บทที่ 10

“แน่ใจสิคะ ฉันยินดีทำในสิ่งที่จะช่วยปลดภาระของคุณแม่ ถึงท่านจะเป็นแค่แม่เลี้ยง แต่ก็ดีกับฉันไม่ต่างไปจากแม่แท้ๆ อะไรที่จะช่วยให้ท่านสบายใจ ฉันก็ยินดีที่จะทำค่ะ” แม้จะรู้สึกลังเลอยู่ลึกๆ แต่รินนาราตัดสินใจแล้วว่าจะยอมทำทุกทาง ขอเพียงให้เรื่องหนี้สินพวกนี้ เลิกก่อกวนจิตใจของดวงยิหวากับเธอเสียที

ตอนไปพบแพทย์เพื่อดูอาการครั้งล่าสุด ดวงยิหวาถูกกำชับมาหนักแน่นทีเดียวว่าห้ามเครียดเด็ดขาด เพราะความเครียดนี่แหละที่จะเป็นสาเหตุทำให้ความดันเพิ่มขึ้น จนถึงขั้นเกิดอันตรายได้ ผู้ให้กำเนิดของเธอจากไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงดวงยิหวาคนเดียวที่เป็นเสาหลักสำคัญ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่เธอไม่อยากพบเจอกับการสูญเสียอีก

“ไม่อยากรู้หน่อยหรือว่าทางออกที่ว่านั่นคืออะไร” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาฟังดูคล้ายกำลังขบขัน เขาขยับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างที่หนาบึกบึนทำให้รินนารารู้สึกเหมือนตัวเองหดเล็กลงไปอีก เธอห่อไหล่โดยไม่ตั้งใจ มองเขาเพียงแวบเดียว แล้วไม่กล้าสบตาด้วยอีก เพราะรู้ดีว่าการทำอย่างนั้นมันจะทำให้เธอประหม่าแค่ไหน

อาชาลอบยิ้มกับท่าทีของอีกฝ่าย ขยับห่างออกจากเก้าอี้เพื่อเดินอ้อมไปหาเธออย่างเชื่องช้า การเคลื่อนไหวของเขาทำให้เธอรู้สึกราวกับถูกบีบหัวใจ ทั้งอึดอัดและลุ้นระทึก

กลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชายส่งกลิ่นชัดเจนขึ้น เมื่อเขามาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ และก้มตัวต่ำลงมาโดยใช้มือข้างหนึ่งยันโต๊ะทำงานไว้ ส่วนมืออีกข้างวางอยู่บริเวณขอบเก้าอี้ตรงที่พิงศีรษะ นั่นทำให้รินนาราเหมือนตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาไปโดยปริยาย

อาชาอยากขยับเข้าไปใกล้มากกว่านี้ อยากเลื่อนนิ้วยาวเรียวของเขาไปบนแก้มนุ่มนิ่มเนียนใสของเธอ ปัดต่ำลงไปบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อนั่น แล้วแตะที่ปลายคางได้รูปเพื่อรั้งใบหน้าให้เงยแหงนขึ้นมา อยากสบตากับเธอเนิ่นนานและสานต่อความรู้สึกทั้งหมด ด้วยการแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากอ่อนนุ่ม เคล้าคลึงบางเบาจนกระทั่งได้ยินเสียงต่อต้านเล็กๆ จากเสียงที่น่าฟังของเธอ แต่ทั้งหมดนั่นเป็นได้แค่ในความคิด เขาไม่ใช่คนฉวยโอกาส

อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ในตอนนี้เพิ่งพบกันอย่างนี้...

“แล้วทางออกอีกทางที่คุณอาชาพูด มันคืออะไรคะ” เธอทวงถามเพื่อทำลายความเงียบ คิ้วสวยที่ขมวดมุ่นแสดงให้เห็นว่ากำลังอยากรู้จริงๆ เขาไม่ได้มีเจตนาอยากถ่วงเวลา จึงยิ้มกว้างจนเห็นแนวฟันขาวสวยเรียงเป็นระเบียบ แล้วตอบคำถามเธออย่างชัดเจน

“แต่งงาน”

“แต่งงาน!” รินนาราทวนคำด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ขณะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา แน่นอนว่าตอนนี้บนใบหน้าหล่อเหลาขาวคมไม่ได้แสดงถึงอารมณ์ขันใดๆ ทั้งสิ้น ตรงกันข้ามกลับดูจริงจัง จนยากจะปฏิเสธว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ใช่เรื่องจริง

“แต่งงานกับพี่ โดยใช้เงินสิบล้านบาทนั่นเป็นสินสอด”

นั่นคือการตัดสินใจที่ผ่านการพิจารณาแล้วในระยะเวลาอันแสนสั้น ไม่มีความจำเป็นต้องคิดมาก เพราะเขาเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเลือกมาโดยตลอด ไม่มีครั้งไหนที่ต้องมานั่งเสียใจกับสิ่งที่ตัดสินใจลงไปแล้ว และในครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาจะไม่มีวันเสียใจเด็ดขาดที่ยื่นข้อเสนอนี้ให้กับผู้หญิงที่เหมาะสมกับตำแหน่งภรรยาของเขามากที่สุด

ตอนนี้อายุก็ปาเข้าไปสามสิบปีแล้ว การคิดร่วมหอลงโรงกับใครสักคนย่อมไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไร

“คุณอาชาแน่ใจนะคะว่าไม่ได้พูดอะไรผิด หรือว่าสื่อความหมายบางอย่างผิดไป” หญิงสาวถามซ้ำ แต่ไม่มีคำพูดใดยืนยันออกมาอีกเป็นรอบที่สอง นอกจากรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรเกินความจำเป็น

อาชายืดตัวยืนขึ้นเต็มความสูงอย่างเสียดาย ได้แต่บอกตัวเองว่าถ้าทุกอย่างเป็นไปตามต้องการ เขาก็จะมีโอกาสทำได้มากกว่าแค่มองอยู่ใกล้ๆ แต่เขาจะเป็นเจ้าของเธออย่างสมบูรณ์ ทั้งทางนิตินัยและพฤตินัย เชื่อได้เลยว่าเมื่อเวลานั้นมาถึง เขาจะกลายเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุด