EP 06 ไอติมไม่ชอบ

วันต่อมา ไอติมเข้ามาเตชนาที่บริษัทพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่แล้วรอยยิ้มก็หายไปเมื่อเห็นว่าเลขาหน้าห้องไม่ได้อยู่ที่โต๊ะอย่างที่ควรเป็น มือสวยผลักประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล สายตาสอดส่องไปทั่วห้องกลับไม่พบใครนอกจากกันต์ผู้เป็นเจ้าของ

"มองหาใครคะ?" กันต์เลิกคิ้วถามร่างบางที่มีท่าทีแปลก ๆ

"เลขาคุณอา?"

"คิดว่าอยู่ในห้องกับอาสินะ" กันต์ยิ้มให้เธอและทำหน้ากวน ๆ

"เธออยู่ไหนคะ ห้องด้านหลังนั่นเหรอ?"

"นอกจากหนู อายังไม่เคยพาใครเข้าไปค่ะ ที่นั่นมันคือพื้นที่ส่วนตัว" อย่างน้อยเธอก็ใจชื้นขึ้นมาบ้างที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น

"งั้นเลขาอาไปไหน?"

"ไล่ออกไปแล้วมั้งคะ"

"อย่ามาทำให้หนูดีใจเก้อ" ไอติมเผลอพูดความคิดออกไปและเป็นอย่างที่กันต์คิดไม่ผิด เด็กสาวไม่ชอบหน้าผู้หญิงคนนั้น

"อยากให้เขาออก?"

"มีสิทธิ์เหรอคะ?" ไอติมยอกย้อน เธออยากทำให้เตชนารักเธอ แต่ใช่ว่าเธอจะต้องยอมเขาทุกอย่าง

"แค่หนูเอ่ยปาก"

"อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวอาจะไม่มีใครให้ระบายกาม"

"พูดจาไม่น่ารักแล้วค่ะ" ไอติมหงอยลงเมื่อได้ยินน้ำเสียงของกันต์ที่กำลังจะดุเธอ

"ไม่ชอบให้เธอใกล้คุณอา ติมผิดหรือไงที่หวง"

"ไม่ได้ผิดค่ะ มานั่งนี่มา" กันต์มองไปยังเก้าอี้ตรงข้าม ที่ไอติมมักจะชอบมานั่งมันเสมอเวลาที่มาหาเขา

"อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องค่ะ สรุปเลขาคุณอาอยู่ไหน?" คนตัวเล็กจะไม่ยอมจบ จนกว่าเธอจะได้คำตอบ

"อาให้ไปซื้ออาหารเตรียมไว้ รู้ว่าหนูต้องมาแน่ ๆ จะได้ไม่หิว"

"มั่นใจมากเหรอคะ หนูไม่มาตั้งสองวัน อาจจะไม่มาอีกก็ได้"

"แต่ถ้าหนูอยากทำให้อารักหนูจริง ๆ ยังไงหนูก็ต้องมา ใช่มั้ยคะ" กันต์น่ะเจ้าเล่ห์กว่าที่ไอติมคิดไว้มาก เพียงแค่ปกติเธอไม่ได้รุกเขามากกว่าสถานะหลานสาว ความแพรวพราวแบบนี้ชายหนุ่มจึงไม่ได้เอาออกมาใช้

"รู้ทันหนูไปหมด" เธอทำหน้าบึ้ง ไม่อยากให้เขาตามเกมส์เธอทันมาก แต่ถึงเก่งแค่ไหนเขาก็แพ้มารยาเธอไปแล้วเรื่องหนึ่ง

"ไม่ดีเหรอคะ เวลาหนูงอนอาจะได้ง้อได้ไวไง"

"คุณอากำลังทำให้หนูรู้สึกสำคัญ ทำให้หนูรู้สึกว่าคุณอากำลังคิดเหมือนกัน"

"อย่าเพิ่งสรุปไปเลยค่ะเด็กดี ให้เวลาบ้างกับบางเรื่อง ไม่ต้องไปเร่งรีบมัน" ไอติมพยักหน้ารับและยอมแต่โดยดี เธอนั่งเล่นไปได้ไม่นาน เลขาสาวก็เดินเข้ามาพร้อมกล่องอาหารมากมาย

"ทำไมมีกลิ่นผัดผงกะหรี่คุณเล?" กันต์ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เพราะไอติมไม่ชอบกลิ่นมันอย่างมาก

"เอ่อ.. เลเห็นว่าเป็นของโปรดท่านประธานค่ะ"

"ผมบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าเวลาน้องติมมา ห้ามสั่งมาเด็ดขาด"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณอา ไอติมไม่เป็นไร" เธอไม่ได้แสร้งทำ แต่หากกันต์ชอบ และหากเธอคิดว่าจะอยู่กับเขาไปนาน ๆ ก็ต้องเปิดใจรับให้ได้ ไม่งั้นกันต์คงอดกินของโปรดตัวเอง

"ไม่ได้ค่ะ หนูไม่ชอบ อาไม่อยากให้หนูหงุดหงิด"

"แต่ว่าคุณอาชอบทาน"

"หนูสำคัญกว่า" คำตอบของกันต์ทำให้คนหนึ่งพอใจไม่น้อย แต่กำลังทำให้อีกคนรู้สึกไม่ชอบหน้าต้นเหตุ

"เอาออกไป รอบหน้าอย่าให้ผิดพลาดแบบนี้อีก ผมจะพาน้องติมไปทานข้าว งานที่เหลือเอาไว้พรุ่งนี้" กันต์หมดอารมณ์จะเคลียร์เอกสารต่อ และเท่าที่ดูไม่ได้มีอะไรเร่งรีบขนาดนั้น

"แต่ท่านคะ..." เลขาเงียบไปเมื่อเห็นแววตาของกันต์ที่มองมา

"ไม่มีอะไรแล้วค่ะ" เธอรีบเก็บของที่ซื้อมาออกจากห้องไปเลย

"ดุคนโปรดแบบนั้นเดี๋ยวเขาก็โกรธเอาหรอกค่ะ"

"อย่าประชดครับ ไม่ชอบให้อายุ่งกับเขาก็อย่าพยายามผลักไสอาให้ไปหาคนอื่น" มันเป็นนิสัยเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไอติมชอบทำ ซึ่งกันต์จำต้องดุเพราะมันอาจทำให้มีปัญหาได้ เขาเองน้อยใจเป็นที่ต้องได้ยินมันซ้ำ ๆ

"น้องติมขอโทษนะคะ"

"อาไม่ได้โกรธค่ะ อาแค่ไม่อยากให้เราต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง ยิ่งเรื่องคนอื่นอาไม่อยากเอามันมาทะเลาะกับหนู" ไอติมยิ้มหน้าบาน กันต์แคร์เธอมากเธอรู้เรื่องนี้ดี และคิดว่าอาจจะมีเศษเสี้ยวของหัวใจกันต์ที่คิดเหมือนเธอ

"น้องติมยังเด็กแบบที่อาบอกจริง ๆ แต่ว่าน้องติมมั่นใจว่ารักอาในแบบนั้นนะคะ"

"เอาเป็นว่าอารับทราบแล้วครับ" กันต์ลูบหัวของไอติม ให้เธอไม่ต้องคิดมากเรื่องคำพูดของเขา ที่เขาพูดหวังดีทั้งนั้น

"งั้นไปทานข้าวกันค่ะ วันนี้น้องติมจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซนให้คุณอาต้องปวดหัว"

"เป็นหนูในแบบของตัวเองดีแล้ว ไม่ต้องเปลี่ยนมัน แบบที่เป็นหนูมันทั้งน่ารักและดีที่สุด" จะไม่ให้เธอคิดว่าเขารักเธอได้ยังไง ก็เขาทำขนาดนี้ แต่ก็มีอีกความคิดแทรกเข้ามา บางทีการที่กันต์ยอมให้เธอได้ทำตามใจเพราะไม่อยากเสียหลานสาวของเขาไป นึกได้แบบนั้นใบหน้าที่ยิ้มแย้มในคราแรกก็แปรเปลี่ยนเป็นความนิ่ง

"คิดอะไรอยู่ครับ ไปกินข้าวกันเถอะ"

"ค่ะ" เธอสะบัดความคิดนั่นออกจากหัวและเดินตามกันต์ออกมาที่รถ

"หนูอยากทานอะไร?"

"ทานร้านประจำเราก็ได้ค่ะ" คาเฟ่เล็ก ๆ ที่ไอติมชอบไป มันเป็นร้านแนวน่ารัก มีทั้งอาหารและขนม กันต์จะพาไอติมไปนั่งบ่อย ๆ โดยเฉพาะเวลาที่ไอติมเครียดจากเรื่องของการเรียน

"ธีสิสที่ต้องเริ่มทำกับเพื่อน ไปถึงไหนแล้วคะ?"

"ได้หัวข้อมาแล้วค่ะ เดี๋ยวค่อยแบ่งกันอีกทีว่าใครทำส่วนไหน"

"มีอะไรให้อาช่วยก็บอกรู้มั้ยคะ" ไอติมพยักหน้ารับ

"ต่อไปหนูอาจจะไม่ได้มาหาคุณอาบ่อย ๆ"

"ทำไมล่ะ?" คิ้วหนาขมวดเป็นปม

"ก็น้องติมต้องทำงานกับเพื่อน วิทยานิพนธ์ของน้องติมหัวข้อใหญ่ขนาดนั้น เวลาทั้งหมดคงต้องทุ่มไปลง" ไอติมไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก เธออยากเอาเวลามาทำให้กันต์ตกหลุมรักตัวเอง อีกทั้งยังกังวลว่าหากห่างกัน ระหว่างนั้นอาจจะมีใครเข้ามา

"ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ ทำงานเสร็จก็ค่อยมาเจอกัน หนูจะหงอยไปทำไม"

"เวลามันน้อย ติมอยากอยู่กับคุณอานาน ๆ อยากเจอคุณอาบ่อย ๆ" เขากำลังเขินกับคำพูดของเธอ เด็กน้อยตรงหน้าจะรู้ตัวบ้างมั้ยว่าพูดอะไรออกมา

"ตอนทำจะออกมานอนที่คอนโดหรือเปล่าคะ?"

"คงต้องเป็นแบบนั้นค่ะ สะดวกกับเพื่อนมากกว่าด้วย แต่น้องติมต้องไปคุยกับพ่อหมอก่อน"

"พ่อเข้าใจหนูอยู่แล้วค่ะ ขอดี ๆ หมอมันไม่ห้ามหนูหรอก" เห็นแบบนั้นหมอภาคตามใจลูกสาวพอกันกับเมียเลย

"หนูรู้ค่ะ"

"งั้นก็ไม่ต้องคิดมาก เอาเป็นว่าเต็มที่กับงานของหนูไป เรื่องไปหาเดี๋ยวอาไปให้จีบถึงคอนโดเลย ดีมั้ย" ไอติมยิ้มร่าอีกครั้ง เตชนาสามารถทำให้เธอในหนึ่งวันมีร้อยแปดอารมณ์ได้เลย

"อากันต์พูดแล้ว ห้ามโกหกน้องติมนะคะ"

"อาไม่เคยโกหกหนูเด็กดี"