บทที่ 19

แต่ที่ทำให้เธอหายใจติดขัดเกือบตลอดเวลาก็คือรูปร่างของเขา มันกำยำใหญ่โตเต็มไปด้วยมัดกล้าม เขาตัวใหญ่ขึ้นมากจนเธอกลัวว่าแค่จับมือเบาๆ เขาก็อาจจะทำให้เธอกระดูกหักได้แล้ว ไหนจะหนวดเครารกๆ นั่นอีกเล่า

"ค่ะ" เธอนิ่งอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยปากรับคำ

"อาบเสร็จก็มานอนให้พี่กอด ให้พี่ชื่นใจให้หายอยาก"

“ค่ะ..." หญิงสาวเผลอหลุดปากรับคำด้วยความเคยชิน "คะ! เมื่อกี้คุณอาชาว่าอะไรนะคะ" ก่อนจะรีบถามซ้ำอย่างไม่แน่ใจ เมื่อทบทวนคำพูดของเขาเสียใหม่ ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนก อาชาอยากหัวเราะ แต่เรื่องที่เขาเอ่ยมันจริงจังเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้

"ก็ตามที่พูดนั่นแหละ ผัวจะกอดเมีย จะชื่นใจเมีย จะทำหน้าที่ของผัวให้สมบูรณ์ ลูกหนูไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่"

ไม่น่าเชื่อเลยว่าคำพูดง่ายดายพวกนี้ คือคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของคนที่ดูนิ่งขรึมมาได้เกือบตลอดทั้งวัน ดวงตาที่เคยสงบอย่างพยายามเก็บซ่อนความรู้สึก บัดนี้เต็มไปด้วยกระแสสวาทยามจ้องมองเธอ

"เอ่อ คือฉัน..."

"การแทนตัวว่าฉันกับผัว แล้วก็เรียกผัวว่าคุณ มันห่างเหินเกินไป ต่อไปอย่าให้พี่ได้ยินอีกนะ” อาชาตัดบท มือหนาปลดกระดุมออกจากรังดุมทีละเม็ด เผยให้เห็นอกกว้างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามงดงาม “ไปอาบน้ำได้แล้วไป หรือจะไม่ต้องอาบดี เพราะยืนอยู่ห่างกันขนาดนี้ พี่ยังได้กลิ่นหอมจากตัวลูกหนูชัดเจนเลยทีเดียว" เมื่อคนพูดเดินเข้ามาใกล้ ทำท่าจะยื่นหน้ามาสูดกลิ่นหอมน่าหลงใหลจากซอกคอขาวผ่อง รินนาราก็ถอยกรูดโดยอัตโนมัติ

“พี่เอื้อ...” เสียงเล็กได้แต่พึมพำเรียกชื่อเขา

“ไว้เรียกแบบนี้ตอนที่เรากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มนะ นุ่มนวล...เร้าใจดี” ว่าแล้วชายหนุ่มก็โน้มใบหน้าลงจุมพิตมัดจำที่ข้างแก้มนุ่มนิ่ม หนวดเคราที่ไม่เคยใส่ใจจะโกนทำให้เขานึกสงสารเนื้อนวล คงไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้มันทิ่มแทงกวนใจผิวสวยๆ ของเมียเข้า เห็นทีคงต้องโกนหนวดออกให้เกลี้ยงในคืนนี้เสียแล้ว

“ฉัน...เอ่อ ลูกหนูคิดว่า...”

“คิดว่าควรอาบน้ำได้แล้วใช่ไหม ถ้างั้นไปเลยค่ะ พี่จะได้อาบต่อ แต่ถ้าไม่อยากให้เสียเวลา พี่ว่าเราอาบพร้อมกันเลยก็ได้นะ” เขาแทรกขึ้น แล้วลงท้ายด้วยคำเชิญชวนที่ทำเอาคนฟังแทบลมจับ

“ไม่ค่ะไม่! ต่างคนต่างอาบก็ดีอยู่แล้วค่ะ” เธอปฏิเสธทันควัน ส่งยิ้มซีดเซียวให้เขาแล้วรีบจ้ำอ้าวเดินหายเข้าห้องน้ำไปทันที อึดใจเดียวก็กลับออกมาอีกครั้ง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวติดมือเข้าไปด้วย ข้าวของทุกอย่างของเธอ ถูกย้ายมาไว้ในห้องนี้หมดแล้ว พริ้มเป็นคนจัดการให้เอง เพราะรู้ดีว่าหากปล่อยให้คะนิ้งทำคนเดียว ต้องแอบสร้างปัญหาอะไรให้ปวดหัวอีกแน่

อาชายิ้มน้อยๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความวิตกของภรรยา ถือเป็นเรื่องธรรมดา หากสาวบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน จะหวาดหวั่นในการร่วมเตียงกับผู้ชายแปลกหน้า ไม่สิ...เรียกว่าผู้ชายที่เคยคุ้นเคยกัน แต่ต้องห่างเหินกันนานจนเกือบกลายเป็นคนแปลกหน้าจะดีกว่า หลายปีแล้วที่ไม่ได้พบเจอกันเลย และมันก็เป็นหลายปีแห่งการรอคอยเสียด้วย เขาคิดเสมอว่าวันหนึ่งจะต้องได้พบเธออีกครั้ง สุดท้ายก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

วินาทีแรกที่ได้พบรินนารานอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง อาชาก็รู้ทันทีว่าที่ผ่านมาได้ทำพลาดอย่างมหันต์ เขาเอาแต่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ เพราะมั่นใจว่าดวงยิหวาไม่มีทางหาเงินมาใช้หนี้ก้อนโตได้แน่ๆ นั่นหมายความว่าสักวันเขาก็จะกลายเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับรินนาราไปโดยปริยาย

ทุกอย่างคือความตั้งใจ...แต่อาชาเพิ่งพบว่ามันไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องนัก หญิงสาวกำลังประเมินคุณค่าของตัวเองต่ำกว่าความเป็นจริง คงคิดว่าเขาขอเธอแต่งงานเพราะต้องการให้ชดใช้หนี้สินเพียงอย่างเดียว แต่เปล่าเลย นั่นมันแค่ข้ออ้างของคนขี้ขลาดเท่านั้น ทุกสิ่งที่เขาทำเกิดจากความปรารถนาในส่วนลึกของหัวใจ เขาพึงพอใจในตัวเธอ ที่สำคัญความรู้สึกพวกนี้ เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่เธอยังเป็นแค่เด็กสาวตัวผอมบางแล้วด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มใช้ลิ้นดุนดันกระพุ้งแก้ม สีหน้าดูไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นไปในทิศทางนี้แล้ว การตำหนิตัวเองดูจะไม่ใช่ทางออกที่ดีเอาเสียเลย เขาหัวเราะให้กับความไม่รอบคอบของตัวเอง ขณะถอดเสื้อออกไปให้พ้นตัว ยืนลังเลอยู่กลางห้องเล็กน้อยว่าระหว่างรอหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ เขาควรเอาตัวเองไปอยู่ตรงส่วนไหนดี