3

เมื่อทุกอย่างดำเนินมาจนสุดทางสาวน้อยผู้อ่อนประสบการณ์ก็กรีดร้องออกมาพร้อมกับเสียงคำรามลั่นของพี่หมียักษ์ และนั่นคือเสียงแรกที่ข้าวหอมได้ยินจากปากของเขาในขณะที่ตัวเองร้องออกมาจนคอแหบแห้งทั้งที่พยายามกลั้นแทบตาย แต่ก็ไม่วายเปล่งเสียงหน้าอายออกมาจนได้นาทีนี้หล่อนเหนื่อยสายตัวแทบขาดดีใจที่ทุกอย่างจบลงได้.......แต่ทว่าหล่อนคิดผิดหลังจากนั้นเกมใหม่ก็เริ่มขึ้นข้อเท้าถูกดึงลงมาเมื่อหล่อนทำใจกล้าคลานหนีแต่ก็ไม่พ้นเงื้อมือของสามี ครั้งนี้เหมือนเขาจะเพิ่งนึกได้ว่าเกมที่ผ่านมาไม่ได้ป้องกัน ชายหนุ่มจึงเอื้อมมือไปหยิบถุงยางอนามัยจากหัวเตียงมาใช้ต่อจากนั้นและมันก็หมดไปอีกหลายอันในค่ำคืนอันทรมานของเธอ……

แสงแดดเจิดจ้าสาดส่องเข้ามาผ่านทางช่องหน้าต่างทำให้สาวงามอย่างข้าวหอมลืม ตาขึ้นมาอย่างงุนงง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหล่อนแต่งงานแล้ว สามีพามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อวาน ความเจ็บปวดที่กึ่งกลางกายและยังกระจายไปทั้งร่างยืนยันได้ดี ว่าหล่อนมีสามีแล้วจริง ๆ ....พี่เพลิง....หญิงสาวเหลียวมองข้างกายแต่ไร้ซึ่งคนที่น่าจะตื่นขึ้นมาพร้อมกัน...เขาคงจะรีบ ออกไปทำงาน........เฮ้อ !......ข้าวหอมรู้สึกไม่ค่อยเบิกบานหัวใจห่อเหี่ยวอย่างไรพิกล….ไหวไหมนะข้าวหอม...ถ้าเพื่อน ๆ ของหล่อนรู้คงจะถามแบบนี้

หญิงสาวจัดการดึงผ้าปูที่นอนยับยู่เปื้อนเลือดเป็นดวงอยู่หลายจุดไม่รู้จะนำกลับมาใช้ใหม่ได้หรือเปล่าแต่ก็ขอเอาไปทำความสะอาดก่อนที่ใครจะมาเห็น..ข้าวหอมคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย…ในบรรดาเพื่อนสนิททั้งสามคน หล่อนดูจะเป็นสาวหัวโบราณที่สุด นิสัยเรียบง่ายเชื่อฟังผู้ใหญ่และพร้อมจะเปิดใจยอมรับคนที่พวกท่านเห็นว่าดี

ย้อนไปก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน........มุมหนึ่งของร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่นี่จัดแต่งเอาไว้น่ารักบรรยากาศดีจึงเป็นสถานที่สุดโปรดของสามสาวเพื่อนซี้ที่นัดกันมาพบปะก่อนจะแยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตนหลังจากจบการศึกษาก้าวออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัยของรัฐอันดับต้น ๆ ที่ขึ้นชื่อเรื่องความยากลำบากกว่าจะสอบเข้าและจบออกมาเลือดตาแทบกระเด็น

“ข้าวหอม แกแน่ใจเหรอวะที่จะยอมแต่งงานกับลูกชายของพ่อเลี้ยงแกน่ะ” อันนาสาวรูปร่างเพรียวระหงผู้มีดวงตาสวยเฉี่ยวกับช่วงขาเรียวอันเป็นจุดเด่น....หญิงสาวพกพาความมั่นใจไปในทุกย่างก้าว .......แต่ตอนนี้กลับเอ่ยถามเพื่อนย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ อย่างห่วงใยหลังจากข้าวหอมแจ้งข่าวใหม่ล่าสุดที่ให้รับรู้สด ๆ ร้อน ๆ

“อือ.....ก็รับปากแม่กับลุงอุทัยไปแล้ว” หญิงสาวตอบเนือย ๆ ดวงตากลมโตหลุบลงต่ำ หล่อนไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับการแต่งงานในครั้งนี้เลยด้วยซ้ำ ลึก ๆ แล้วก็เสียดายชีวิตสาวอย่างที่อันนาพูดนั่นแหละหล่อนฝันจะได้เรียนต่อในระดับปริญญาโท..... แต่ข้าวหอมจำต้องทิ้งความฝันลงแม่น้ำทำหน้าที่ลูกที่ดี แม้ไม่มีใครบังคับ

“เฮ้อ ! ฉันล่ะเชื่อแกจริง ๆ ผู้หญิงทั้งสวยทั้งเก่งอย่างแกจะยอมไปหมกตัวอยู่ในไร่นู้น...จบชีวิตง่าย ๆ แบบนี้เลยหรือวะ” อันนาเป็นห่วงเพื่อน ซ้ำยังรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ในบรรดาเพื่อนสามคนข้าวหอมถือได้ว่าเป็นที่พึ่งของเพื่อน ๆ โดยเฉพาะก่อนสอบ

“บุ้งกี๋ว่าข้าวหอมแค่ไปแต่งงานเองนะอันนา......” หญิงสาวเสียงหวานผู้มีนัยน์ตากลมโตขนตางอนเช้ง แลดูใสซื่อบอบบางคู่ควรแก่การได้รับการปกป้อง แต่ใครเลยจะรู้ว่าเจ้าหล่อนแอบซ่อนความแก่นเสี้ยวเปรี้ยวเข็ดฟันและชอบแอบศึกษากลเม็ดเด็ดพรายหวังพิชิตใจหมอทัพพ์ ผู้ปกครองหนุ่มที่ทำตัวเป็นตอไม้ได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย หล่อนหมายมาดว่าจบการศึกษาได้กลับไปอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกันเมื่อไหร่ หล่อนจะต้องคว้าหัวใจของเขามาครอบครองให้จงได้

“จ้า...เพื่อนรัก...ถ้าเป็นบุ้งกี๋ก็ว่าไปอย่างสมควรมีคนปกป้องดูแลด่วน ๆเพราะต่อไปนี้ไม่มีฉันไม่มียัยข้าวหอมคอยดูแลปกป้องแกอีกแล้วนะ....” นี่ก็อีกคนที่อันนาห่วงเหลือเกิน หล่อนดูบอบบางใสซื่อเกรงจะถูกล่อลวงได้ง่าย ๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ.... ยังไงบุ้งกี๋ก็เกาะหมอทัพพ์ไม่ปล่อยแค่นี้ก็ปลอดภัยแล้ว” แววตายามเอ่ยถึงผู้ปกครองแลดูอ่อนหวานซ่อนแววไหวระริกจนเพื่อนข้าง ๆ สังเกตเห็น

“แล้วถ้าคุณหมอของแกแต่งงานซะล่ะ ยังจะเกาะอยู่กับเขาได้หรือเปล่า ได้เป็นหมาหัวเน่าแน่ยัยบุ้งกี๋เอ้ย” อันนาแกล้งหยอก.... ถึงแม้ไม่บอกแต่เพื่อนทั้งสองคนก็รู้ว่าบุ้งกี๋ทั้งรักและเทิดทูนผู้ปกครองอย่างหมอทัพพ์ราวกับชายในฝัน ....ทั้งที่ไม่มีใครได้เจอตัวจริง แต่ตลอดสี่ปีมานี้บุ้งกี๋พูดถึงผู้ปกครองของหล่อนจนเพื่อน ๆ พลอยได้นึกภาพตามไปด้วย

“อันนาอ่ะ.....ไม่พูดด้วยแล้ว” บุ้งกี๋ทำเป็นงอนแก้มป่อง

อันนาอมยิ้ม ขำยัยบุ้งกี๋ขี้งอน

“บุ้งกี๋ก็ไม่เห็นด้วยนะที่ข้าวหอมตัดสินใจแบบนั้น...แต่มันก็เป็นชีวิตของแกนี่เนอะ” เพื่อนรักตักเตือนกันได้แต่สุดท้ายก็ต้องเคารพการตัดสินใจไม่ควรก้าวก่ายกัน

“เฮ้อ !..”

อันนากับบุ้งกี๋หันมองหน้ากันเมื่อข้าวหอมถอนหายใจออกมาเสียงดัง

“มีอะไรหืม.......พวกแกมองฉันทำไมเหรอ” ข้าวหอมทำหน้าเหลอหลายังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรออกไป เพราะระหว่างที่เพื่อนสองคนคุยกันนั้นหล่อนเหมือนไม่ได้ยินด้วยซ้ำเพราะมัวแต่จดจ่อกับเรื่องของตัวเอง

“ข้าวหอม ถ้ามีอะไรให้บุ้งกี๋ช่วยรีบโทรบอกนะหลังจากนี้เราคงกลับไปช่วยงานที่โรงพยาบาลของคุณหมอแหละ.....น่าจะอยู่ใกล้แกมากกว่ายัยอันนา”

“ขอบใจจ้ะ ฉันจะแต่งงานนะ ไม่ใช่ไปลานประหารสักหน่อย...ต้องมีความสุขมาก ๆ เลย พวกแกว่าป่ะ” หญิงสาวพยายามยิ้มกว้างขวางที่สุด แต่แววตานั้นมิอาจปิดบังความสับสนในใจของหล่อน ถึงแม้ว่าจะตั้งใจรักและภักดีต่อคนเป็นสามีแต่ถึงเวลาจริง ๆ แล้วหล่อนก็ไม่รู้ว่าคนเรามันจะรักกันได้ง่าย ๆ หรือเปล่า

“ไม่เนียนเลยจ้า......” สองสาวพูดขึ้นพร้อม