24

“ไม่อยู่หรอกจ้ะออกไปในเมืองกับนายตั้งแต่เช้า” บัวตองตอบตามตรงแบบไม่ได้คิดอะไรแต่พอนึกขึ้นได้ก็รีบอธิบายต่อ

“เอ่อ...พี่พิมขอติดรถนายเข้าตัวเมืองเองจ้ะ แต่ว่านายเพลิงคงไม่ได้เป็นคนชวนพี่พิมหรอกนะจ๊ะนายหญิงอย่าเข้าใจนายผิด” บัวตองออกโรงปกป้องเจ้านายไม่บอกก็รู้ว่าหล่อนอยู่ทีมใคร

“แหม...ไม่เป็นไรหรอกน่าบัวตอง ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย” ข้าวหอมยิ้มกลบเกลื่อน......รู้แล้วว่าพี่เพลิงไม่ได้เป็นคนชวนแต่พี่พิมนี่สิ โทรนัดสามีของหล่อนไปทำอะไรนะ........หญิงสาวอดคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ ที่คิดว่าจะไม่กลับไปรอเขามากินข้าวกลางวันด้วยก็ต้องเปลี่ยนแผนเสียแล้ว

“แต่พูดก็พูดเถอะค่ะ...พี่พิมนี่แกก็ยังไม่ละความพยายามจริง ๆนะคะ” พอนายหญิงบอกอย่างนั้นบัวตองก็คันปากอดไม่ได้ ยื่นหน้าเข้ามากระซิบกระซาบทั้งที่อยู่กันแค่สองคน

“ทำไมเหรอจ๊ะ” ถึงแม้จะเกลียดหน้าคนใจร้ายแต่ก็อดสนใจไม่ได้ในเมื่อยังเป็นสามีภรรยากันอยู่ รู้เขารู้เราเอาไว้ดีกว่าถึงแม้จะไม่เคยรบชนะเขาก็ตามเถอะ

“ก็ตอนที่พี่พิมมาใหม่ ๆ นะคะอี๋อ๋อกับเจ้านายอย่างกับเป็นแฟนกันอย่างนั้นแหละค่ะ......อยู่ไปอยู่มาถึงได้รู้ว่าเป็นแค่เพื่อนเก่าของนายแล้วพี่พิมแกก็ยังมีลูกแล้วด้วยค่ะ.......” บัวตองข้อมูลแน่นปึ๊ก

“โธ่...แบบนั้นคงไม่มีอะไรหรอก คงจะเพื่อนกันจริง ๆ ล่ะมั้งคิดมากกันไปเองมากกว่า” ข้าวหอมรู้สึกโล่งอก ที่รู้ว่าพี่พิมมีครอบครัวแล้วคงไม่คิดจะจับมือกับเพื่อนเก่าปีนต้นงิ้วหรอกน่า...ถ้าจับได้เมื่อไหร่แม่จะฟ้องหย่าให้หมดตัวเลยคอยดูสิ.......

“แกมาอยู่ตั้งสามปีแล้ว แต่ไม่เคยมีใครเห็นสามีของพี่พิมเลยนะคะ เขาว่ากันว่าเลิกกันแล้วแกถึงได้พยายามหาพ่อใหม่ให้ลูกชาย” บัวตองเล่าต่ออย่างออกรส

“งั้นเหรอ.....แล้วลูกพี่พิมไปไหนเสียล่ะจ้ะ”

“ข่าวว่าให้ยายเลี้ยง คงอยากจะเป็นสาวเต็มตัวจะได้หาผัวใหม่สะดวกมั้งคะ” บัวตองพูดอย่างมีอารมณ์ หล่อนไม่ชอบตั้งแต่เจอกันแรก ๆ แล้วเพราะพี่พิมไม่เหมือนนาย หญิง หล่อนทำเหมือนตัวเองสูงส่งอยู่คนละชั้นกับคนที่ไร่นี้ยกเว้นก็แต่เจ้านายคนเดียว คนงานที่นี่จึงไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ คงคิดว่าจะได้เป็นนายหญิงกระมัง....น่าสงสารเสียจริง อุตส่าห์เฝ้าตำแหน่งนั้นเอาไว้เหนียวแน่น... บัวตองคิดอย่างสะใจที่คนไม่ชอบหน้ากันไม่สมหวัง

“ฮื่อ... อาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้แหล่งข้อมูลเขาว่ามาเนี่ยพลาดมานักต่อนักแล้วนะบัวตอง ฟังหูไว้หูดีกว่านะจ๊ะ” ถึงแม้ข้าวหอมไม่อยากปักใจเชื่อแต่ก็ยังอยากฟังต่ออยู่ดี

“เชื่อได้ทั้งสองหูเลยค่ะ....บัวตองเจอมากับตัวเลยนะคะเรื่องพี่พิมอยากจับเจ้านายเนี่ย ไม่อย่างนั้นแกไม่หวงก้างกับทุกคนหรอกค่ะ.......เมื่อก่อนบัวตองก็แทบแย่ พี่พิมหาว่าอ่อยนาย...ตั้งแต่บอกเขาว่าบัวตองเป็นแฟนกับพี่เปียกแกถึงได้ยอมเลิกรา” พูดถึงยังเจ็บใจไม่หาย หล่อนไม่กล้าคิดอะไรแบบนั้นสักหน่อยแต่ดันมาโดนกล่าวหารุนแรง

“หืม....บัวตองเป็นแฟนเปียกเหรอ”

“เปล่าจ้ะ.......พี่เปียกรู้จักคำว่าแฟนหรือเปล่าก็ไม่รู้ บัวตองได้แต่ทึกทักไปเอง.....” หญิงสาวยิ้มอาย ๆ สองแก้มแดงปลั่งยามที่พูดถึงเพื่อนของพี่ชายที่หล่อนแอบชอบเขามา ตั้งแต่ก่อนที่พี่เปียกจะโดนทำร้ายร่างกายจนกระทั่งมีอาการทางสมองเสียอีก มันอาจจะเป็น ความผูกพันแบบเด็ก ๆ ก็ได้ซึ่งหล่อนไม่เดือดร้อนว่าจะเป็นแบบไหนปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรมชาติ รู้ว่าตอนนี้มีความสุขที่ได้ดูแลก็เพียงพอแล้ว……..

13.00 น.

สงสัยวิญญาณเมียหลวงคงจะเข้าสิงข้าวหอมอยู่แน่ ๆ เลย ตั้งแต่เมื่อเช้าหล่อนปล่อยวางเรื่องเขาไม่ได้จริง ๆ ตอนนี้หล่อนได้แต่ชะเง้อคอคอย..... ไหนว่าจะกลับมากินข้าวกลางวันไง....ฮึ...ไปกันถึงไหน ๆ ก็ไม่รู้ เชื่อไม่ได้จริง ๆ นอกจากใจร้ายแล้วยังกะล่อนเชื่อถือไม่ได้อีกต่างหาก....คนบ้าเอ้ย !....ข้าวหอมเดินกลับไปกลับมาจนนางจันทร์เริ่มเวียนหัวจึงต้องเดินเข้ามาหา

“คุณข้าวโทรหานายสิคะ ว่าติดขัดอะไรหรือเปล่า หรือบางทีอาจจะกำลังเดินทางมา ก็ได้นะคะ” นางจันทร์ช่วยประนีประนอม...อุตส่าห์ดีใจที่คุณข้าวหอมกลับมารอทั้งที่ปฏิเสธตั้งแต่ทีแรก แต่เจ้านายดันผิดนัดเสียเองน่าเสียดายจริง ๆ อย่างนี้เมื่อไหร่จะมีคุณหนูน้อย ๆ สักทีล่ะเนี่ย....

“ช่างเขาเถอะป้า ข้าวไม่ได้รอเขาสักหน่อยอยากจะไปไหนกับใครก็เชิญไม่ต้องกลับมายิ่งดี” หญิงสาวพูดอย่างแง่งอน แต่พอเห็นนางจันทร์มองมายิ้ม ๆ ก็เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดออกมาราวกับกำลังหึงหวง...ไม่ใช่สักหน่อย…

หญิงสาวเดินเลี่ยงขึ้นมาบนห้องนอนพยายามสลัดเรื่องของสามีกับพี่พิมออกจากกหัวให้ได้ หล่อนหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาอัพเดทความเป็นไปในสังคมที่หล่อนสนใจ....เฮ้อ...ก็งั้น ๆ ไม่เป็นมีอะไรแปลกใหม่.....หล่อนจึงส่งข้อความเข้าไปในไลน์กลุ่ม เผื่อมีใครว่างและก็มีอันนาที่ตอบกลับมา หล่อนจึงเลือกที่จะโทรคุยกันดีกว่าเพราะขี้เกียจพิมพ์….