ลมหายใจแห่งผืนป่า

เสียงประกาศจากเครื่องบินดังขึ้นเป็นภาษาจีนสลับอังกฤษ หลิวสูดลมหายใจลึก ความหนาวเย็นแผ่วแรกของชิงไห่ซึมผ่านเนื้อผ้าเข้ามา แม้ยังอยู่ในสนามบิน แต่กลิ่นอากาศที่แตกต่างจากเมืองไทยก็ทำให้หัวใจเต้นแรง ทั้งตื่นเต้นและกังวล

เธอก้าวพ้นประตูผู้โดยสารขาเข้า กระเป๋าสะพายพาดบ่า พลันสายตาก็สะดุดกับชายหนุ่มร่างสูง ผิวสีเข้มดั่งกาแฟคั่ว เขายิ้มกว้าง พลางโบกมือให้

“คุณหลิวใช่ไหมครับ?” น้ำเสียงไทยชัดเจนทำให้เธอประหลาดใจ

“ใช่ค่ะ…คุณพูดไทยได้?” เธอเลิกคิ้ว

เขาหัวเราะเบา ๆ “แม่ผมเป็นคนไทยครับ ผมชื่อเคน เป็นแพทย์อาสาเหมือนกัน”

ความรู้สึกอบอุ่นจากการได้ยินภาษาแม่ในต่างแดนทำให้เธอผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย ทั้งคู่แลกคำทักทายเพียงไม่นาน ก็มีรถจี๊ปสีเขียวเข้มติดสัญลักษณ์กรมป่าไม้แล่นมาจอดตรงหน้า ชายวัยกลางคนในชุดเครื่องแบบลงมา

“คุณหลิว? คุณเคน? ขึ้นรถเลยครับ หัวหน้าชุนสั่งให้รีบออกเดินทางทันที”

หลิวเหลือบมองท้องฟ้าที่เริ่มกลืนสีแสดลงในความมืด “คืนนี้เลยเหรอคะ?”

“ใช่ครับ ถึงจะมืดแต่หัวหน้าบอกว่ารอไม่ได้” น้ำเสียงของพนักงานป่าไม้หนักแน่น จนไม่เปิดช่องให้เธอปฏิเสธ

หลิวเม้มปาก เธอไม่รู้จักหัวหน้าชุนผู้นั้น แต่แค่ได้ยินคำสั่งแบบไม่เผื่อทางเลือก ก็รู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าเสียแล้ว แม้จะยังไม่เคยเห็นเขาด้วยซ้ำ

รถจี๊ปออกตัวฝ่าความมืด เสียงเครื่องยนต์ประสานกับลมหนาวที่ตีเข้ากระจก ทิ้งเมืองไว้ข้างหลัง และพาหลิวมุ่งสู่หมู่บ้านเล็ก ๆ กลางผืนป่าในชิงไห่ ที่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังจะเปลี่ยนทั้งชีวิตของเธอไป

---

หลิวพยายามปรับตัวให้เข้ากับแรงกระแทกของรถที่กระเด้งไปตามถนนลูกรัง แสงไฟหน้ารถตัดกับความมืดเพียงไม่กี่เมตร เบื้องข้างเป็นแนวป่าสนสูงชะลูด เสียงลมพัดกิ่งไม้เสียดสีกันเป็นระยะ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกใครเฝ้ามองอยู่ในเงามืด

“ป่าที่นี่…ดูเงียบจนชวนขนลุกเลยนะ” หลิวเอ่ยขึ้น พลางกอดกระเป๋าเป้แน่น

เคนหัวเราะเบา ๆ “ผมว่าโรแมนติกออกนะ คุณลองคิดสิ…หมู่บ้านเล็ก ๆ กลางป่า หิมะตกนิด ๆ มีเตาผิงอุ่น ๆ”

“นั่นมันในนิทานค่ะ ความจริงคงมีแต่หนาวกับยุง” หลิวตอบ พลางเหลือบมองคนขับรถ

ชายในเครื่องแบบป่าไม้เอ่ยขึ้นโดยไม่หันหน้า “คุณสองคนจะได้เจอหัวหน้าชุน เขาเข้มงวดหน่อย แต่เขาดูแลพื้นที่นี้มานานมาก ถ้าไม่มีเขา ป่านี้คงถูกพวกตัดไม้ทำลายไปแล้ว”

หลิวขมวดคิ้ว “เข้มงวดขนาดให้คนเดินทางตอนกลางคืนเลยเหรอคะ” น้ำเสียงเธอมีแววเหน็บเล็ก ๆ

คนขับเหลือบมองเธอในกระจก “หัวหน้ามีเหตุผลของเขาเสมอ”

บทสนทนาหยุดลง เหลือเพียงเสียงเครื่องยนต์กับลมหนาวที่สอดเข้ามาทางรอยแตกของประตูรถ ไม่นานนัก แสงจันทร์ก็เผยให้เห็นเงาภูเขาสูงตระหง่านไกลลิบ ราวกับกำลังค้ำฟ้า

ในใจหลิวเริ่มก่อความรู้สึกตึงเครียดแปลก ๆ — ผู้ชายชื่อหัวหน้าชุนที่เธอยังไม่เคยเห็นหน้า กลับสามารถกำหนดจังหวะชีวิตเธอตั้งแต่เหยียบแผ่นดินนี้ครั้งแรก และนั่น…ทำให้เธออยากเจอเขาเพื่อดูว่าเป็นคนแบบไหนกันแน่

....

รถจี๊ปแล่นฝ่าความมืดอีกเกือบชั่วโมง จนในที่สุดแสงไฟสลัวจากตะเกียงน้ำมันก็ปรากฏขึ้นประปราย หมู่บ้านเล็ก ๆ ท่ามกลางหุบเขาเผยตัวในเงาจันทร์ บ้านไม้เก่าเรียงรายริมลำธารที่มีน้ำแข็งเกาะเป็นริ้วบาง ๆ

ทันทีที่รถจอด เสียงเห่าของสุนัขก็ดังขึ้นพร้อมฝีเท้าผู้คนที่ออกมาดู แม่บ้านชาวพื้นเมืองสูงวัยในเสื้อคลุมหนาห่มผ้าพันคอสีซีด เดินเข้ามา ยิ้มบาง ๆ ให้หลิวกับเคน

“คุณหมอคนใหม่หรือคะ? มาถึงดึกเลยนะ” เธอพูดภาษาจีนท้องถิ่นแต่ไม่เร่งร้อน น้ำเสียงอบอุ่นพอให้รู้สึกต้อนรับ

หลิวพยักหน้า เคนช่วยแปลให้ ก่อนที่หญิงชราจะก้มกระซิบอะไรบางอย่างกับคนขับรถ แล้วเหลือบมองหลิวด้วยสายตาเหมือนชั่งใจว่าจะพูดต่อดีหรือไม่

ในที่สุด เธอก็เอ่ยช้า ๆ “หัวหน้าชุน…เขาไม่ชอบคนจากข้างนอก”

หลิวชะงัก “หมายความว่ายังไงคะ?”

หญิงชราส่ายหน้า “พรุ่งนี้คุณก็จะรู้เอง”

ลมหนาวพัดแรงขึ้น เหมือนเป็นสัญญาณว่าการมาถึงครั้งนี้ ไม่ได้มีเพียงงานแพทย์อาสาให้หลิวต้องรับมือ แต่ยังมีบางอย่างที่รอทดสอบหัวใจและความกล้าของเธออยู่ในป่าแห่งนี้