บทที่3

กลางป่าลึก – หลังเดินมาเกือบสิบกิโลเมตร

เสียงรองเท้าบดดินและหิมะกรอบ ๆ สลับกับลมหายใจหนักของหลิว เธอรู้สึกปวดหน่วงตั้งแต่ต้นขาจนถึงน่อง ทุกย่างก้าวบนทางขรุขระและเนินเล็ก ๆ เป็นเหมือนบททดสอบความอดทน

ในหัวเธออดคิดไม่ได้ — หรือหัวหน้าชุนตั้งใจพาเดินให้โหดแบบนี้ เพราะไม่ชอบคนจากข้างนอกอย่างที่หญิงชราในหมู่บ้านบอกเมื่อคืน?

ก่อนที่ความคิดนั้นจะจบ เสียงตะโกนของเจ้าหน้าที่ดังขึ้นข้างหน้า

“หัวหน้า! เจอแล้ว!”

หัวหน้าชุนชะงัก จากนั้นรีบวิ่งไปตามเสียงเรียกอย่างรวดเร็ว จนกิ่งไม้ที่เขาแหวกดีดกลับมาสะบัดใส่ใบหน้าหลิว

หลิวกับเคนรีบตามไป แต่ยังไม่ทันถึง เจ้าหน้าที่อีกคนที่ยืนรั้งท้ายหันมาพูดเสียงต่ำ

“เมื่อคืนเราเจอพวกตัดไม้ผิดกฎหมาย พวกมันยิงใส่เรา หนึ่งในนั้นน่าจะถูกกระสุน…เราเห็นรอยเลือดแต่ตามไม่ทันเพราะมืดเกินไป”

คำพูดยังไม่ทันจบ หลิวก็เห็นภาพเบื้องหน้า—หลังโขดหินขนาดใหญ่ ชายวัยกลางคนร่างซูบผอมในเสื้อกันหนาวเก่า ๆ นั่งพิงหิน สีหน้าเจ็บปวดอย่างหนัก เลือดแดงฉานไหลจากต้นขาจนซึมลงบนหิมะ

“ขอดูแผลหน่อยนะคะ” หลิวทรุดตัวลงข้างเขาโดยแทบลืมไปว่าผู้ชายคนนี้คือคนร้าย

เธอแหวกผ้าขาด ๆ ออกจากแผล กลิ่นคาวเลือดผสมกลิ่นดินชื้นตีขึ้นมา กระสุนฝังไม่ลึกนัก แต่ตำแหน่งอยู่ระหว่างข้อต่อ ถ้าปล่อยไว้นานเลือดจะหมดตัวก่อนถึงหมู่บ้านแน่นอน

หลิวหันไปหาเคน “ต้องเอากระสุนออก แล้วเย็บทันที”

หัวหน้าชุนก้าวเข้ามา สีหน้าเข้ม “ผมต้องพาเขาส่งสถานีตำรวจ”

หลิวเงยหน้ามองเขาตรง ๆ น้ำเสียงหนักแน่น “แต่ฉันเป็นหมอ และฉันต้องรักษาชีวิตทุกคน ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร…มันคือหน้าที่”

“ผ่าสด ๆ ตรงนี้เลยเหรอ?” เคนถามเสียงร้อนรน

“ใช่” หลิวตอบสั้น “กระสุนไม่ลึก แต่ถ้าเลือดไหลต่อ เขาจะไม่รอด”

เธอคว้ามีดผ่าตัดจากชุดปฐมพยาบาล ล้างด้วยแอลกอฮอล์ กลิ่นฉุนแตะจมูก มือของเธอมั่นคงราวกับกำลังเย็บแผลถลอกธรรมดา แสงแดดอ่อนลอดใบสนลงมาตกบนใบหน้าหลิว ทำให้ชุนเห็นชัด—แววตาเธอนิ่ง สงบ และมุ่งมั่นอย่างเต็มที่

เสียงมีดแหวกผิวเนื้ออย่างรวดเร็ว ตามด้วยเลือดพุ่งออกอีกระลอก หลิวใช้คีมคีบกระสุนเล็ก ๆ ออกมาอย่างแม่นยำ แล้วเริ่มเย็บปิดบาดแผล ท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงลมพัดและหัวใจทุกคนเต้นแรง

ชุนยืนมองอยู่ข้าง ๆ ความคิดในใจเริ่มสั่นคลอน—ผู้หญิงคนนี้…ไม่ใช่แค่หมออาสาธรรมดา และอาจไม่ใช่คนนอกอย่างที่เขาเคยคิด

---

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดินชื้นและนุ่มราวกับกลืนเสียงลงไปกับผืนป่า

แสงจากไฟฉายหัวของพนักงานป่าไม้ทอดยาวเป็นลำแสงสีเหลืองบนทางดินแคบ ๆ ที่คดเคี้ยวเข้าไปลึกเรื่อย ๆ

รอบข้างมืดสลัวและเย็นจัดจนลมหายใจของหลิวกลายเป็นไอสีขาวจาง

“นั่นรอยอะไร?” เสียงของชายผิวสีเพื่อนร่วมทีมดังขึ้นข้างหลัง

ไฟฉายสองสามดวงส่องลงบนรอยเท้าใหญ่ที่ฝังลึกในดินโคลนชื้น

พนักงานป่าไม้คนหนึ่งก้มลงมองแล้วตอบสั้น ๆ

“ลิงซ์... ออกมาล่า”

หลิวกลืนน้ำลายเงียบ ๆ ความตื่นเต้นและความประหม่าไหลบ่าเข้ามาพร้อมกัน

ป่าชิงไห่เงียบเกินไป มีเพียงเสียงลมพัดผ่านยอดสนสูงใหญ่และเสียงหิมะเกาะใบไม้ร่วงลงเบา ๆ

เธอก้าวต่อไปอย่างระมัดระวัง แต่แล้วเท้าก็สะดุดรากไม้ที่โผล่ขึ้นมา

ก่อนที่ร่างจะเสียหลักจนล้มลง กลับมีมือหนึ่งคว้าข้อศอกเธอไว้แน่น

“ระวังหน่อย” เสียงทุ้มต่ำของชายตรงหน้าเรียบนิ่ง แต่ในความนิ่งนั้นกลับมีน้ำหนักที่ทำให้หัวใจหลิวเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว

เธอเงยหน้ามอง เห็นเพียงโครงหน้าคมเข้มที่ถูกเงาหมวกปิดบัง ดวงตาคมกริบสะท้อนแสงไฟฉาย

“ให้ผม” เขาเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าเครื่องมือแพทย์ใบหนักจากบ่าของเธอ

หลิวกำลังจะปฏิเสธ แต่เขาสะพายขึ้นบ่าไปเสียแล้ว ราวกับน้ำหนักนั้นไม่ใช่อุปสรรคเลยแม้แต่น้อย

พวกเขาเดินฝ่าความมืดมาจนถึงบริเวณที่รถจอดรออยู่

ขณะที่หลิวกำลังจะก้าวขึ้นรถ พนักงานป่าไม้คนหนึ่งที่ยืนใกล้ประตูโน้มตัวมาหา

เสียงของเขาเบาแทบเป็นกระซิบ

“นี่แหละ...เหตุผลที่หมอต้องมากับพวกเรา เพราะหัวหน้าชุนรู้ว่ามีคนบาดเจ็บ”

หัวใจหลิวสะดุดวูบ เธอหันไปมองแผ่นหลังกว้างของหัวหน้าชุนที่กำลังจัดการสัมภาระเงียบ ๆ

คนผู้นี้...รู้มาตั้งแต่ต้นแล้วอย่างนั้นหรือ?

_____