14

“ตะ...แต่ว่า” ข้าวหอมกลายเป็นคนติดอ่างกะทันหันพยายามจะคิดหาเหตุผล อยู่ ๆ สมองก็ตันไปดื้อ ๆ หล่อนมองเข็มขัดหนังในมือใหญ่แล้วให้รู้สึกขนพองสยองเกล้าฉากเซ็กส์รุนแรงที่เคยผ่านตาแค่ดู หล่อนยังทนดูไม่ได้แล้วนี่กำลังจะโดนกระทำในอีกไม่กี่นาที่ข้างหน้า เอาไงดีวะ........ หญิงสาวยืนละล้าละลัง......ไม่ไหวแล้ว....โกยก่อนแล้วกัน

“อ๊ะ !....” ไหล่บอบบางโดนตะปบจากข้างหลังราวกับโดนกรงเล็บของเสือที่มันตั้งใจขย้ำตะครุบเหยื่อของมันอย่างแม่นยำพลันเรือนร่างของเหยื่อสาวอย่างข้าวหอมก็แทบจะปลิวติดมือโดนลากลงไปบนเตียงพร้อมกับเสือหนุ่ม

“ไม่นะพี่เพลิง...ข้าว...ไม่....” ข้าวหอมอ้อนวอนเนื้อตัวสั่นเทาอยู่ในวงแขนแกร่ง จะ ดิ้นรนหนีไปทางไหนก็ดูจะหมดหวัง เมื่อร่างเล็กถูกตวัดรัดเอาไว้ไม่ต่างกับงูใหญ่รัดเหยื่ออีกเดี๋ยวคงได้ถูกกลืนกินเป็นแน่แท้

“ไม่...อะไรหึ” คำพูดราบเรียบแต่สามารถสร้างแรงกดดันให้กับบรรยากาศรอบตัวได้อย่างมหาศาล

“ก็ไหนว่า...ขะ...ข้าว...ไม่ได้เรื่องไงคะ.....ปล่อยสิ” เหตุการณ์บังคับให้ต้องพูดถึงเรื่องนี้ทั้งที่เก้อเขินเหลือจะกล่าว ลำพังที่ฟังเขาพ่นออกมาฝ่ายเดียวแล้วต้องนั่งปั้นหน้าทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาก็แสนยากเย็นอยู่แล้วแต่นี่ต้องยกมาเป็นข้ออ้างซึ่งคงไม่จบแค่นี้แน่

“ฉันถึงต้องสอนบ่อย ๆ เสียเงินไปเป็นล้านเธอคงไม่คิดว่าฉันจะใช้แค่ครั้งเดียวแล้วทิ้งหรอกนะ”

ทั้งที่ตั้งรับกับวาจาร้าย ๆ ของเขาแล้วเชียว แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้รู้สึกอดสูนักจากที่ตั้งใจว่าหล่อนจะเป็นเมียเป็นแม่ร่วมก่อร่างสร้างครอบครัวที่อบอุ่นร่วมกับเขาที่หล่อนรู้ว่าตัวเองสามารถรักได้ไม่ยากเลยแต่ทุกอย่างกลับกลายเป็นเรื่องเพ้อเจ้อของหล่อนคนเดียว เมื่อรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาต้องการให้หล่อนเป็นแค่ที่ระบายความแค้น.....เป็นเครื่องมือบำบัดความใคร่ และต่อไปเขาจะยัดเยียดให้เป็นอะไรอีกคงไม่แคล้วขยะหรือทิชชูเปียกที่ใช้แล้วทิ้งล่ะมั้ง

“ตะ....แต่ว่านี่ยังไม่มืดเลยนะคะ” ข้าวหอมหน้าตาเหยเกเหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มที

“อย่าทำเป็นใสซื่อหน่อยเลย......ก็เคยแล้วนี่” สายตาดำดิ่งจับจ้องอยู่บนใบหน้าตื่นกลัวรู้สึกสาแก่ใจ.....เพลิงคงคิดว่าหล่อนเสแสร้งแกล้งทำแน่ ๆ ถ้าหากไม่รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นกระหน่ำของอีกฝ่าย

“พี่เพลิง...อย่านะคะข้าวขอร้อง” หญิงสาวร้องไห้โฮ เมื่อเห็นมือใหญ่เอื้อมไปหยิบเข็มขัดหนังเส้นนั้น....หัวใจสาวเต้นกระหน่ำแทบจะกระเด็นออกมานอกอก

“เข็มขัดหนังเส้นนี้เธออยากให้มัดหรือฟาดดีล่ะ” ชายหนุ่มกระซิบถามเสียงต่ำทำอย่างกับปราณีเหยื่อนักหนาที่เปิดให้โอกาสให้ได้เลือกวิธีเจ็บปวดด้วยตัวเอง

ข้าวหอมสั่นหน้าน้ำตากลบตา หล่อนไม่ต้องการเลือกมันทั้งสองทางลำพังแค่ตัวเขาเปล่า ๆ ก็สร้างความทุกข์ทรมานจนเข็ดขยาด...ถึงแม้มันจะมีความรู้สึกวาบหวามมีความสุขเจือความเจ็บปวดด้วยก็เถอะ

“...เลือก !....”

“พี่เพลิงขา...ข้าว...ฮึก...ข้าวกลัว.....”

เสียงสะอึกสะอื้นอ้อนวอนปานจะขาดใจ... หากเป็นพี่เพลิงของหล่อนเหมือนเมื่อวันวานเขาไม่มีทางนิ่งเฉยโดยไม่โอบกอดปลอบโยนน้องน้อยคนนี้แน่นอน แต่ตอนนี้เขาทำเพียงวางเข็มขัดลงพลางเลื่อนตัวมานอนตะแคงข้าง ๆ นิ้วแกร่งค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต เม็ดแรกออกก่อนจะตามด้วยเม็ดที่สองอย่างเชื่องช้าข้อนิ้วแข็งกระด้างปัดป่ายสัมผัสผิวเนื้ออ่อน เฉียดไปเฉี่ยวมาในขณะที่เจ้าของผิวเนื้อเนียนนุ่มได้แต่หนีบเนื้อห่อตัวหนีการสัมผัสที่คล้ายไม่ตั้งใจแต่หล่อนรู้ว่าเขายิ่งกว่าตั้งใจเสียอีก อยากจะแกล้งกันให้หัวใจวายตายไปหรือไงถึงจะสาแก่ใจ.......หญิงสาวกัดริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้นพร้อมกับปิดเปลือกตาลงเบือนหน้าหนีพยายามอย่างยิ่งเพื่อกดข่มความกลัวจนเผลอกลั้นหายใจตัวแข็งทื่อ......

“ลืมตาขึ้นมา” เสียงเข้มดุออกคำสั่งอยู่เหนือร่าง เมื่อหล่อนต่อต้านด้วยการหลับตา ไม่ยอมมองหน้ามิหนำซ้ำยังกัดริมฝีปากตัวเองแน่นราวกับเกลียดกลัวกันนักหนาไม่กลัวชอกช้ำเจ็บตัวเลยหรือไงยัยเด็กโง่ เพลิงเห็นแล้วยิ่งหงุดหงิด

“ข้าวหอม...ฉันบอกให้ลืมตา” ชายหนุ่มตะคอกซ้ำเมื่อหล่อนแสดงอาการต่อต้านอย่างหนัก ปากจะแตกอยู่แล้วกระมัง

“ถ้าไม่ลืมตาจะจับแก้ผ้าเดี๋ยวนี้แหละ” เพลิงไม่ใช่แค่ขู่แต่มือเขาจับอยู่ที่ขอบกางเกงเตรียมจะรูดซิปออก