16

“ขอบใจนะจ๊ะเปียก ส่งมาสิ” ข้าวหอมเห็นเปียกหน้าไม่ดี เหมือนจะร้องไห้จึงบอกอย่างอ่อนโยน

“ไม่ได้หรอกนายหญิง เดี๋ยวโดนนายกระทืบ...เปียกไม่รู้นี่นา...นึกว่ากินได้” ชายหนุ่มก้มหน้าบ่นกระปอดกระแปด

“จริงสิ....นายเพลิงซื้อจักรยานให้เปียกอยู่ท้ายรถแน่ะไปเอามาสิจ๊ะ”

“หืม...ให้เปียกเหรอ” ลูกน้องคนซื่อวิ่งปร๋อไปดูที่ท้ายรถก่อนจะเบรกหัวทิ่มเมื่อเห็นสิ่งที่เรียกว่าจักรยานสีเขียวแสบตาไหนยังตะกร้าสีเหลืองนั่นอีก…..เปียกหนีบมันลงมาด้วยแขนข้างเดียวก่อนจะวางลงตรงหน้าของผู้เป็นนาย

“นายเพลิงโกหก” ผู้ชายตัวโตส่งค้อนให้ผู้เป็นนายที่วางหน้านิ่ง

“อ้าวเฮ้ย !.....กูยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะไอ้เปียก”

“คันนี้ของนายหญิง ไม่ใช่ของเปียก” นิ้วยาว ๆ ปลายกระดกชี้ไปที่จักยานอย่างเคือง ๆ สีสวยน่ารักแต่คันจี๊ดเดียว

“ไม่ใช่ของฉันหรอกจ้ะ นายเพลิงซื้อให้เปียกจริง ๆ”

“ของนายหญิง”

“ของเปียก”

เพลิงได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินหนีทั้งคู่ อะไรจะถ้อยทีถ้อยอาศัยกันขนาดนี้วะขนาดเดินห่างออกมาเขายังได้ยินทั้งคู่เกี่ยงกันด้วยเสียงนุ่มนวลจนน่าขนลุก

ในที่สุด ข้าวหอมจำต้องยอมรับไอ้สางเขียวนั่นไว้อย่างไม่เต็มใจนัก ไม่อย่างนั้นมืดค่ำก็คงยังยืนเถียงกันไม่เลิก คนหนึ่งไม่ชอบสี อีกคนไม่ชอบขนาด….

“นึกว่ายังตกลงกันไม่ได้เสียอีก” เพลิงนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงอย่างอารมณ์ดี

ข้าวหอมหันขวับไปทางต้นเสียง...เอาอีกแล้ว...อีพี่เพลิงนรกเข้ามานอนในนี้อีกแล้ว หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ตอนนี้หล่อนทั้งหิวทั้งเหนื่อยไม่มีแรงจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีกแล้วจึงเอ่ยปากไล่เขาไปโต้ง ๆ ไม่ต้องอ้อมค้อมกันล่ะ

“พี่เพลิงกลับไปก่อนเถอะค่ะ ข้าวเหนื่อยแล้วก็หิวมากด้วย” หญิงสาวพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะพูดดี ๆ กับเขา

“จะทำอะไรก็ทำไปสิ ฉันยังไม่ได้มัดเธอไว้สักหน่อย”

“ยังไม่ได้มัด?” หมายความว่ายังไงหรือว่าจะมัดหลังจากนี้...ความโกรธพุ่งปรี๊ดหล่อนปรี่เข้าหาคว้าหมอนใกล้มือระดมทุบเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง...คนบ้านี่...จะตีให้ตายเลย...บ้า ๆ ๆ

เพลิงหัวเราะลั่นเมื่อเห็นยัยแม่มดสติหลุด......โมโหหิวถึงขนาดฟาดหมอนลงมาไม่ยั้งแทนที่จะเจ็บกลับดีเสียอีกเหมือนมีคนมานวดให้เขากลิ้งตัวไปมาไม่ได้หนีแต่เกรงว่าจะโดนนวดไม่ทั่วตัว.....ชายหนุ่มปล่อยให้หล่อนตีจนพอใจถึงค่อยลุกขึ้นจากเตียงดึงหมอนออกจากมือเล็ก ๆ ออกอย่างง่ายดาย

“แรงเท่ามดทำเป็นเก่ง” สายตาคมเข้มกวาดมองข้าวหอมที่มีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดพรายเต็มใบหน้าหล่อนจ้องมองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ทำให้เขาเปลี่ยนใจจากที่ต้องการป่วนข้าวหอมให้หนำใจเปลี่ยนเป็นพาหล่อนออกจากบ้านแทน

“ปล่อย !.....” หญิงสาวเริ่มใจสั่น คล้ายจะหน้ามืดเป็นลม แต่ก็ยังพยายามดิ้นรนสุดท้ายก็ต้องยอมจำนนให้เขาจับจูงไปตามแต่ต้องการจนกระทั่งเข้ามาในบ้านใหญ่

“ป้าจันทร์หาข้าวให้คนโมโหหิวหน่อย….เดี๋ยวจะเป็นลมตายคาบ้านน่ารำคาญ...” ปากว่าแต่นัยน์ตาพราวก่อนจะเดินหายไปโดยมีคนจิกตามองตามหลังเพราะไม่มีแรงจะถกเถียง…..ฮึ..ช่างมีมนุษยธรรมจริง ๆ

“มาค่ะคุณข้าว วันนี้ป้ามีบัวลอยด้วยนะคะ” หญิงสูงวัยเอ่ยอย่างยินดี....หล่อนทันได้เห็นเจ้านายยิ้มน้อย ๆ ซึ่งไม่ค่อยได้เห็นนานแล้ว นี่คงเป็นสัญญาณที่ดีว่าอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นก็ได้....ขอให้เป็นแบบนั้นทีเถอะ....นางจันทร์เอาใจช่วยเต็มที่

“โอ้โห..... งั้นรีบไปกันเลยค่ะป้าจันทร์ ตอนนี้หิวจนจะกินหมูทั้งตัวได้แล้วมั้งคะ” ข้าวหอมสดชื่นขึ้นฉับพลันหล่อนเข้าไปจับมือนางจันทร์พากันเดินเข้าครัวอย่างอารมณ์ดีวางเรื่องบาดหูเอากองเอาไว้ตรงนั้นไม่เก็บมาคิดให้รกสมอง เพราะเพียงไม่กี่วันที่หล่อนอยู่ที่นี่ หากเก็บวาจาร้าย ๆ ของเขามาคิดป่านนี้หล่อนคงหัวบวมไปแล้ว

หลังกลับจากบ้านใหญ่โดยมีป้าจันทร์คอยหาอาหารนั่นนี่มาให้หล่อนได้ชิม โดยเฉพาะรายการตบท้ายอย่างบัวลอยห้าสีที่ใส่มะพร้าวน้ำหอมทั้งเนื้อทั้งน้ำลงไปด้วยแล้วหล่อนกินเสียอิ่มแปล้เล่นเอาหญิงสาวแทบจะคลานกลับบ้านพักเมื่อหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน หล่อนรีบอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ก่อนจะเข้านอนและหลับลึกหลับยาวยันเช้าเลยทีเดียว

เช้าวันใหม่หญิงสาวตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสดใสเพราะได้นอนเต็มตา หล่อนเหยียดแขนขาก่อนจะลุกจากที่นอนแต่บังเอิญเหลือบไปเห็นหมอนใบข้าง ๆ มีรอยบุ๋มจึงเอื้อมมือไปสัมผัสอย่างสงสัยก่อนจะลูบเลยมาที่ว่างข้างตัวที่มีรอยยับย่นเล็กน้อยซ้ำยังอุ่นอยู่...หมายความเมื่อคืนพี่เพลิงมานอนที่นี่อย่างนั้นเหรอ...อืม...ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครที่ไหน ข้าวหอมคลำเสื้อผ้าเนื้อตัวของตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างยังอยู่ปกติ....

เพลิงนั่งจิบกาแฟด้วยท่าทางสบาย ๆ เหมือนรอใครสักคน......ไม่เร่งรีบออกไปไร่แต่เช้าราวกับงานเป็นทุกอย่างในชีวิตของเขามาตลอดหลายปีมานี้ ตั้งแต่เรียนจบเขาก็แทบจะฝังตัวอยู่ที่นี่มีเพื่อนสนิทน้อยมากนอกจากหมอทัพพ์ก็ไม่เคยเห็นใครแวะเวียนเข้ามา....แม้แต่การปลดปล่อยเฉกเช่นผู้ชายทั่วไป เขาก็เลือกที่จะให้คนไว้ใจจัดหามาให้ถึงไร่โดยใช้บ้านหลังเล็กที่ปลูกสร้างขึ้นมาใหม่เพื่อการนั้นโดยเฉพาะ เขาไม่เคยนอนค้างที่นั่นแต่เมื่อคืนเขากลับทำในสิ่งที่ไม่คิดจะทำ.......

ข้าวหอมทำอาหารเช้าง่าย ๆ กินเองเสร็จแล้วก็ตั้งใจจะเข้าไปในไร่เผื่อมีอะไรสนุก ๆ ให้ทำหล่อนไม่ชอบการทำอาหารแต่ชอบกินอย่างเดียว ไม่อย่างนั้นคงเกาะอยู่กับป้าจันทร์ได้ทั้งวันแล้ว....หาเปียกดีกว่าสนุกกว่าตั้งเยอะเดี๋ยวพี่เพลิงรำคาญก็คงหางานให้เองนั่นแหละ...ขืนไปเซ้าซี้ขอยิ่งไม่มีทางได้แน่ ๆ

“จะไปไหน”

“เอ่อ...พี่เพลิง” ข้าวหอมหันมาดูให้แน่ใจว่าเป็นเขา เมื่อกี้ยังอยู่ตั้งไกลมายังไงเงียบ ๆ นะ...หล่อนยังไม่อยากเจอหน้าเขาตอนนี้เพราะยังรู้สึกแปลก ๆ วางหน้าไม่ถูกไม่รู้ว่าเมื่อคืนทำอะไรน่าอายไปบ้างหรือเปล่าเพราะนอนหลับไม่รู้เรื่องขนาดนั้น

“ไม่คิดจะทำงานช่วยกันบ้างเลยหรือไง”