29

มือใหญ่ของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีกุมมือบางเอาไว้ตลอดเวลา เพลิงพาเมียสาวก้าวเข้ามาในร้านเพชรที่ตั้งอยู่ภายในห้างใหญ่........ถึงแม้จะเตือนตัวเองเอาไว้ว่านี่อาจเป็นแค่ละครฉากหนึ่งของเขาเท่านั้นแต่ก็อดรู้สึกอบอุ่นในหัวใจไม่ได้หากไม่มีภาพจำร้าย ๆ ของเขาตั้งแต่วันแรกแวบเข้ามารบกวนจิตใจ....ข้าวหอมคงเข้าใจว่าสามีนั้นรักใคร่หล่อนมากมายเหลือเกิน.....

หญิงสาวไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับบรรดาเพชรนิลจินดามากไปกว่าการกระทำเล็ก ๆ น้อยๆ ที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีของเขา.....เพราะนี่อาจจะเป็นแค่สูตรสำเร็จของผู้ชายหลายคนที่คิดง่าย ๆ ว่าเปย์ให้แล้วจะซื้อใจผู้หญิงได้...ความจริงมันก็ซื้อได้แหละแต่ไม่ทุกคน .......

“พี่ว่าสร้อยเส้นนี้ก็เหมาะกับน้องข้าวนะครับ” เพลิงหยิบสร้อยทองคำขาวทาบเข้ากับลำคอระหงของคนเป็นเมียพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตรงที่จี้ มีอักษรภาษาอังกฤษรูปตัวพีประดับด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ ห้อยอยู่..........

ข้าวหอมนั่งนิ่งเฉยราวกับตุ๊กตาให้เขาเอาสร้อยเส้นนั้น กำไลวงนี้มาลองมาทาบมองก็รู้ว่าเครื่องประดับชุดนี้ไม่ว่าจะเป็นสร้อยแหวนกำไลข้อมือหรือแม้แต่จี้ล้วนมีอักษรรูปตัวพีประดับเพชรทุกชิ้นเขาคงจะสั่งทำแต่จะทำไว้เพื่อใครก็สุดจะเดา……..

“ไม่ชอบเหรอ” เพลิงเอ่ยถามคนที่ทำเป็นไม่ยินดียินร้าย หน้าตาบ่งบอกว่าผิดหวัง

“ของแพง ๆ ใครบ้างจะไม่ชอบคะ”

“น้องข้าวพูดเหมือนไม่ได้ชอบมันจริง ๆ ชุดนี้มีชุดเดียวในโลกเชียวนะ” ชายหนุ่มโอ้อวดสรรพคุณ เพราะเขาได้สั่งทำมันไว้เองทีแรกคิดว่าอาจจะต้องใช้ก่อนหน้านี้ ......ไม่คิดว่าจะได้ข้าวหอมมาเป็นเมียอย่างง่ายดาย รวดเร็วกว่าที่คิดไว้เยอะ...เครื่องเพชรที่สั่งทำยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ เพิ่งจะมาได้เอาวันนี้เอง

“เหรอคะ...ถ้าอย่างนั้นจะเรียกเครื่องเพชรชุดนี้ว่าอะไรดีล่ะคะ...ชุดผู้หญิงของเพลิง.....น่าจะเข้าท่า” ข้าวหอมทำท่าคิดก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักสนับสนุนความคิดของตัวเอง

“ใครว่าล่ะ....ชื่อชุดผู้หญิงอันเป็นที่รักของเพลิงครับ” ชายหนุ่มแก้ใหม่ซะตัวเองยังรู้สึกเลี่ยนกับชื่อที่เพิ่งคิดขึ้นมาสด ๆ ร้อน ๆ

“พี่เพลิงกำลังจีบข้าวอยู่หรือไงคะ” หญิงสาวเลิกคิ้วถามไม่ได้มีอาการสะเทิ้นเขินอายแม้แต่น้อย

“อือ.....แล้วหวั่นไหวหรือยังล่ะ” ชายหนุ่มรับคำลื่นไหลไปตามน้ำ เผื่อใจไว้แล้วว่ายกนี้คงไม่ชนะ....หึหึ แต่มันเพิ่งเริ่มต้นเองสาวน้อย....

“หวั่นไหวสิคะ” หญิงสาวตอบยิ้ม ๆ

ชายหนุ่มยิ้มสมใจ....คิดไว้ไม่มีผิดผู้หญิงร้อยทั้งร้อยเจอเพชรเข้าไปอ่อนระทวยทุกรายถึงแม้จะทำเป็นปากแข็งก็เถอะ

“หวั่นไหวว่าจะเจอกับความร้ายกาจเวอร์ชั่นใหม่ของพี่เพลิงค่ะ” ข้าวหอมยู่หน้าใส่คนที่ทำท่าทางมั่นใจหนักหนา อย่าคิดว่าหล่อนรู้ไม่ทัน.....บทเรียนที่ได้จากความโง่เง่าในครั้งแรกนั้นน่าจะมีเหตุผลเพียงพอที่จะเตือนใจตนเองให้อย่าไว้ใจใครง่าย ๆ

“แสดงว่าไม่เอา”

“เอาสิคะ...เผื่อวันไหนโดนทิ้งก็เอาไว้ขายซื้อข้าวกินได้หลายมื้อแหละ ใครไม่เอาก็โง่แล้ว” ข้าวหอมปิดปากหัวเราะอย่างสมใจที่เห็นสามีหน้าเข้มขึ้นขบกรามแน่เหมือนพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองอย่างเต็มที่......

หลังออกจากร้านเพชร...สามีที่ทำตัวเป็นพ่อบุญทุ่มยังไม่จบแค่นั้น เขาพาหล่อนมาซื้อของอีกหลายอย่าง.....เจ้ากี้เจ้าการเลือกเสื้อผ้าอาภรณ์ทั้งชุดชั้นนอกชุดชั้นในให้อย่างอารมณ์ดีมีแต่หล่อนเท่านั้นที่แอบเซ็ง....ถ้าจะเลือกเองทั้งหมดแบบนี้ไม่ต้องพาหล่อนมาเดินด้วยให้เกะกะดีกว่าไหมไหน ๆ ก็อยากเอาใจแหละ หล่อนดูออก....แต่ทำไมยังไม่เลิกทำตัวเผด็จการตัดสินใจแทนคนอื่นเสียหมด...ฮึ...น่าซาบซึ้งจนน้ำตาจิไหลข้าวหอมคิดพลางถอนหายใจเบา ๆ จนคนที่เดินจูงมืออยู่หยุดยืนแล้วหันมามองด้วยท่าทางฉงน

“น้องข้าวเบื่อเหรอครับ” ชายหนุ่มทำหน้าเศร้านัยน์ตาโศกเอ่ยถามเมียสาวยังไม่ยอมขึ้นรถทั้งที่เดินมาถึงแล้ว

“เอ่อ...เปล่าค่ะ” ข้าวหอมเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง ......บางทีหล่อนอาจจะระแวงเกินไปหากพี่เพลิงบริสุทธิ์ใจจริง ๆ คงจะเสียกำลังใจน่าดู….

“ถ้าอย่างนั้นอยากไปไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่น

“แล้วแต่พี่เพลิงเถอะค่ะ” ข้าวหอมตอบเนือย ๆ

“แต่พี่อยากให้น้องข้าวมีความสุขนี่ครับ”

“แค่พี่เพลิงไม่ใจร้าย...... ข้าวก็มีความสุขแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้ ถึงแม้จะเป็นยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาเพราะหล่อนทำไปตามมารยาทเท่านั้น

“พี่ขอโทษ......ขอเพียงน้องข้าวให้โอกาสพี่จะแก้ไขความผิดพลาดที่ผ่านมา” ชายหนุ่มผิดคาดเขานึกว่าการที่พาหล่อนมาวันนี้ จะได้เห็นหญิงสาวตื่นเต้นกระดี๊กระด๊าไปกับสิ่งที่เขาลงทุนเอาใจอย่างที่ไม่เคยให้ใครมาก่อน......อยากรู้ว่าจะใจแข็งไปได้สักกี่น้ำ…..

หญิงสาวไม่ตอบปกติหล่อนไม่ใช่คนใจแข็งใจเด็ดนักหรอก หากไม่เจอกับความเจ็บปวดด้วยตัวเองป่านนี้หล่อนคงเชื่อทุกคำพูดและการกระทำของเขาไปแล้ว...ประสบการณ์สอนให้หล่อนรอบคอบขึ้นไม่ผลีผามตัดสินอะไรง่าย ๆ อีกแล้ว....