26

เพลิงกลับมาถึงไร่ตั้งแต่ตอนบ่าย หลังจากรู้ว่าข้าวหอมเพิ่งจะตามป้าจันทร์ไปตลาดในเมืองเขาจึงเข้าไปดูงานในไร่จนกระทั่งกลับเข้าบ้านอีกครั้ง เย็นย่ำค่ำมืดก็ยังไม่กลับมาจากตลาด ร่ำ ๆ จะออกไปตามแต่ทั้งหมดกลับมาถึงพอดี

“มัวทำอะไรอยู่ทำไมถึงเพิ่งจะกลับบ้าน” เพลิงถามอย่างหงุดหงิด

“ก็ไปตลาด” ไม่อยากอธิบายเพราะยังโกรธเรื่องเมื่อกลางวันไม่หาย

“ทำไม ไม่พอใจที่ฉันไม่กลับมากินข้าวด้วยหรือไง” ชายหนุ่มถามเสียงดังจนเกือบเป็นตะโกน

“ประสาท” หญิงสาวไม่สนใจเดินเลี่ยงไปขึ้นบันไดทำราวกับเขาไม่มีตัวตน

“ข้าวหอม !” ชายหนุ่มเข่นเขี้ยว มองตามเมียสาวด้วยแววตาหมายมาดคาดโทษ.......แต่เพลิงยังยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่อยากตามหล่อนขึ้นไปตอนนี้ไม่อย่างนั้นประวัติศาสตร์คงได้ซ้ำรอย พรุ่งนี้เช้าแม่ตัวดีอาจจะได้เก็บเสื้อผ้าหนีออกจากบ้านไปจริง ๆ …..

“อาหารพร้อมแล้วค่ะ….จะให้ตั้งโต๊ะเลยหรือเปล่าคะ แล้วคุณข้าวหอมล่ะคะ” ป้า จันทร์เข้ามาถามผู้เป็นนาย นางไม่ทันเห็นว่าทั้งคู่ปะทะฝีปากกันอีกแล้ว

“ช่างเขาเถอะ ถ้าหิวเดี๋ยวก็ลงมาเองไปตั้งโต๊ะเลยก็แล้วกัน” ชายหนุ่มพูดเหมือนไม่สนใจ วันนี้เขาอุตส่าห์รีบแทบตายตั้งใจจะกลับมากินข้าวกลางวันกับเมียอย่างที่บอกฝากป้าจันทร์ ไว้ แต่มันก็เกิดเหตุสุดวิสัยจนได้.........พอกลับมาถึงบ้านยัยเมียตัวดีกลับทำเป็นไม่สนใจกันซะอย่างนั้นทำเหมือนผัวไม่มีตัวตน....มันน่านัก.....คนที่คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลคิดเข้าข้างตัวเอง.......

“เอ่อ...ขอโทษนะคะ ป้าขอพูดอะไรสักอย่างได้ไหมคะ” ป้าจันทร์เอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ

“ว่ามาสิ” เพลิงตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“คุณข้าวเธอยังเด็กนะคะ.....แล้วก็ไม่รู้เรื่องของพวกผู้ใหญ่ด้วยเลย...ป้าว่าเธอน่าสงสารมากนะคะ” นางจันทร์เห็นท่าทางของผู้เป็นนายแล้ว ไม่แคล้วว่าคืนนี้คงได้หาเรื่องทะเลาะกันอีก

“ฮึ !.....เด็กของป้าร้ายกาจจะตาย”

“ป้าว่าเธอน่ารักดีออกวันนี้ไปตลาดด้วยกันก็คุยจ้อเลย.....ขนาดรถเสียยังอารมณ์ดีอยู่ได้ ถ้าเป็นผู้หญิงบางคนคงได้วีนแตก เผลอ ๆ ด่าไอ้เปี๊ยกหูชา”

“งั้นเหรอ......อยู่กับผมไม่เห็นจะเป็นอย่างที่ป้าว่าเลย” อ่อ...ที่กลับช้านี่เพราะรถเสียสินะแล้วทำไมไม่บอกวะ....ชายหนุ่มนึกโมโหคนบนห้อง

“เฮ้อ.....ป้าก็ไม่กล้าพูดมากหรอกค่ะ แต่ถ้าเป็นป้า....ป้าจะเลือกอยู่กับความน่ารักของเธอ” ไม่ยึดติดอยู่กับความเคียดแค้นชิงชังให้เร่าร้อนไปเปล่า ๆ แต่นางจันทร์ไม่กล้าพูดออกไปได้แต่คิดในใจ... สงสารคนเป็นนายที่อยู่กับความทุกข์มาอย่างแสนสาหัสตั้งแต่ทุกคนพากันหายไปจากชีวิตจวบจนวันนี้น่าจะมีความสุขได้แล้ว

เพลิงไม่ตอบมีแต่ประกายบางอย่างในแววตาที่ไม่มีใครเห็น

ชายหนุ่มกลับขึ้นไปบนห้องนอนหลังจากใช้เวลาอยู่ด้านล่างเกือบสามชั่วโมง ทันทีที่เปิดประตูห้องก็เห็นยัยเมียตัวแสบนอนหลับเต็มเตียง....ใช่เต็มเตียงจริง ๆ เพราะหล่อนเที่ยวได้เอาเสื้อผ้ามาใส่ให้กับหมอนข้างบ้างหมอนหนุนบ้างมัดหัวมัดหาง ประหนึ่งว่าเป็นตุ๊กตาวางระเกะระกะเว้นที่ไว้เฉพาะตรงกลางที่หล่อนนอนเท่านั้นแหละ....ยัยบ๊องเอ้ย...คิดว่าแค่นี้จะกีดกันเขาได้อย่างนั้นเหรอ......

เพลิงเข้าไปอาบน้ำอย่างอ้อยอิ่งราวกับตั้งใจแกล้งใครบางคนให้ตัวเกร็งรับสถานการณ์อยู่ด้านนอก.......นานกว่าเขาจะกลับมายืนอยู่ข้างเตียงอีกครั้งมิหนำซ้ำยังมีผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวพันกายไว้แค่นั้นชุดนอนก็ไม่ยอมใส่.......เขายืนกอดอกมองทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมยกเว้นจังหวะการหายใจของคนที่นอนหลับดูจะติดขัดไม่เป็นธรรมชาติ......ริมฝีปากหยักยิ้มร้ายดวงตาเป็นประกาย......ชายหนุ่มก้มลงหยิบสิ่งกีดขวางเหวี่ยงไปคนละทิศละทางก่อนจะทิ้งตัวลงไปคร่อมร่างบางเอาไว้แบบไม่ต้องให้สัญญาณเตือน

“กรี๊ดดดดดด........คนบ้า” ข้าวหอมร้องโวยวายเมื่อจู่ ๆ ร่างหนาหนักก็ทาบทับลงมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยกระดูกแทบหักอุตส่าห์แกล้งหลับนึกว่าจะรอดกลับอเนจอนาถยิ่งกว่าเดิมเสียอีก คิดว่าจะไม่ต้องเผชิญหน้ากันแต่อีตานี่ก็ยังหื่นได้อีก

“ก็นึกว่าหลับ...ตั้งใจว่าจะทำให้เสร็จ ๆ จะได้นอน”

ฟังเขาพูดเข้าสิ.........ทำอย่างกับว่าเรื่องเซ็กส์เป็นหน้าที่ประจำต้องทำทุกวันคล้ายกับการแปรงฟันก่อนนอนอย่างนั้นแหละ

“ทุเรศ !!.....นี่พี่เพลิงคิดว่าข้าวเป็นแค่เครื่องบำบัดความใคร่จริง ๆ หรือคะ” ข้าวหอมสุดจะทนนับวันเขายิ่งหื่นห่ามบ้าบอปากคอเราะร้ายขยันบั่นทอนจิตใจกันเกินไปแล้ว

“ทุเรศตรงไหน....ฉันทำกับเมียไม่ได้ทำกับใครที่ไหน” ชายหนุ่มเบ้ปาก ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดคำจาที่เต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจของข้าวหอม....แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ เทียบไม่ได้กับสิ่งที่แม่เธอทำกับแม่ฉัน

“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้ไปทำกับคนอื่น” หญิงสาวพูดเสียงสะบัดระบายความอัดอั้นออกมา

“หมายความว่าไง” เพลิงชะงักหย่งตัวขึ้นมองหน้าคนพูดชัด ๆ รู้สึกว่าคำพูดแปร่งหูชอบกล เหมือนกับว่าหล่อนรู้ว่าเขาแอบไปทำอย่างนั้น

“ใครจะไปรู้ล่ะคะ ว่าพี่เพลิงอาจจะชอบทำกับลูกเขาเมียใครก็ได้”

“มีอะไรก็พูดมาตรง ๆ ดีกว่า” ชายหนุ่มจ้องตากดดันให้หล่อนพูดความจริง

“ไม่มีค่ะ” ข้าวหอมเบือนหน้าหลบตาแข็งกร้าวนั่นรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาเหมือนกัน

“โกหก”

“หรือว่าพี่เพลิงรู้อยู่แก่ใจแล้วล่ะคะ ว่าวันนี้ไปทำอะไรมา”

“นี่แม่คุณช่วยอธิบายหน่อยเถอะฉันขี้เกียจเดา.....ว่าไงตกลงว่าวันนี้มีอะไร” เพลิงเริ่มเวียนหัวเมื่อเจ้าหล่อนทำท่าทางว่ากลัวเขาแต่ก็เถียงคำไม่ตกฟากซ้ำร้ายยังพูดจากำกวมอีก