EP 05 เดี๋ยวได้เห็นดี

เย็นวันเดียวกันกับที่หมอภาคมาหา กันต์อยู่ไม่สุขจนต้องยอมขับรถมาบ้านของไอติม เขาทนไม่ไหวแล้ว แค่สองวันที่เธอหายหน้าหายตาไปมันทำให้เขากระวนกระวายใจ ตอบไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะเขาติดหลานสาวคนนี้มากแหละมั้ง

"ดื้อขนาดนี้น่าจับตีก้นให้เข็ด" กันต์ที่นึกถึงเรื่องเล่าของหมอที่บอกว่าลูกสาวไม่ยอมกินข้าวกินปลาก็ถึงกับส่ายหัวไปมาอย่างเอ็นดู ใครกันที่บอกว่าโตพอแล้ว แบบนี้มันเด็กกำลังงอนชัด ๆ

"อ้าว มาหาไอติมเหรอคะคุณกันต์" คาเรน แม่ของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตา

"ใช่ครับ"

"อยู่ด้านบนค่ะ แต่ไม่รู้ว่าน้องติมจะออกมามั้ย ช่วงนี้แกน่าจะกำลังอารมณ์ไม่ดี" คาเรนเอ่ยบอกถึงอาการเด็กบนห้องนั้นอีกคน กันต์จะยอมเชื่อว่าเธอรักเขา แต่จะให้เขามั่นใจว่าเธอจะรักเขาไปได้ตลอดมันยาก ด้วยอายุที่ห่างกัน อีกทั้งเธอยังเป็นลูกสาวสุดหวงของบ้าน เขาอาจจะได้รับประทานกระสุนปืนหากหมอรู้

"มีกุญแจสำรองมั้ยครับ ผมขอหน่อย เดี๋ยวผมเข้าไปคุยกับน้องติมเอง"

"เอาแบบนั้นเหรอคะ?" กันต์พนักหน้าอย่างไม่ลังเล เขาเชื่อว่าหากเขาทำให้เธอเป็นแบบนี้ เขาก็ต้องทำให้เธอกลับมาเป็นไอติมคนเดิมของเขาได้เช่นเดียวกัน คาเรนที่เห็นว่ากันต์เองก็สนิทกับลูกสาว มันคงไม่เสียหายอะไรจึงยอมให้กุญแจไป

แกร๊ก! เสียงประตูที่เปิดออกทำเอาคนที่นอนอยู่บนเตียงหงุดหงิด เธอไม่อยากเห็นหน้าใครในตอนนี้ และบอกที่บ้านชัดเจน ทำไมถึงยังมีคนก้าวก่ายถึงขั้นไขประตูห้องนอนของเธออีก

"แม่เหรอคะ ติมบอกแล้วว่ายังไม่หิว ไม่ต้องยกมาแล้วค่ะ" ไอติมพูดเสียงอู้อี้อยู่ในผ้าห่ม ไม่ยอมแม้แต่จะเงยหน้ามามองผู้บุกรุก

"ไหนว่าโตแล้วไงคะ ทำไมทำตัวเป็นเด็กให้คนอื่นเป็นห่วงแบบนี้?" เสียงเตชนาทำเอาเธอต้องรีบเปิดผ้าห่มออก แต่แล้วก็คลุมกลับไปเหมือนเดิม กันต์ไม่เข้าใจในการกระทำนั้นสักเท่าไหร่

"มันเรื่องของติม จะเด็กจะโตก็ตัวของติมหรือเปล่า อากันต์มายุ่งอะไรด้วย"

"พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะไอติม"

"ทำไมติมจะต้องน่ารักกับคุณอา" เธอเปิดผ้าอีกครั้งมองตาเขานิ่ง ๆ สายตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าแบบนั้น เล่นเอาเตชนาไปไม่เป็น ชายหนุ่มเดินเข้าประชิดคนตัวเล็กและโน้มใบหน้าลงไปหาเด็กดื้อ

"ไหนว่ารักอาไง ทำตัวไม่น่ารักแบบนี้กับคนที่รักได้เหรอ?"

"น้องติมทำได้มากกว่านี้ กรุณาเอาหน้าของอาออกให้ห่างติมด้วย" เธอไม่ได้เกรงกลัวเขาเลย ความน่ารักของเธอแน่นอนว่ามี แต่ตอนนี้เธอไม่ได้คิดจะใช้มันกับเขา

"โกรธอามากเหรอครับ"

"มันใช่เรื่องของคุณอาเหรอคะ" ประโยคคล้ายกันที่เขาพูดใส่หน้าเธอ ประโยคที่ทำให้น้ำตาของเธอไหล เธอแค่อยากให้เขาได้รู้สึกมันเสียบ้าง

"อาขอโทษนะคะ แต่อย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย อาไม่ชอบที่น้องติมเป็นแบบนี้ มันดูก้าวร้าว"

"แค่เป็นติมอาก็ไม่ชอบอยู่แล้ว ต่อจากนี้ติมจะเป็นยังไงอาก็ไม่ต้องมายุ่ง"

"เฮ้อ" กันต์ถอนหายใจเมื่อรู้สึกเหนื่อย เขาเอนตัวลงนอนบนเตียงและดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้ ไอติมไม่ได้ขัดขืน

"มากอดน้องติมทำไม"

"มาคุยกันดี ๆ อาจะไม่ห้ามน้องติมเรื่องความรู้สึกแล้ว โอเคมั้ยคะ?" เขายื่นข้อเสนอ เหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังเอาอมยิ้มมาล่อเด็ก

"แล้วยังไง อาไม่ห้าม แต่อาก็ไม่เปิดใจ แบบนี้ห้ามซะยังดีกว่า" ใบหน้าสวยเชิ่ดขึ้น ความดื้อรั้นของเธอทำเอาเตชนาอยากปราม

"อาเปิดใจให้ได้ แต่อาจะรักหนูในแบบนั้นได้มั้ยมันก็ขึ้นอยู่ที่หนู จากนี้อาจะไม่ห้ามหนูอีก หายงอนได้มั้ยคะ?" เขายอมเธอหมดแล้ว การไม่มีไอติม อยู่ในชีวิตประจำวันมันแย่กว่าที่เขาคิดเสียอีก

"แน่ใจนะคะว่าอาจะไม่พูดว่าติมไม่มีสิทธิ์อีก"

"หึ โกรธอาเรื่องนี้?"

"มันน่าโกรธหรือเปล่าล่ะ" ไอติมเบ้ก่อนจะถูกชายหนุ่มจุ้บลงเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

"ทำหน้าดื้อแบบนี้มันทำให้อาอยากลงโทษหนู" กันต์โยกหัวไอติมไปมาเบา ๆ เขาเอ็นดูเธอในแบบหลานสาวมาก่อน การจะให้เปลี่ยนมารักเธอในแบบคนรักมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขาลืมคิดไปว่าไม่มีอาที่ไหนอยู่ไม่ได้แค่เพียงหลานคนเดียวหายไป

"ตอนรักไม่เหลียวแล เดี๋ยวคุณอาจะได้เห็นดีกับไอติม" เธอพูดเบา ๆ แต่ชายหนุ่มได้ยินมันชัดเจน