EP 09 หายไป

ไอติมเมื่อรู้ว่าพ่อของตนเองเห็นดีเห็นงานและมีท่าทีจะจับคู่ให้แก่ตน ก็เริ่มมีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เธอรับรู้มาตลอดว่าเตชนานั้นหวาดหวั่นกับช่วงอายุวัยที่ต่างกันมากแค่ไหน เธอกำลังกลัวว่ากันต์จะปิดปั้นตัวเขาจากเธอ

"เป็นอะไรหรือเปล่าน้องติม" หมอภาคเอ่ยภามลูกสาวที่ดูเหมือนจะรับประทานอะไรไม่อร่อย

"เปล่าค่ะ" คำตอบมันดูขัดจาดสิ่งที่เป็น คาเรนเริ่มสังเกตเห็นและมองไปรอบโต๊ะ ก่อนเธอจะคิดได้ว่าเข้าใจแล้วเหตุผลที่ลูกสาวเป็นแบบนี้

"แล้วตอนนี้ดลทำงานอะไรอยู่ล่ะ?" หมอภาคเงยหน้าคุยกับเด็กหนุ่มที่เขารู้สึกถูกชะตา

"ตอนนี้ผมเป็นหมอที่โรงพยาบาลรัฐครับ กำลังต่อแพทย์เฉพาะทางอยู่ด้วย" การศึกษาดี ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะไม่มีข้อเสียอะไรเลย เว้นแต่ข้อเดียวคือไม่ว่ายังไงไอติมก็ไม่มีทางจะเปิดใจให้เขา เนื่องด้วยในใจของเธอมีเจ้าของอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เจ้าของมันกำลังนิ่งจนหน้าหวาดหวั่น

"เรียนหมอจะมีเวลาให้น้องติมเหรอ?" กันต์ที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้นบ้าง และมันเป็นคำถามที่คำตอบอาจจะเป็นตัวตัดสินใจในหลาย ๆ อย่างของเขา

"ผมจะแบ่งเวลาให้ดีครับคุณอา"

"อืม" และแล้วเตชนาก็นั่งทานข้าวต่อไม่พูดไม่จากับใคร หลังจากที่ทุกคนทานกันเรียบร้อยและเตรียมแยกย้ายจะกลับ ครามก็ดึงแขนของกันต์เดินมาที่สวนหลังบ้าน

"มึงกับน้องติม"

"ไม่มีอะไร" เขาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องไปมากกว่านี้ เพราะคนที่เสียหายคือผู้หญิงที่เขาแคร์

"อย่าโกหกกูหน่อยเลยไอ้กันต์ ถึงไม่ได้รู้จักตั้งแต่เด็ก แต่หลายปีมานี้กูว่ากูเองก็ใกล้ชิดกับมึงพอสมควร" ครามแอบเห็นใจกันต์ เพราะการจะผ่านด่านหมอภาคยากยิ่งกว่าอะไรหากเป็นความสัมพันธ์แบบที่เขาคิด

"แล้วยังไง มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว"

"มึงอย่าเอาแต่โทษสิ่งที่กลับไปแก้ไขไม่ได้"

"ถ้าลูกมึงเจอคนรักที่ไม่ดี ไปรักคนที่เลวร้ายที่สุดแม้จะเป็นอดีต มึงยอมรับได้มั้ยคราม?" กันต์มองหน้าครามเพราะเขารู้ดีว่าต่อให้โลกสวยแค่ไหนก็ยอมรับได้ยาก

"กูไม่เคยก้าวก่ายชีวิตลูก ทุกการตัดสินใจกูเพียงยืนมองที่ด้านหลัง กูเชื่อว่าถ้ามึงแสดงความจริงใจ ไอ้ภาคจะคิดแบบเดียวกัน"

"มึงรู้จักหมอดีกว่ากูคราม อย่าหลอกกูเลย ระหว่างกูกับน้องติมไม่มีทางเป็นได้มากกว่านี้ เด็กคนนั้นเหมาะสมแล้วกับเธอ" เตชนาพูดโดยไม่รู้เลยว่ามีอีกสองคนที่ได้ยิน

"มึงคิดแทนคนอื่นเก่งมาตลอดเลยนะไอ้กันต์ ตอนนั้นเรื่องเซย์มึงก็คิดแทนแบบนี้ไม่ใช่เหรอ เรื่องทุกอย่างถึงพังไปหมด"

"อย่าให้ใครรู้" ความลับที่กันต์ไม่คิดจะบอกใคร ความลับที่เป็นมากว่ายี่สิบปี เขาไม่ต้องการจะลื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก

"กูจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของมึง แต่กูอยากให้มึงคิดดี ๆ ถ้ามึงอยากได้รักจริง ๆ จากใครสักคน กูว่าน้องติมให้มึงได้" ครามตบลงที่บ่าของเตชนาด้วยความเห็นอกเห็นใจ

"กูขอตัวกลับก่อน พรุ่งนี้กูมีงานที่ต้องไปเคลียร์" กันต์เดินออกมาเลย เมื่อเห็นหน้าหมอภาคที่ยืนรออยู่ที่รถ เขาพยายามจะทำตัวให้มีพิรุธน้อยที่สุด

"จะกลับแล้วเหรอ?"

"อืม"

"รีบไปไหน ไอ้ครามอุตส่าห์มา ดื่มด้วยกันหน่อยมั้ย?"

"ไม่ล่ะ พรุ่งนี้กูต้องเดินทางไปคุมไซต์ที่ต่างจังหวัด มึงกับครามตามสบาย" กันต์ไม่อยากอยู่ต่อหน้าใครทั้งนั้นตอนนี้ เขากำลังอ่อนแอเกินกว่าจะรับไหว

"ปกติไม่เห็นไปเอง?"

"ต่อจากนี้จะไปเองบ่อย ๆ มันคงดีกว่า ได้ใช้ชีวิตข้างนอกบ้าง"

"แบบนี้น้องติมเหงาแย่ อาคนสนิทจะไม่อยู่" หมอมองหน้าเตชนาระหว่างที่พูด

"ไม่เหงาหรอก เดี๋ยวก็มีแล้วลูกเขย ขอให้เขารักน้องติมจริง ๆ มึงจะได้ไม่ต้องห่วงอะไร กูไปก่อน" กันต์ขึ้นรถแล้วขับออกไปเลย ครามที่ยื่นมองเหตุการณ์ได้แต่ถอนหายใจ

เช้าวันต่อมา ไอติมมาหาเตชนาที่ทำงานเพราะไม่สามารถติดต่อเขาได้ แต่แล้วเลขาคนสนิทของชายหนุ่มดันให้คำตอบที่สองแง่สามง่ามกับเธอ

"จะถามรอบสุดท้าย อากันต์ไปไหน?"

"คุณไอติมเป็นหลานสาวสุดที่รักนี่คะ ทำไมท่านประธานถึงไม่บอกล่ะว่าจะไปไหน"

"เธอเป็นแค่เลขา ฉันถามก็ตอบ ไม่ใช่มายอกย้อน" ดูเหมือนเลขาคนนี้จะดวงซวยไม่น้อยเลย เพราะคนอย่างไอติมไม่เคยดูถูกใครมาก่อน

"เป็นเลขาก็ยังดีกว่าหลานไม่ใช่เหรอคะ เพราะอะไร ๆ บนเตียง เลขาทำให้ได้ แต่หลานอย่างคุณทำไม่ได้" ไอติมกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินประโยคเฮงซวยนี้ เธอมองหน้าผู้หญิงอีกคนก่อนจะกระตุกยิ้ม

"ได้ขึ้นเตียงแค่เพราะระบายความใคร่ ถ้าเธอภูมิใจกับมันฉันก็ยินดีด้วย" ไอติมเดินออกมาด้วยความสง่า ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรีดร้องตามหลัง พนักงานต่างพากันให้ความสนใจ

"หายไปไหนของเขา" หลังขึ้นรถมาได้ ร่างบางก็เริ่มวิตก เธอคิดว่าการที่กันต์หายไปจากเธอมันเป็นเพราะเรื่องของนพดลแน่ ๆ แต่จะให้เธอยืนยันยังไงก็ได้เธอยินดีที่จะทำ หากมันทำให้เขามั่นใจในตัวเธอ ว่าเธอจะไม่มีทางเปลี่ยนใจไปรักใคร

"หน้าบูดมาเลยนะคะน้องติม เป็นอะไรหรือเปล่า?" หมอภาคแซวลูกสาวที่เดินเข้ามายังห้องผู้บริหารของโรงพยาบาลด้วยสีหน้าที่เหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมา

"อากันต์หายไปไหนก็ไม่รู้ค่ะพ่อหมอ"

"เห็นว่าจะไปดูงานที่ต่างจังหวัดนะ เขาไม่ได้บอกลูกเหรอ?" คำถามหมอภาคดูจะแทงใจดำไอติมอย่างแรง เขาไปไหนไม่บอกเธอสักนิด ไม่คิดว่าเธอจะเป็นห่วงหรือไงกัน

"ไม่ได้บอกค่ะ สงสัยน้องติมไม่สำคัญแล้ว"

"อย่าน้อยใจอาเขาเลย เห็นไอ้ครามบอกพ่อว่ามันกำลังจะขยายสาขา คงวุ่น ๆ แล้วลืม หนูอย่าคิดมากเลยนะคะ"

"แค่บอกน้องติมสักนิด มันไม่ได้ต้องใช้เวลานานเลยค่ะ" ไอติมยังคงน้อยใจอยู่ดี แม้ว่าหมอภาคจะปลอบแล้วก็ตาม

"ติดอาขนาดนี้ถ้าอากันต์หนีไปมีแฟนหนูจะทำยังไงกันนะ"

"แฟนงั้นเหรอ" ไอติมเอ่ยเบา ๆ เหมือนทวนตัวเอง

"เห็นข่าวลงเกี่ยวกับมันทุกวัน คุณหญิงคุณนายหลายคนอยากจะได้มันเป็นลูกเขยกันทั้งนั้น สาวเล็กสาวใหญ่รุมล้อมเลย" หมอภาคพูดเหมือนไม่คิดอะไร โดยไม่สังเกตเลยว่ากำลังทำให้ลูกสาวของตัวเองร้อนรน

"พ่อว่าอากันต์เป็นคนดีมั้ยคะ?"

"หื้ม ถ้าไม่นับรวมอดีตมันก็ดีนะคะ ถามแบบนี้จะติดต่อเพื่อนให้อาเขาเหรอ?"

"เปล่าค่ะ" เธอจะติดต่อให้ทำไม ในเมื่อเธอเองที่อยากเป็นคนนั้นของกันต์ใจแทบขาด