บทที่ 5 ผู้ชายคนแรก(ภูมิใจ)

ตอนนี้แม่เลี้ยงสาวสับสนไปหมดแล้ว สับสนกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้เหลือเกิน อยากจะผลักไสดิ้นรนหนี แต่อีกใจก็อยากลองอยากรู้อยากสัมผัสกายแกร่งเหนือร่างเช่นกัน

“ไม่เอา ไม่ทำแบบนี้กับพี่นะก้อง อะ! อือ!”

ร่างเล็กร้องครวญออกมาด้วยความเสียวซ่าน เมื่อถูกมือใหญ่รุกเร้าเข้าไปในเสื้อก่อนจะผละจากเต้างามมาถลกเสื้อนอนของหญิงสาวออก

“ให้โอกาสผมเป็นคนนั้นของพี่ได้ไหมพี่เอวา”

เสียงพร่าเอ่ย ก่อนจะโอบอุ้มร่างบางขึ้นแล้วปลดตะขอชุดชั้นในของสาวเจ้าออก

“อย่าทำอะไรพี่เลยก้อง”

ยังคงอ้อนวอนความปรานีจากบุรุษหนุ่มที่ตนเรียกว่าน้องชาย มือเล็กปกปิดทรวงงามที่เปิดต่อหน้าของก้องฟ้าไว้อย่างเขินอาย

“ปิดไว้ทำไมครับ”

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นตอนนี้ สนใจแต่เนื้อขาวๆ ผิวสวยๆ ของแม่เลี้ยงสาว เมื่อจัดการกับท่อนบนเสร็จคิวต่อไปก็ท่อนล่างแล้ว

“อย่าทำอะไรพี่เลย พี่ขอร้องก้องละ”

หญิงสาวเอ่ยอ้อนวอนคนตัวโต แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ แต่ก็อยากจะขอร้อง

“ชูว์! เห็นจะไม่ได้พี่เอวา พี่เดินเข้ามาหาผมเอง”

มือใหญ่ยื่นมาปิดปากอิ่มไว้ ก่อนจะผละออกมาแล้วเคลื่อนกายแกร่งไปยังเอวสาว ก่อนจะถลกกางเกงนอนของสาวเจ้าออกพร้อมกับมีกางเกงในตัวน้อยติดปลิวออกมาด้วย ดึงลากออกทางปลายเท้าเล็ก

“อย่า....”

เอ่ยลากเสียงยาว พร้อมกับหนีบขาไว้ เมื่อต้องเปลือยเปล่าต่อหน้าคนที่เป็นน้องชายนอกสายเลือดของตน

“อืม! อย่าทรมานผมเลยครับ ผมทรมานเพราะพี่มาหลายปีแล้ว”

ก้องฟ้ารู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้ แต่ถ้ามนปรียาไม่ยอมเธอคงทำร้ายและทำทุกวิถีทางเอาตัวรอดแล้ว แต่นี่ไม่ เธอยังนอนระทวยบิดไปมาบนเตียงเขาอยู่เลย

หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธได้ว่าตัวเองอยากรู้ อยากสัมผัส อยากเรียนรู้ร่างกายผู้ชายเช่นกัน จะว่ายังไงดีล่ะ ตั้งแต่เป็นสาวเต็มกายมายังไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้เลย เลยทำให้อดตื่นเต้นอยากรู้อยากลองไม่ได้

“ปล่อยตัวตามสบายนะครับ”

หลังจากถอดชุดหญิงสาวเสร็จจนไม่เหลือติดกาย เขาก็จัดการกับตัวเองเช่นกัน เมื่อเหลือร่างเปลือยเปล่าเสมอกันแล้วร่างใหญ่ก็โน้มลงทาบทับร่างเล็ก

มือใหญ่ดึงรั้งมือเล็กออกจากทรวงงาม เพื่อตัวเองจะได้จ้องมองความสวยงามของดอกบัวตูมสองดอกของแม่เลี้ยงสาว

“อ่า! สวยเหลือเกินพี่เอวา อืม!”

ก้มลงจูบความอวบอูมของดอกบัวทั้งสองดอกสลับกันด้วยความแผ่วเบา

“อือ! พี่กลัว...”

ร่างเล็กนิ่งตัวแข็งไม่กล้าขยับกาย อีกอย่างตอนนี้มนปรียาอยากจะด่าว่าตัวเองเหลือเกินที่ปล่อยตัวไปกับก้องฟ้าเลยเถิดมาถึงตอนนี้แล้ว แต่จะกลับใจไม่ทำต่อก็อดเสียดายไม่ได้ เมื่อความอยากรู้อยากลองของตัวเองนั้นชนะความความถูกต้อง

“ปล่อยตัวตามสบายนะครับพี่เอวาของผม”

มือใหญ่ลูบไล้ใบหน้างามปลอบประโลม ปากหนาอุ่นร้อนจูบซับเหงื่อตามซอกคอระหงที่กำลังซึมออกมาด้วยความตื่นกลัวของสาวเจ้า

รู้ว่าคนใต้ร่างกลัว แต่จะให้หยุดแล้วปล่อยเธอกลับเห็นทีจะไม่ได้ เพราะตอนนี้ความเป็นชายของเขามันตื่นตัวพร้อมท่ามนปรียาแล้ว

“พี่อึดอัดก้อง อือ!”

เอ่ยพร้อมกับเอามือดันอกแกร่งที่กำลังเสียดสีกับทรวงอกตนด้วยความอึดอัดและเสียวซ่าน

“เดี๋ยวพี่จะชินกับการที่มีผมอยู่บนตัวพี่เอง”

ปากหนาเอ่ยพร่า ก่อนจะทาบทับปากอิ่มนั้นอย่างควานหาความหวาน

ครั้งนี้แม่เลี้ยงสาวยอมให้อีกฝ่ายควานหาความหวานล้ำในโพรงปากตนอย่างง่ายดาย เธอเปิดปากเล็กน้อยเพื่อให้คนตัวโตสะดวกในการค้นหวานความสุขกับโพรงปากตน

“อ่า! อืม! น่ารักมากเลยครับพี่เอวา”

ผละออกมาชมคนตัวเล็ก ก่อนจะซุกไซ้ตามทรวงงาม ปากร้อนดุนดันหยอกเย้ายอดบัวงาม ก่อนจะขบเม้มจนเกิดรอยแดงช้ำ แล้วไล่ปลายลิ้นมายังกลางหว่างอกทั้งสอง

มือใหญ่โอบอุ้มความสวยงามของดอกบัวทั้งสองดอกไว้ บีบเคล้นทะนุถนอมราวกับมันเป็นเพชรน้ำงาม เขาอยากจะทำทุกอย่างอ่อนโยน อ่อนหวานที่สุดให้มนปรียาประทับใจในตัวตน

“อืม! ก้อง...อ่า! ทำไมพี่ร้อนแบบนี้ อือ!”

ร่างเล็กบิดพลิ้วไปมาด้วยความร้อนรุ่ม ร้อนไปทั่วสรรพางค์กาย จนต้องเอ่ยถามคนตัวโต

“อูว์! ผมก็ร้อนเหมือนกัน แต่เราจะร้อนด้วยความสุข ผมขอได้ไหมครับ”

เอ่ยถามพร้อมกับมือใหญ่จับเรียวขาเล็กแยกออกจากกัน เปิดกว้างให้เห็นกุหลาบงามกลางกายสาว และตอนนี้มันกำลังฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำหวานซ่านของเธอ

“อูว์! พี่คงพร้อมแล้ว”

มือใหญ่ลูบไล้ตามร่องขาหนีบคนตัวเล็ก ก่อนจะนำแก่นกายร้อนของตนเพื่อประสานกายเป็นหนึ่งเดียวกับแม่เลี้ยงสาว

ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!

“อะ! เจ็บ!”

ร่างเล็กดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ มือเล็กกำแน่นทุบเตียงไปมาด้วยความทรมาน ตอนนี้เหมือนกับถูกมีดนับพันเล่มสับลงมากลางกาย ปวดร้าวไปทั่วลำตัวเลยตอนนี้