20

“คงไม่ได้หรอกค่ะคุณหลิน.....เพราะนายเป็นคนสั่งให้คุณข้าวหอมมาร่วมโต๊ะ” ป้าจันทร์เน้นสถานะของข้าวหอมไม่อยากพูดมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนคุณหลินนี่จะเข้าใจอะไรผิดไปใหญ่ ไม่รู้จะกู่กลับหรือเปล่า…...นางเห็นแล้วก็อ่อนใจแทนพ่อแม่ของหล่อนจริง ๆ ไม่รู้ว่าคุณหมอผ่าสมองของแม่นี่ไปยัดไว้ที่นมหรือเปล่าถึงได้มีความคิดผิดเพี้ยนไปได้ถึงขนาดนี้

“ว้า...เสียดายจังตั้งห้าร้อยแน่ะ งั้นฉันก็คงต้องคืนแล้วล่ะค่ะ” พอตั้งตัวได้รู้ว่ามีมหกรรมปล่อยไก่เล้าใหญ่เข้าให้แล้วก็ทั้งขำทั้งสงสารเพราะถึงยังไงผู้หญิงคนนี้ก็ดูไม่มีพิษสงหล่อนคิดยังไงก็แสดงออกมาอย่างนั้นต่างจากอีกคนอย่างสิ้นเชิง......

“เอาไปเถอะน่า...พี่เพลิงคงจะเรียกเธอมาเป็นไม้กันหมาเท่านั้นแหละ....แหมน่าปลื้มพี่เขาคงจะกลัวว่าฉันจะเสียหาย” หลินไม่ยอมรับเงินคืน พยายามจะยัดเยียดให้กับคนตรงหน้าพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝันลม ๆ แล้ง ๆ

“ข้าวหอมไม่ใช่ไม้กันหมา” เสียงห้าวดังขึ้นอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มเข้ามาทันได้ยินพอดี เขาไม่อยากให้คนอื่นมารังแกคนของเขาหล่อนต้องรับความเจ็บช้ำจากเขาคนเดียวถึงจะสะใจ

“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่...ไปเถอะค่ะ” หลินเดินเข้าไปคล้องแขนคนที่เพิ่งอาบน้ำลงมาใหม่ ๆ แต่ครั้งนี้เขากลับจับมือของหล่อนออกแล้วขยับเข้าไปจับมือยัยผู้หญิงเซ่อนั่นหน้าตาเฉย...โอย...อยากจะกรี๊ดดดด.........

“ไปกินข้าวกันเถอะพี่หิวแล้ว” นอกจากจะกุมมือบางเอาไว้ ยังจับจูงไปด้วยกันพร้อมทั้งเอ่ยชักชวนเสียงนุ่มนวลอย่างไม่เคยใช้มาก่อน

ข้าวหอมขนลุก ไม่ได้ซึ้งแต่มันดูปลอมมากจ้า......อยู่ ๆ อีพี่เพลิงนรกจะมาเล่นบทสามีที่แสนดีทั้งที่เพิ่งจะแกล้งทิ้งหล่อนไว้ที่สำนักงานอุตส่าห์พยายามจะไม่คิดอะไรแล้วนะถือซะว่าสงเคราะห์คนจิตป่วยที่มีความสุขจากการแกล้งคนไปวัน ๆ .......

“พี่เพลิง !” หลินเพิ่งจะเค้นเสียงของตัวเองออกมาได้จึงตะโกนออกมาคอแทบแตก หลังจากนิ่งงันสตั๊นไปชั่วขณะ

“ทำไมหืม....พูดเบา ๆ ก็ได้อยู่ใกล้กันแค่นี้” ชายหนุ่มถามหน้าตาย

“นี่หมายความว่าไงคะ ทำไมพี่เพลิงจะต้องจับมือถือแขนแม่นั่น...อย่างกับ...อย่างกับ....” หลินชี้นิ้วสั่นระริก พูดไม่ออกเมื่อความจริงบางอย่างเริ่มถาโถมเข้ามาจนตั้งรับไม่ทัน

“ข้าวหอมเป็นเมียของพี่เอง” เพลิงบอกง่าย ๆ พลางรั้งร่างบางเข้ามาโอบกอดอีกต่างหาก เพื่อตัดปัญหาทุกอย่างต้องชัดเจน

ข้าวหอมรู้สึกเห็นใจผู้หญิงตรงหน้าที่ถูกอีพี่เพลิงปั่นหัว...เฮอะ...โรคจิตหรือไงชอบแกล้งคนเขาไปทั่ว หญิงสาวจึงดึงมือออกแล้วเดินไปเองโดยไม่ต้องให้ใครมาประคับประคอง.....ข้าวหอมได้ยินเสียงหึในลำคอของคนตัวโต.....คงจะไม่พอใจที่หล่อนไม่อินกระมัง..ก็ช่างเขาปะไร

หลินกำมือแน่นกลั้นเสียงกรีดร้องไม่ให้ออกไปจนกลายเป็นนางร้าย......ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียอย่างนั้นเหรอ.......อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อระดับพี่เพลิงมีหรือที่จะแต่งงานโดยไม่มีใครรู้ใครเห็น มีแต่จะเป็นงานใหญ่ระดับจังหวัดล่ะไม่ว่า....นี่คงจะอุปโลกน์เป็นเมียหลอก ๆ แน่เลยเพราะไม่เห็นเจ้าหล่อนจะรู้สึกรู้สมที่มีผู้หญิงอีกคนมาหาสามีถึงบ้าน…เชอะ...ดูยังไงก็ไม่ใช่เมีย....คิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็ไม่ย่อท้อ ตั้งใจเดินหน้าต่อแต่ขอปรับแผนนิดหน่อย...

“ป้าจันทร์ตั้งโต๊ะได้เลยครับ......ตกลงว่าหลินกินข้าวโต๊ะเดียวกับเมียพี่ได้หรือเปล่า” เพลิงถามอย่างกับตามใจเจ้าของวันเกิดนักหนา

“ได้สิคะ ทำไมจะไม่ได้หลินก็แกล้งพูดไปอย่างนั้นแหละค่ะ”

ข้าวหอมเหลือบมองยัยตุ๊กแกตัวเมียที่เปลี่ยนเป็นจิ้งจกได้รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ.....อยากได้จนตัวสั่นแหละมองออก

หลังมื้ออาหาร เพลิงให้เปี๊ยกกับบัวตองไปส่งหลินที่บ้านถึงแม้หล่อนจะอิดออดแต่เขาก็ใช้ความเด็ดขาดไม่ยอมให้ต่อรอง ส่วนตัวเองก็หันมาจัดการกับยัยเมียตายด้าน....ผู้หญิงอื่นแทบจะฉกผัวออกจากบ้านยังทำเป็นไม่สนใจอยู่ได้ไม่หวงกันบ้างเลยหรือไงน่าเจ็บใจนัก....

“จะไปไหน” เพลิงถามพร้อมกับจับแขนเรียวเอาไว้เมื่อหล่อนทำเหมือนจะกลับบ้านพัก

“ก็จะกลับไปที่ของข้าวไงคะ”

“ไม่ต้อง” เพลิงบอกเสียงห้วน

“อย่าบอกนะว่าจะให้ข้าวนอนที่นี่” หญิงสาวหรี่ตามองอย่างไตร่ตรองว่าเขาต้องการอะไรกันแน่

“ใช่”

“ทำไมคะ...ยัยคุณหลินนั่นก็กลับไปแล้วไม่จำเป็นต้องเล่นละครต่อหรอกค่ะ” นาทีนี้อยู่ไกล ๆ เขายังจะสบายใจกว่าอยู่ใกล้กับคนบ้า...

“ก็ดีที่ไม่คิดเพ้อเจ้อไปเองว่าฉันคิดพิศวาสเธอ มันก็แค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้นแหละ” ได้พูดจาร้าย ๆ ใส่เธอแล้วก็น่าจะสุขใจ แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกอย่างนั้นวะ.....

“ปล่อยค่ะ ข้าวจะกลับ” ทั้งที่หล่อนเป็นคนเปิดประเด็นเองแท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้เจ็บที่หัวใจนักก็ไม่รู้

“ก็บอกให้นอนที่นี่ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงวะ” ชายหนุ่มตะคอกอย่างหัวเสีย......ทีแรกว่าจะพูดด้วยดี ๆ แต่พอหล่อนพยศขึ้นมาก็อดโมโหไม่ได้

“ไม่ !.....ข้าวเป็นเมียนะคะไม่ใช่โสเภณีที่พี่เพลิงจะเรียกหาวันไหน เวลาไหน ยังไงก็ต้องได้และต้องพร้อมสนองตัณหาให้ตลอดเวลา” ว่าจะไม่ถือสาแต่บางทีมันก็เหลืออดเหลือทนเหมือนกัน

“ก็เพราะเธอเป็นเมียฉันไงถึงต้องตามขึ้นไปทำหน้าที่ให้มันสมกับคำว่าเมียหรืออยากจะคิดว่าตัวเองเป็นโสเภณีก็แล้วแต่เธอ เอาที่สบายใจเลยก็แล้วกัน”

ข้าวหอมชะงักกึก มองหน้าคนพูดที่ทั้งเย้ยทั้งหยันตั้งใจเหยียบย่ำกันให้จมดิน

“ข้าวเกลียด....เกลียด.....เกลียดพี่เพลิงได้ยินไหม” หญิงสาวโกรธจนตัวสั่นเทิ้มพร้อมกับหวีดใส่หน้าคนใจร้ายก่อนจะสะบัดแขนหลุดจากการเกาะกุมเพราะอีกฝ่ายมัวแต่ตกตะลึง....ข้าวหอมวิ่งกลับไปในที่ของหล่อนไม่สนใจเสียงเก้าอี้ที่ล้มโครมตามหลังหนีไปด้วยหัวใจที่บอบช้ำหล่อนไม่อยากทนเห็นหน้าปีศาจร้ายอีกแม้แต่วินาทีเดียว