EP 10 คิดคนละแบบ

ภูเก็ต

นับตั้งแต่วันที่ได้ไปกินข้าวที่บ้านของหมอภาคภูมิ เตชนาทำตัวให้งานยุ่งมากที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่มีเวลามานั่งคิดถึงเด็กสาว ทุกนาทีที่ผ่านไปเขาทรมานไม่น้อย เพิ่งรู้ว่าไอติมสำคัญกับเขาเกินคำว่าหลานสาวก็วันนี้

"คุณกันต์ครับ"

"มีอะไร?" ชายหนุ่มหันกลับไปหาลูกน้องคนสนิทที่เอ่ยเรียก

"ผมจะถามว่าคุณกันต์จะกลับกรุงเทพวันไหนดีครับ" เขาไม่ได้ให้คำตอบอะไร และเลือกที่จะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพราะยังคิดไม่ตก ทางหนึ่งให้เรื่องมันจบลงที่ตรงนี้คือการย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวร

ส่วนอีกทางคือทำทุกอย่างให้ไอติมเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ ถึงเขาจะไม่ใช่คนดีอะไรมากนัก แต่ต้องยอมรับว่าความคิดที่สองเขาไม่อยากจะทำมันเลยจริง ๆ มันเหมือนการผูกไอติมเอาไว้มากจนเกินไป

"ฉันยังไม่มีกำหนดกลับ ถ้านายมีธุระต้องไปทำก็กลับไปก่อน ฉันดูแลตัวเองได้แล้ว" ลูกน้องคนนี้อยู่กับกันต์มานาน ครามเป็นคนหามาให้เขา และกำชับนักหนาให้ดูแลเตชนาอย่างดีที่สุด ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็ตาม

"ผมไม่มีธุระครับ แต่คุณครามให้ถามครับ" ตลอดเวลาที่เขามาอยู่ที่นี่ ครามและหมอภาคคอยโทรหาเขาตลอด เขาเองก็รับบ้างไม่รับบ้างเพราะไม่อยากจะคิดอะไรมากกว่านี้

"เดี๋ยวฉันคุยเอง" การ์ดพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะถอยหลังเดินออกไป

กันต์หยิบโทรศัพท์ขึ้น กดโทรออกหาคราม เขาเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองมีหลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบ นิสัยเด็กน้อยหนีปัญหาแบบนี้ไม่ช่วยอะไรเลย

"นึกว่าตายไปแล้ว" กันต์ยังไม่ทันทักทาย แต่คนรับสายแทรกขึ้นมาได้น่ารักเสียจนอยากเอาเท้ายีหน้า

"ยังอยู่อีกนาน รอวันหมดตัวให้มึงเลี้ยงอยู่"

"โตเป็นควาย ใครจะมาเลี้ยงมึง" ครามก็พูดไปแบบนั้น เมื่อตอนที่เขาต้องเริ่มสร้างตัวขึ้นมาอีกครั้ง ล้มลุกคลุกคลานแทบตาย แต่ครามจะคอยประคองที่ด้านหลังมาตลอด

"ให้มันจริงเถอะ"

"โทรมาทำไม"

"กูจะถามว่ามึงถามกูทำไมว่ากูจะกลับเมื่อไหร่ งานที่นั่นมีปัญหาอะไรหรือไง" ไม่แปลกที่เตชนาจะถามถึงเรื่องงานก่อนสิ่งอื่นใด ทั้งชีวิตเขาเหมือนถวายตัวให้งาน

"งานไม่มีหรอก แต่ถ้ามึงไม่กลับมาเร็ว ๆ นี้ เตรียมชุดไปงานแต่งไอติมได้เลย"

"งั้นเหรอ.. กูยินดีล่วงหน้าเลยแล้วกัน" กันต์ในตอนนี้ดูหมดอะไรตายอยาก ไม่หื้อไม่อื้อ ผิดคาดจากที่ครามคิดไว้มากว่าหากพูดแบบนี้กันต์จะต้องร้อนรนกลับมา

"ปากบอกยินดี ใจมึงยินดีด้วยมั้ย?"

"..."

"ตอนเรื่องเซย์มึงสู้ได้ เพราะอยากมีเขาอยู่ข้าง ๆ อีกครั้ง ตอนนี้มึงรู้สึกแบบนั้นกับไอติมแล้ว ทำไมไม่สู้อย่างที่เคยทำ"

"แล้วมึงเห็นผลที่กูสู้มั้ย ผลที่กูดันทุรังไป มันมีอะไรดีบ้าง?" แผลเป็นย่อมสร้างความเจ็บปวด ใช่ว่าเขาขี้แพ้ แต่เพราะเขาเคยสู้ สุดท้ายสิ่งที่ได้มามันไม่คุ้มเอาเสียเลย

ครั้งนี้ถ้าเขาสู้อีกแล้วผลลัพธ์มันแย่ เขาจะต้องสูญเสียไอติมไปตลอดกาล แม้แต่คำว่าอาหลานก็จะไม่เหลือไว้ แล้วเหตุใดเขาจะต้องเสี่ยง

"แล้วมันจะดีสำหรับมึงใช่มั้ย ถ้าสุดท้ายแล้วคนที่ยืนข้างเขาไม่ใช่มึง เพราะมึงกลัวแบบนี้"

"คราม ไม่มีพ่อที่ไหนอยากจะให้ลูกสาวดี ๆ ของตัวเองมาฝากชีวิตไว้ที่กูหรอกนะ คนนอกที่อยากเข้ามาเพราะไม่เคยรู้เรื่องกูทั้งนั้น"

"ทบทวนตัวเองดี ๆ ถ้ามึงเปลี่ยนใจที่จะสู้ แค่บอกกูคำเดียวว่าสู้ กูพร้อมจะช่วยมึงทุกอย่าง จำเอาไว้"

"ไม่มีใครช่วยกูไปได้ตลอด เรื่องนี้กูขอตัดสินใจเอง ขอบคุณมึงมาก กูรู้ว่ามึงหวังดีแต่กูไม่เหมาะสมกับใครทั้งนั้น" เตชนาพูดจบก็กดวางสายไปเลย เขามองไปสุดปลายขอบฟ้า น้ำทะเลสีใสสวย ๆ คงดีไม่น้อยถ้าไอติมได้มาเห็นด้วยกัน

ทางด้านไอติม

ไม่มีใครเข้าหน้าเธอติดเลยสักคน จากคนที่ไม่เหวี่ยงไม่วีนวันนี้มันตรงกันข้ามไปหมด สองอาทิตย์ที่ผ่านมาไอติมเลี่ยงที่จะนอนบ้านมาตลอด แม้พ่อหมอของเธอจะชวนทุกวันเลยก็ตาม

"วันนี้ไปนอนคอนโดอีกแล้วเหรอน้องติม?" คาเรนผู้เป็นแม่เอ่ยถามหลังเห็นว่าลูกสาวเตรียมจะหยิบกุญแจรถอีกแล้ว

"ค่ะ พรุ่งนี้น้องติมต้องไปหมาวิทยาลัยแต่เช้า" เธอให้เหตุผลที่ดีที่สุดในหัวตอนนี้

"รีบมั้ย แม่มีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่อย" ไอติมพยักหน้ารับ

"ตามแม่มาที่สวนหลังบ้าน" คาเรนเดินนำโดยมีลูกสาวเดินตาม เมื่อมาถึงศาลานั่งพักผ่อนคาเรนก็มองหน้าลูกสาวสักพักเพื่อชั่งใจว่าควรถามออกไปดีหรือเปล่า

"แม่มีอะไรก็ถามหนูเถอะค่ะ หนูพร้อมจะบอกแม่ทุกเรื่องอยู่แล้ว" เพราะคาเรนไม่เคยบังคับไอติมเลยสักครั้งพอกันกับหมอ เพียงแต่หมอจะแสดงออกว่าหวง เรื่องของเตชนาจึงจำเป็นต้องเป็นความลับ

"หนูชอบอากันต์ใช่มั้ย?"

"ค่ะ" ไอติมตอบสั้น ๆ โดยไม่ได้คิดจะปิดบังแต่อย่างใด

"รู้ใช่มั้ยว่าอาเขาเคย..."

"แม่คะ พ่อเคยทำผิดต่อแม่มั้ยคะ" ไอติมแค่อยากให้ผู้ใหญ่เข้าใจในมุมมองของเธอบ้างก็เท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะก้าวร้าว

"หนูรู้ว่าอากันต์ไม่ได้ดีมาตลอด แต่สิ่งที่เขาเคยทำ ที่เขาเคยเลวร้ายเขาไม่ได้ทำมันกับหนู หนูผิดเหรอที่อยากรักเขาบ้าง หนูผิดมั้ยคะถ้าหนูเลือกแล้วว่าคนนั้นสำหรับหนูคือเขา" เสียงที่พยายามจะกลั้นเสียงสะอื้นคาเรนรับรู้ได้ว่าไอติมเจ็บปวด

"ลูกสาวแม่โตแล้วสินะ" คาเรนลูกบนผมนุ่มของลูกสาวก่อนจะถอนหายใจ มันก็จริงอย่างที่ไอติมบอก ขนาดหมอภาคที่ทำกับเธอไว้ตั้งมากมายยังเปลี่ยนมาดีกับเธอได้ แล้วทำไมกันต์จะเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อลูกของเธอบ้างไม่ได้

"หนูขอโทษนะคะ ขอโทษจริง ๆ" เธอรู้ว่าแม่เธอก็คิดไม่ตกในเรื่องนี้

"น้องติมไม่ได้ผิดเลย แม่แค่ถามหนูเพื่อความมั่นใจ ถ้ารักเขาก็ลุยเถอะ แม่ไม่เคยคิดจะห้าม"

"แต่พ่อหมอ..."

"เชื่อแม่นะว่าถ้าสุดท้ายมันคือความสุขของหนู พ่อจะยอมโดยไม่มีเงื่อนไข พร้อมเมื่อไหร่ก็เข้าไปบอกพ่อเขาซะ แล้วให้เวลาเขาสักหน่อยมันอาจจะนาน แต่รับรองว่าพ่อจะไม่บังคับหนูแน่ ๆ"

"หนูกลัวจังเลยค่ะแม่ ฮึก ตั้งแต่วันนั้นที่มาทานข้าว อากันต์ก็หายไปเลย" เธอเก็บความเสียใจเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว ไอติมกลัวว่ากันต์จะหายไปจากเธอจริง ๆ กลัวว่าเขาจะปิดใจ กลัวว่าเขาจะมองหาใครที่เป็นได้มากกว่าเธอ

"เขาหายก็แค่ไปหา ถ้าชอบก็อย่ารอ พุ่งชนไปเลย ไม่ว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง แม่จะยังอยู่ตรงนี้ น้องติมจะหันมาแล้วเจอแม่เสมอ"