EP 07 ให้มั่นใจอีกสักนิด

สองอาทิตย์ต่อมา ไอติมวนเวียนไปหากันต์ในบางครั้งที่เธอว่าง หรือหากเธอไม่สะดวกติดทำงาน กันต์จะเป็นฝ่ายไปหาถึงที่ อย่างเช่นคืนนี้

"พักกินข้าวสักหน่อยมั้ยครับ อาเห็นหนูจ้องแต่จอมานานแล้วนะ" ชายหนุ่มเริ่มน้อยใจที่มาหาไอติมก็เอาแต่เร่งทำงาน เขาก็แค่คนแก่คนหนึ่งที่อยากถูกเอาใจใส่

"งั้นก็ได้ค่ะ คุณอาอยากทานอะไรคะ เดี๋ยวน้องติมสั่งให้"

"ไม่ได้ฟังที่อาบอกเลยสินะ" กันต์นั่งลงบนโซฟาและเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ไอติมบอกว่าชอบตน เขาก็หวังแต่จะให้เด็กสาวออดอ้อนมากกว่าที่เคยเป็นอยู่

"อ่า น้องติมขอโทษนะคะ พอดีน้องติมจะเร่งทำงานให้เสร็จ จะได้มีเวลาให้คุณอาขาเยอะ ๆ อย่างอนนะคะ" เธอเริ่มเห็นสีหน้าของกันต์ที่ไม่สู้ดีและเดินไปหยุดตรงหน้าของร่างหนา ส่วนเขาก็เอาแต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์

"งั้นวันนี้น้องติมพอเรื่องงานแค่นี้ดีมั้ย เราทานข้าวและดูหนังกัน"

"หนูอยากทำอะไรก็ทำสิคะ เดี๋ยวอานั่งรอเงียบ ๆ ถึงเวลาแล้วจะกลับ" ไอติมยิ้มบาง ๆ ใครว่ากันต์เป็นคนแก่ ตอนนี้เด็กน้อยสามขวบไม่เกินนี้ต่างหาก

"งั้นน้องติมนั่งตักอ้อนคุณอาขาดีกว่า" เธอหย่อนก้นลงตรงที่ตักแกร่ง มือหนาของกันต์คว้าเข้าที่เอวของไอติมด้วยความเคยชินเมื่อมีใครสักคนมานั่งอยู่

"กำลังดื้อกับอาอยู่รู้มั้ยคะ?"

"รู้ค่ะ คุณอาไม่ชอบให้น้องติมนั่งเหรอ งั้นน้องติมลุกดีมั้ย" เธอแค่ลองเชิง แต่กันเสียเชิงหมดแล้ว เพราะเธอพูดแค่นั้นเขาก็เล่นกอดรั้งเอวเธอไว้แน่น

"ยังไม่ได้พูดเลยค่ะว่าไม่ชอบ"

"งั้นหายงอนได้แล้วค่ะ คุณอาซื้อข้าวมาแล้วใช่มั้ย เราไปทานกันเถอะ" ไอติมพูดพลางซุกใบหน้าลงที่อกของเตชนาอย่างออดอ้อน แบบนี้สิที่เขาต้องการ

"หายแล้ว แต่น้องติมต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำงานแบบนี้อีก อาไม่ชอบเลยที่หนูทิ้งตัวใส่งาน" กันต์ลูบผมของไอติมอย่างที่ชอบทำ เขาโกรธที่เธอไม่สนใจ ไม่เท่ากับที่เธอไม่ดูแลตัวเอง

"สัญญาค่ะ น้องติมแค่คิดว่าถ้างานเสร็จเร็วจะได้ไปเจออากันต์บ่อย ๆ เหมือนที่ชอบทำ แต่ลืมนึกไปว่ามันไม่ดี ขอโทษนะคะ" เธอพูดด้วยความรู้สึกผิดจริง ๆ

"อารู้ว่าหนูอยากเจอถึงมาหาทุกวัน ไม่ต้องกลัวนะคะ ต่อให้หนูไม่มีเวลาอาจะหามาให้เอง ทำงานตามสบายเถอะ อาคงรู้สึกไม่ดีถ้าหนูเร่งจนงานออกมาไม่ดี หรือป่วยเสียก่อน"

"เพราะคุณอาน่ารักแบบนี้ น้องติมถึงหลง"

"ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ" กันต์รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะดูเหมือนตอนนี้เขากำลังหน้าแดงจากคำพูดของหลานสาว

"หนีตลอดชิ" ไอติมบ่นตามหลังชายหนุ่มที่เดินเลี่ยงไปในห้องครัวของคอนโด

"วันนี้มีของโปรดหนูทั้งนั้นเลย กินเยอะ ๆ นะคะ ผอมหมดแล้ว"

"เอ๋? ผอมเหรอคะ น้องติมว่าไม่นะ มีแต่เอวที่ลดไปนิด ส่วนอื่นยังเหมือนเดิม อากันต์มองยังไงว่าผอม?" เธอเงยหน้ามองกันต์และขมวดคิ้ว จากนั้นพยายามที่จะบีบ ๆ ไปตามเอวคอดสวยได้รูปของตัวเอง

"เอ่อ..." ถ้าเขาตอบว่าเมื่อกี้ตอนที่น้องติมมานั่งตักแล้วเผลอจับเอวบางเพื่อสังเกตจะดูโรคจิตมั้ยนะ

"อ่อ เมื่อกี้สินะคะ" ไอติมรู้ทันเขาไปเสียทุกอย่างจริง ๆ นี่แค่ความคิดเขายังทะลุไปหาเธอ ไม่อยากเชื่อเลย แพ้ให้เด็กตรงหน้าอีกแล้ว

"ทานเถอะ"

"ทำไมชอบเปลี่ยนเรื่องจัง ไม่ชอบที่น้องติมจีบแบบนี้เหรอคะ" เธอเริ่มเสียความมั่นใจ เพราะทุกครั้งเวลาจีบด้วยเรื่องแบบนี้ทีไร เตชนาจะชอบบ่ายเบี่ยง

"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ"

"แล้วแบบไหนคะ ถ้าไม่ชอบบอกสิ น้องติมจะได้ไม่ทำ" เธอนั่งก้มหน้าก้มตาทานอาหารเงียบ ๆ ความสดใสของไอติมหายไปและเตชนาไม่ชอบมันสักเท่าไหร่

"ที่อาเลี่ยง เพราะกลัวจะเผลอจับน้องติมกดลงเตียง อาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เข้าใจมั้ย" คราวนี้กลายเป็นไอติมที่เขินแทนเสียแบบนั้น แต่ก็ยังรู้สึกดีกว่าที่คิดไว้ตอนแรก เธอนึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูกใจคุณอาขาเสียแล้ว

"คิดเรื่องแบบนี้กับไอติมด้วยเหรอคะ?"

"ถ้าจะเป็นเมียอา เรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีหรือเปล่า หรือน้องติมรังเกียจ?"

"มะ..ไม่ใช่นะคะ น้องติมไม่รังเกียจ ตะ..แต่น้องติม..." เธอรู้ว่ากันต์รู้ที่เธอไม่เคยมีอะไรกับใคร แต่จะให้พูดออกไปก็ไม่กล้า

"ครั้งแรกของน้องติม อากันต์สัญญาว่าจะทะนุถนอมอย่างดี" กันต์พูดขึ้นเมื่อเห็นความกังวลของเด็กสาวตรงหน้า เขาได้แต่เอ็นดู ทั้งชีวิตไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้เป็นคนแรกของใคร โดยเฉพาะในวัยเลขสี่อย่างเขา

"ทะ..ทานข้าวต่อเถอะค่ะ" ไอติมไม่กล้าสบสายตากับกันต์ ไม่ใช่เพราะเขินอายอะไร เพียงแต่กลัวว่าสมองจะคิดลามกไปถึงตอนที่อยู่บนเตียงกับเขาก็เท่านั้นเอง ส่วนกันต์ยกยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ

หลังกินข้าวเสร็จ ไอติมเดินไปล้างจานทั้งของเขาและเธอ เห็นแก่น ๆ และแสบเอาเรื่องอย่างนี้ เรื่องงานบ้านงานเรือนแทบจะไม่ต้องเป็นห่วง

"ให้อาช่วยมั้ยคะ?" กันต์สวมกอดร่างบางจากด้านหลังและหอมเบา ๆ ที่แก้มของไอติม

"เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ"

"ไม่ชอบที่อาทำแบบนี้?"

"ชอบค่ะ น้องติมแค่ตั้งตัวไม่ทัน" ไอติมรีบหันกลับไปบอก กลัวว่าคนแก่ตรงหน้าจะน้อยใจขึ้นมาอีก

"งั้นก็ตั้งรับไว้นะคะ ต่อไปอาจะทำมากกว่านี้"

"คุณอาชอบน้องติมแล้วเหรอคะ" เธอคิดว่าการที่คนเราจะสกินชิพกันได้ ต้องมีส่วนหนึ่งของความรู้สึกดี ๆ ให้กันบ้างแหละ เลยถามมันออกไป

"อาไม่ใช่คนชอบพูด ทุกอย่างที่อาทำ น้องติมจะได้คำตอบเอง" มันไม่ใช่อย่างที่ปากเขาว่า ตอนนี้เขากำลังไม่มั่นใจในความรู้สึกตัวเองต่างหาก เขากำลังโกหกเธอ และเธอรับรู้เรื่องนี้ดีกว่าใคร

"ค่ะ น้องติมจะดูที่การกระทำของคุณอา แต่จำเอาไว้นะคะ ถ้าไม่รู้สึกจริง ๆ คุณอาบอกน้องติมได้เลยอย่าฝืนทำมัน อย่างน้อยวันหนึ่งเราจะยังมองหน้ากันได้ แต่หากคุณอาฝืนใจ หลังจากที่เรื่องมันจบเราอาจจะไม่เจอหน้ากันอีกเลย" ไอติมพูดและส่งยิ้มบาง ๆ ให้เตชนา เป็นเวลาเดียวกันกับที่เธอล้างจานเสร็จพอดีจึงเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดของเขา

กันต์ที่ได้ยินแบบนั้นทำเอาใจอยู่ไม่สุข เขามองตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ก่อนคำตอบมันจะเด้งมาในหัวว่า รักไม่รักไม่รู้ แต่เด็กคนนี้กำลังมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขามาก และมันมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะหลังจากที่เธอบอกความรู้สึกของตัวเอง

"ถ้าอามั่นใจอีกสักนิด หนูจะไม่มีวันถอยไปไหนได้เลยไอติม"