19

“พี่เพลิงไม่รู้จริง ๆ หรือคะ” หลินทำสะบัดสะบิ้งค้อนควักคอแทบหัก

ชายหนุ่มไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมเจ้าหล่อนถึงได้ทำท่าทางแบบนี้ใส่เขาจึงได้แต่มองอย่างอ่อนใจ…เขาจำเป็นต้องใช้ความอดทนมากกว่าปกติ

“วันนี้วันเกิดหลินไงคะ...พี่เพลิงต้องออกไปกินข้าวกับหลิน” รีบบอกวัตถูประสงค์ ขืนมัวตั้งคำถามคงได้อารมณ์เสียอีกจนได้

“วันไหน ๆ ก็ต้องกินทุกวันนั่นแหละหลิน ถ้าหิวกินที่นี่ก็ได้” เพลิงเห็นเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับเขา ถ้าจะให้ตะเวนหาที่กินข้าวเสียเวลาไปครึ่งค่อนคืนขอนอนพักอยู่กับบ้านดีกว่า......ชีวิตแบบนั้นเขาผ่านมันมาจนเบื่อแล้ว

“พี่เพลิงอ่ะ” หลินทำเป็นงอนสะบัดมือออกแต่เขาไม่ง้อนี่สิ จึงต้องเปลี่ยนแผนฉับพลัน

เพลิงทำท่าจะเดินผละไปแต่เจ้าหล่อนรีบเกาะแขนเขาเอาไว้เหนียวแน่น หลินวางแผนมาตั้งนานว่าวันเกิดปีนี้จะจัดการเผด็จศึกกระโดดเข้าใส่กองเพลิงกองนี้ให้ได้อยากรู้นักว่าจะเร่าร้อนถึงใจแค่ไหน วันนี้หล่อนจึงให้คนงานที่ร้านขับรถมาส่งแล้วก็ไล่กลับไป ถ้าหากเขาไม่ยอมไปในเมืองกับหล่อนจริง ๆ ก็จะนอนที่นี่ให้สิ้นเรื่องสิ้นราวยังไงก็ต้องได้.....หญิงสาวตั้งใจมาเกินร้อยสำหรับภาระกิจนี้

“กินที่นี่ก็ได้ค่ะพี่เพลิง แต่คนขับรถของหลินกลับไปแล้วนะคะถ้าพี่เพลิงไม่เข้าไปในเมืองด้วยกันงั้นหลินก็คงต้องขอค้างที่นี่ค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงอ่อนหวาน เอ่ยออกมาอย่างคล่องปากไม่มีความกระดากอายสักนิด หลินถือคติด้านได้อายอดหมดโปรก็แยกย้าย....แต่สำหรับพี่เพลิงคงไม่แยกย้ายง่าย ๆ เพราะเขาคือตัวจริงของหล่อนจองมาตั้งแต่นมตั้งเต้า

“ไม่ได้......หลินจะนอนที่นี่ได้ยังไงใครรู้เข้ามันจะเสียหายรู้ไหม” ชายหนุ่มหันมามองหน้าสายตาตำหนิ

“ถ้าอย่างนั้นพี่เพลิงก็ออกไปฉลองกับหลินสิคะ” หญิงสาวดึงดันเอาแต่ใจ

“งั้นก็กินที่นี่แหละ” ชายหนุ่มตัดปัญหาเพราะเหนื่อยล้าเต็มที ตั้งใจว่ากินเสร็จแล้วค่อยให้คนไปส่ง

สาวหมวยสวยขาวยิ้มพราว หล่อนสุขสมใจยิ่งนักกินที่นี่ก็หมายความว่าหล่อนจะได้นอนที่นี่น่ะสิ.....วิมานในอากาศที่วาดไว้อย่างสวยหรูเมื่อครู่ทำท่าจะพังลง .....รู้สึกว่าจะมีก้างชิ้นใหญ่เมื่อได้ยินพี่เพลิงสั่งป้าแม่บ้าน

“ป้าจันทร์ให้คนไปตามข้าวหอมมากินข้าวที่นี่” เพลิงสั่งเสียงเรียบก่อนจะค่อย ๆ ปลดแขนของหลินออก เขารู้ว่าหล่อนเป็นเด็กช่างฝัน แต่ก็คิดว่านานวันเข้าทุกอย่างจะดีขึ้นเองแต่นี่กลับยิ่งหนักข้อขึ้นทุกวัน หล่อนชักจะพัวพันเข้าถึงเนื้อถึงตัวเขามากขึ้นถึงจะไม่คิดอะไรแต่เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง

นางจันทร์ลอบยิ้มอย่างโล่งใจ อย่างน้อยเจ้านายก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ขืนมั่วคว้าแม่หลินคนนี้มาแทนคุณข้าวหอมก็ถือว่าดวงตกสุด ๆ แล้ว.......นางจันทร์รีบไปทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้นางก็เตรียมแบ่งอาหารเอาไว้ตั้งใจจะเอาไปส่งให้ถึงที่อยู่แล้ว

“พี่เพลิงขาหลินไม่อยากให้มีคนอื่น..เราฉลองกันสองคนไม่ได้หรือคะ” สาวเจ้าอ้อนขอพร้อมกับเบียดกระแซะเข้าหาจงใจใช้หน้าอกมหึมาถูกับลำแขนแข็งแรง...ฮึ...ทนได้ทนไป

“ข้าวหอมไม่ใช่คนอื่น” เพลิงบอกเสียงเข้ม...แต่จะโทษหลินฝ่ายเดียวก็ไม่ได้คราวที่แล้วเป็นเขาเองที่ไม่ได้แนะนำว่าข้าวหอมเป็นใคร เห็นทีจะต้องทำอะไรให้มันชัดเจน เพลิงไม่อยากจะทำให้มิตรภาพดี ๆ ระหว่างเขากับเถ้าแก่ฮงพ่อของหล่อนที่เคยเกื้อกูลกันมาตั้งแต่ยังรุ่นหนุ่มต้องจบลงด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“แต่ว่า หลินไม่อยากร่วมโต๊ะกับผู้หญิงคนนั้นนี่คะ” หญิงสาวยังดื้อดึงด้วยนิสัยเอาแต่ใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

“งั้นเดี๋ยวพี่ให้ป้าจันทร์จัดแยกให้ต่างหากก็แล้วกัน” เพลิงตัดบทเพราะเหนื่อยเต็มที

“แต่ว่า....”

“ไม่มีแต่.....รอที่นี่แหละพี่จะไปอาบน้ำ” พูดจบเขาก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลย

“ให้หลินช่วยไหมคะ” หญิงสาวทำเป็นพูดทีเล่นทีจริงตามหลังแต่พอได้สายตาดุดันตอบกลับมาจึงได้แต่หุบปากสนิท...มองตามเรือนร่างผึ่งผาย ปล่อยไปก่อนก็ได้ยังไงก็ไม่พ้นมือแม่หลินสาวแซ่บแห่งรุ่นแน่นอน

ทางด้านข้าวหอมเมื่อป้าจันทร์ไปบอกว่าพี่เพลิงให้ไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ หล่อนก็เดินตามมาทันทีไม่ได้ถามเซ้าซี้เพราะกำลังหิวไส้จะขาดแต่เพราะความขี้เกียจความหิวและความกลัวอ้วนกำลังตีกันยุ่ง หล่อนจึงต้องเลือกระหว่างผลไม้สักหนึ่งจานเล็ก ๆ หรือว่าข้าวผัดหอม ๆ เครื่องแน่น ๆ สักจาน ดังนั้นพอป้าจันทร์บอกอย่างนั้นก็เลยไม่อิดออดเดินตามต้อย ๆ เหมือนหมาน้อยเดินตามชามข้าวไม่มีผิด......เฮ้อหล่อนก็ช่างคิดเปรียบตัวเองเป็นหมาได้เนอะหญิงสาวคิดขำ ๆ ........แต่พอโผล่เข้ามาเห็นยัยตุ๊กแกตัวเมียก็งงหนัก.....มาอยู่ที่นี่ได้ไงวุ้ย.......

“นี่เธอ เดี๋ยวไปนั่งกินในครัวนะเข้าใจไหม ฉันจะใช้เวลากับพี่เพลิงแบบส่วนตัว” หลินรีบเข้ามาบอกเสียงอ่อนหวานตามแผนที่คิดได้สด ๆ ร้อน ๆ หล่อนเดินมาถึงก็ยัดแบงก์ ห้าร้อยใส่มือข้าวหอม มิหนำซ้ำยังยิ้มให้ทำราวกับสตรีผู้มีน้ำใจเอื้ออารีย์เสียเหลือเกิน.....เพราะหล่อนมั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้คงเป็นแค่ลูกหลานคนสนิทของพี่เพลิงเท่านั้นอีกทั้งรูปร่างก็ผอมบางไม่เห็นจะน่าดูตรงไหนไม่ใช่แบบที่ผู้ชายชอบแน่ และที่สำคัญกว่านั้นผู้หญิงคนนี้พักอยู่ด้านหลังไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันอย่างที่หล่อนนึกระแวงไปเอง จึงคิดจะผูกมิตรเอาไว้เป็นพวก

“หะ...ห้าร้อย...” ข้าวหอมมองเงินในมือคิดตามไม่ทัน งงกับยัยคนนี้จริง ๆ เพี้ยนหรือเปล่าวะ อยู่ ๆ ก็จ่ายค่าจ้างห้าร้อยเพื่อให้หล่อนนั่งกินข้าวในครัว