EP 04 ความหวังดีจะทำให้อึดอัด

สองวัน นับตั้งแต่วันที่ไอติมไปโผล่ที่คอนโดเตชนา เธอไม่มาหาเขาอีกเลย มองไปรอบ ๆ ห้องทำงานเขาเห็นแต่ภาพที่ซ้อนทับเธอตอนอยู่ คุย ยิ้ม และหัวเราะกันตลอด มาวันนี้เสียงหวานที่เต็มไปด้วยความสดใสไม่อยู่กับเขาเสียแล้ว เพราะปากเขาเองที่เอ่ยวาจาแย่ ๆ ไป

"ท่านประธานคะ วันนี้ให้เล.."

"ผมไม่เรียกวันหลังไม่ต้องเข้ามา" กันต์ไม่มีอะไรกับเธอนับตั้งแต่วันนั้นเช่นเดียวกัน คืนนั้นเขาก็ไม่ได้ออกไปตามนัด

"เครียดอะไรระบายกับเลสิคะ เลช่วยท่านได้นะ"

"ผมขอหรือไง?" คำถามแบบนี้มันอาจจะมองว่าใจร้าย แต่เขาไม่ชอบการให้ความหวังใคร คู่นอนสำหรับเขาก็เป็นได้แค่นั้น ไม่มีทางที่จะพัฒนาไปมากกว่านี้

"ขะ..ขอโทษค่ะ"

"วันนี้ไอติมมาบ้างหรือเปล่า?"

"ไม่เห็นเลยค่ะ" เธอตอบอย่างไม่เต็มใจ เด็กคนนั้นมักจะทำให้เธอไม่มีค่าในสายตาของกันต์เวลาที่มา แต่เธอไม่รู้เลยว่าต่อให้ไอติมจะมาหรือไม่มาเธอก็ไม่มีค่าอยู่ดี

"ออกไปได้แล้ว ผมจะทำงาน" เลขาสาวจำใจต้องเดินออกมา เพราะหากฝืนอยู่ต่อเธอได้โดนไล่ออกแน่ ๆ

"โกรธอามากเลยสินะ" ชายหนุ่มเปิดหน้าช่องแชตที่มีไอติมเป็นเจ้าของ หลายประโยคที่ส่งไปวันสองวันนี้ไม่ขึ้นอ่านเลยสักประโยค เขาขอโทษเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ไอติมเมินเฉยเหลือเกิน กันต์เลี้ยงไอติมมาตั้งแต่ยังเด็ก อยู่ในทุกช่วงวัยที่เธอโต ทำไมจะไม่รู้ว่าเห็นเธอร่าเริงแบบนั้นเวลาโกรธเหมือนไฟที่ถูกน้ำมันราด

พลั่ก! เสียงประตูเปิดเข้ามาพร้อมใบหน้าของหมอภาค พ่อของไอติมที่เต็มไปด้วยความเครียดทำเอากันต์หวั่นใจเล็กน้อย

"งานยุ่งมั้ย?"

"ไม่ มีอะไร?" กันต์ถามกลับ และวางปากกาที่กำลังเซ็นเอกสารลง

"น้องติมได้มาหาบ้างหรือเปล่า วันสองวันนี้?"

"ไม่นะ"

"ทะเลาะกับน้องติมมั้ย?"

"ไม่นะ ทำไม น้องติมเป็นอะไรหรือเปล่า" เขาไม่อยากบอกความจริงหมอตอนนี้ เพราะรู้ดีว่าหากบอกไปคำสั่งห้ามเข้าใกล้ไอติมจะถูกมอบให้เขา

"เปล่าหรอกถามดู ไม่รู้ไอติมเป็นอะไร สองวันนี้เอาแต่หมกตัวในห้อง" หมอเครียดเหมือนกันที่เห็นลูกสาวในสภาพนี้ ยิ่งเครียดมากกว่าเดิมที่ไม่รู้สาเหตุ ไม่งั้นเขาคงแก้ปัญหาให้ลูกได้

"อาจจะอยู่ในช่วงวัยรุ่น อย่าคิดมากเลย"

"เฮ้อ! ปกติมีแต่มึงที่ดูจะพูดกับน้องติมได้ แต่รอบนี้น้องติมไม่มาหามึง กูไม่รู้จะพึ่งใครเลย" ไอติมเป็นเหมือนแก้วตาของหมอภาค ไม่แปลกที่หมอจะร้อนใจมากถึงขนาดนี้

"ให้เวลาลูกมึงหน่อย เขาอาจจะอยากเก็บอะไรไว้เพียงคนเดียว ไม่อยากเอามาให้มึงเครียด"

"กูทำไม่ได้หรอก ลูกกูนะ ถ้ามึงมีลูกมึงจะเข้าใจ"

"กูไม่เข้าใจ เพราะไม่ได้คิดที่จะมี แต่กูเองก็ห่วงไอติมไม่แพ้มึง" กันต์พูดตามสิ่งที่คิด เรื่องลูกไม่เคยมีในหัวเขาเลยตั้งแต่เกิดมา

"หาเมียได้แล้ว แก่ตัวไปมึงจะนัดเย็..แบบนี้เรื่อย ๆ หรือไง"

"ใครจะมารักกู อายุก็มากขนาดนี้แล้ว ถ้าบอกว่ารักเงินกูก็น่าจะใช่อยู่" กันต์พูดไปตามที่เขาคิดนั่นแหละ แต่ลืมไปว่าบางอย่างก็มีข้อยกเว้นกันทั้งนั้น

"อย่าไปคิดแบบนั้น ถ้าวันหนึ่งเจอคนนั้นมันจะเหมือนไปดูถูกความรักของเขา"

"ช่างเรื่องกูเถอะ แล้วน้องติมได้กินข้าวกินปลาบ้างหรือเปล่า?"

"กินบ้างไม่กินบ้าง เมื่อวานเย็นแม่บ้านยกไปให้ก็บอกว่าไม่หิว"

"มึงบังคับหน่อยก็ดี เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งเอา" กันต์อยากจะไปบังคับเองถึงที่บ้าน แต่เกิดไปแล้วไอติมไม่คุยกับเขา หมอภาคได้รู้แน่ว่าต้นเหตุก็คือเขานี่แหละ

"มึงว่าน้องติมโตพอที่จะรักใครหรือยัง?"

"อารมณ์ไหนมาถามแบบนี้"

"เมื่อสองวันก่อนที่น้องติมจะซึมลูกมาถามกูเรื่องความรัก" กันต์ตั้งใจฟังใจจดใจจ่อ

"ถามว่าไรล่ะ?"

"เหมือนประมาณว่าถ้ารักคนที่เขาไม่ดีมาก่อนกูจะรับได้มั้ย" หมอพูดถึงเรื่องนี้ก็นึกเครียดขึ้นมาอีก

"แล้วมึงตอบลูกว่า?"

"ตอนนี้กูก็ต้องตอบว่าได้ ไม่อยากกดดันลูก แต่ความจริงกูไม่มั่นใจเท่าไหร่หรอก คนเรามันเคยเลวจะมาดีขึ้นเพราะลูกกูเนี่ยนะ"

"มึงก็เคยเลวไม่ใช่หรือไง?" กันต์ยอกย้อนเพราะรู้ประวัติหมอมาก็ไม่เบาเหมือนกัน

"มันไม่เหมือนกัน ลูกกู กูก็อยากให้เขาเจอแต่สิ่งดี ๆ มั้ยวะ ขนาดไอดีกูยังสั่งสอนมาตลอดเลยว่าห้ามทำเจ้าชู้ใส่ใคร รักใครต้องรักจริง"

"แต่ไอดีก็เคยเสือมาก่อนที่จะเจอเมียเขา" กันต์พยายามจะพูดเลี่ยง ๆ ทั้งที่บอกไอติมไปว่าเป็นแค่หลาน แต่ตอนนี้เขากำลังเหมือนหาทางให้เขาได้ลงเอ่ยกับเธออยู่

"ไม่รู้แหละ กูอยากให้ไอติมเจอสิ่งดี ๆ ลูกกูต้องไม่เจ็บปวดเพราะใครทั้งนั้น"

"มึงกำลังเห็นแก่ตัวไอ้หมอ จริงอยู่ที่ว่าตอนนี้อยู่ในการปกครองของมึง มึงจะปกป้องเขาให้ถึงที่สุด แต่เมื่อวันหนึ่งไอติมอยากมีชีวิตของตัวเอง อยากเลือกคนนั้นของตัวเอง มึงก็ต้องยอมรับ ไม่งั้นความหวังดีของมึงจะทำให้น้องติมอึดอัด"

"เฮ้อ มันก็จริง หรือกูควรหาผู้ชายดี ๆ มาดูใจกับลูกกู น้องติมจะได้..."

"ไม่ได้!!"

"...."