13

“เปล่าสักหน่อย ก็แค่ขำ ๆ พวกพี่ ๆ เขาก็มีความสุขจะตายไม่เห็นหรือคะ” ข้าวหอมตอบแล้วก็หันหน้าออกนอกรถตามเดิม พลางคิดในใจใครจะเคร่งเครียดเหมือนตัวเองกันเล่า เคยยิ้มให้ใครบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ร้อนเงินนักหรือไง...แม่เธอคงไม่แบ่งเงินสินสอดให้เลยสินะ” เพลิงเอ่ยอย่างเย้ยหยันคนพวกนั้นคงจะดีใจว่าได้ขายลูกสาวกิน เพราะเพียงแค่เขาเอ่ยปากสู่ขอข้าวหอมก็ดีใจกันจนเนื้อเต้นแล้ว…..เฮอะ....ยัยเด็กโง่ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว...

“พี่เพลิงไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่าค่ะ......ทีใช้งานคนอื่นไม่เห็นพูดเรื่องค่าแรง” ข้าวหอมแกล้งแหย่เผื่อฟลุ๊ค หล่อนเริ่มจะจับจุดเขาได้แล้วเหมือนกัน

“อยากได้เงิน?” ชายหนุ่มหันมามอง ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะพูดออกมาตรง ๆ คงจะเห็นแก่เงินเหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูกสินะ....

“ใครไม่อยากได้บ้างล่ะคะ” ข้าวหอมตอบชัดถ้อยชัดคำ

“แล้วเธอมีอะไรมาแลกล่ะ....อย่าบอกนะว่าตัวเธอเพราะนั่นฉันจ่ายล่วงหน้าไปหมดแล้ว....และดูเหมือนจะไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย” อย่าคิดว่าเขาจะป้อนคำหวาน ทนได้ก็ทนไปยิ่งหล่อนทุกข์ระทมมากแค่ไหนเขาจะยิ่งสะใจมากเท่านั้น....ทุกคนจะต้องชดใช้ให้แม่ของเขาที่ต้องนอนทุกข์ระทมเพราะการกระทำของสองคนนั่นที่ร่วมมือกันทำร้ายจิตใจท่านอย่างเลือดเย็น

“ช่วยไม่ได้นี่คะ พี่เพลิงอยากสะเพร่าเอง” หญิงสาวไม่เดือดร้อนเขาอยากจะด้อยค่าคนอื่นนักก็ทำไปเอาที่สบายใจเลยก็แล้วกัน คนปกติที่ไม่มีปมด้อยมักไม่ด้อยค่าผู้อื่น...ข้อนี้หล่อนคิดเอาเองว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น.....

“เธอนี่มันคนยังไงกันแน่..ฮึ..” ชายหนุ่มหงุดหงิดที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามคาด แต่แล้วความคิดบางอย่างก็สว่างวาบขึ้นมา เขาจึงได้เร่งขับรถกลับเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว และครั้งนี้เขาอ้อมมาจอดที่หน้าบ้านหลังเล็ก

“ขอบคุณนะคะพี่เพลิง” ข้าวหอมคิดว่าวันนี้เขาใจดีมาส่งถึงบ้าน

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรแต่เดินตามข้าวหอมมาติด ๆ แล้วยังตามหล่อนเข้าไปในบ้าน ด้วย พอเข้าไปถึงก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนทันที

“พี่เพลิง...เอ่อ....ง่วงนอนหรือคะ” หญิงสาวชักจะรู้สึกไม่ชอบมาพากล ไอ้ที่ทำเป็นเก่งตอนอยู่นอกบ้านก็ชักจะขาสั่นซ่าไม่ออกเมื่อต้องมาอยู่ในห้องกับเขาสองคน แถมยังเป็นห้องที่หล่อนยังจำได้ดีว่ามีอะไรเกิดขึ้นในนี้บ้าง

“เปล่า”

“ไม่ง่วงแล้วทำไมถึงต้องนอนด้วยเล่า” ข้าวหอมพูดกับตัวเองมากกว่าที่จะถามเขาเพื่อต้องการคำตอบ แต่คนหูดีก็ยังจะได้ยิน

“หึหึ....เธอไม่รู้หรือไงว่าเตียงไม่ได้มีไว้นอนอย่างเดียว....”

เพลิงดึงเข็มขัดหนังของเขาออกจากเอวก่อนจะฟาดมันลงไปบนที่ว่างข้างตัวสองสามทีเหมือนจะทดสอบความแรง หลังจากนั้นจึงเอาเจ้าเส้นหนังสีน้ำตาลเข้มขึ้นมาพิจารณาก่อนจะทอดสายตาวาววับมองยัยแม่มดสิ้นฤทธิ์ที่ยืนหน้าซีดอยู่ไกลออกไป...ต้องแบบนี้สินะหล่อนถึงจะรู้สึก เห็นดังนั้นชายหนุ่มจึงอารมณ์ดีขึ้นมากเป็นพิเศษที่หาเหตุบั่นทอนจิตใจของยัยตัวร้ายได้…นึกว่าจะเก่ง…

ดวงตาล่อกแล่กในขณะที่ริมฝีปากสีชมพูระเรื่ออ้าหุบอยู่หลายรอบในที่สุดหล่อนก็คิดออกเสียที

“จริงสิ....ข้าวออกไปธุระข้างนอกก่อนนะคะ” พูดจบก็ทำท่าจะพุ่งออกจากบ้านแต่แล้วก็ขาที่ก้าวก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงตวาดดังลั่น

“ไม่ต้องไป…..มานี่” อย่าคิดว่าหล่อนจะชิ่งหนีไปได้ง่าย ๆ ถ้าเขายังสนุกไม่พอ