยานมาคืนแล้ว ก่อนจะเร่งรีบกลับไปในที่ของตน

“มัวชักช้าทำบ้าอะไรอยู่”

ข้าวหอมชะงัก เมื่อเห็นคนตัวโตนั่งอยู่บนเตียงเท่านั้นยังไม่พอยังเปิดฉากหาเรื่องแบบกัดไม่ปล่อย

“จักรยานนะคะ มีแค่สองล้อ” หญิงสาวค้อนขวับตอบเสียงสะบัด ทั้งร้อนทั้งหิวหล่อนก็โกรธเป็นเหมือนกัน

“ยังจะมีหน้ามาเถียง รู้ไหมว่าถ้าเธอถูกข่มขืนแล้วฆ่าที่นั่น ฉันจะยุ่งยากเดือดร้อนแค่ไหน” เพลิงตะคอกกลับ

อ่อ...เรื่องนี้สินะที่ทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟไม่ได้ห่วงแต่กลัวตัวเองเดือดร้อน ช่างน่าประทับใจดีแท้...หญิงสาวเม้มปากกำมือแน่น ความน้อยใจแล่นปราดเข้าเกาะกุมหัวใจเยื่อใยในวันวานที่หล่อนคิดว่ามันยังมีเหลืออยู่เขาถึงได้ไปขอแต่งงานด้วย แท้จริงแล้วหล่อนเข้าใจผิดไปเอง

“รับไม่ได้หรือไง...ฉันก็พูดตรง ๆ เป็นแบบนี้แหละจะให้ทำเป็นหน้าไหว้หลังหลอกเหมือนใครบางคน ฉันทำไม่เป็น”

“ข้าวยอมรับว่าคิดน้อยไป ต้องขอโทษพี่เพลิงด้วยนะคะ” หญิงสาวพยายามใจเย็นอย่างที่สุดเตือนตัวเองว่าเขากำลังร้อนเป็นไฟถ้าไม่อยากโดนแผดเผาจนมอดไหม้ก็ควรหลีกหนีไปให้ไกล หญิงสาวคิดดังนั้นจึงจะเดินเลี่ยงไปที่ระเบียงตั้งใจจะทำอาหารง่าย ๆเพราะตอนนี้หิวจนตาลาย

“โอ๊ะ...พี่เพลิง” หญิงสาวตกใจเมื่อโดนกระชากแขนอย่างแรงจนเซถลาเข้าไปปะทะกับอกกว้างที่เจ้าตัวเข้ามายืนขวางเอาไว้ไม่ให้หล่อนได้ทำอย่างที่ตั้งใจ

ชายหนุ่มหงุดหงิดหัวใจมองการกระทำของอีกฝ่ายว่าเป็นการท้าทาย จึงบันดาลโทสะกระชากร่างบางจนเซถลาแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรหล่อนก็คอพับตัวอ่อนปวกเปียกล้มเข้าใส่

“เฮ้ย !...ยัยข้าว”

เพลิงรับร่างนั้นไว้ในวงแขนแกร่งได้พอดิบพอดี ชายหนุ่มรีบอุ้มเรือนร่างอ่อนปวกเปียกของหล่อนไปวางบนเตียงพลางเรียกเบา ๆ แต่สาวเจ้าก็ยังนิ่งเงียบหน้าตาแดงจากเปลวแดดเหงื่อซึมทั่วใบหน้าเนื้อตัวร้อนจี๋ เขาจึงตัดสินใจโทรหาเพื่อนรักอย่างหมอทัพพ์ ซึ่งอยู่ไร่ติดกันปกติจะอยู่อีกจังหวัดหนึ่งเพราะมีโรงพยาบาลของตนเองอยู่ที่นั่น แต่เมื่อเช้าเพลิงเพิ่งจะเจอมันกลับมาเยี่ยมบ้านพอดี

ระหว่างรอคอยเพลิงหันมาปลดเอี๊ยมออก จากนั้นก็ถอดเสื้อยืดออกทางศีรษะเหลือเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋วสองชิ้น...เพลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจถอดออกเหลือแต่เรือนกายเปลือยเปล่าขาวเนียนแต่ทว่ามีรอยช้ำบางจุดไม่ต้องสืบก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร ใบหน้าเฉยเมยสลดลงวูบหนึ่งก่อนจะกลับมาเรียบเฉยดังเดิม มือใหญ่คลี่ผ้านวมคลุมทับร่างบางเอาไว้ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเดินไปค้นเสื้อผ้าของข้าวหอมได้กระโปรงชุดนอนเนื้อผ้าเบาสบายเขาจึงหยิบมาสวมใส่ให้...ส่วนชุดชั้นในนั้นมันดูจะยุ่งยากเกินไปจึงไม่คิดจะวุ่นวายกับมัน........

มือหยาบกร้านบรรจงเช็ดหน้าตาเนื้อตัวให้เมียสาวอย่างเบามือก่อนจะหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงทักขึ้นด้านหลัง เขาจึงถอยออกมานั่งตัวตรงวางมาดขรึมบนเก้าอี้ข้างเตียง