บทที่ 6 ผู้ชายคนแรก(ภูมิใจ)

“อ่า! อย่าดิ้นครับคนดี นิ่งเสียนะ อืม!”

จูบสะดือสวยปลอบโยนก่อนรวบร่างเล็กเข้ามากอดแนบแน่น จนเนื้อแนบเนื้อ ไออุ่นร้อนสัมผัสกัน ร่างทั้งสองร่างเป็นเนื้อเดียวกันโดยมีแก่นร้อนของก้องฟ้าสอดประสานพวกเขาและเธอเข้าไว้ด้วยกัน

“ฮือๆ พี่เจ็บ พี่จะตายไหม ฮือๆ”

ถามด้วยความไร้เดียงสา พร้อมกอดรัดร่างหนาไว้แน่น กัดไหล่กว้างเพื่อระบายความทรมานกลางกายของตน

“ชูว์! ไม่ร้องนะคนดีของผม ผมคงใหญ่เกินไปสำหรับพี่ แต่ผมก็หยุดไม่ได้เช่นกัน”

เอ่ยอย่างเห็นใจคนตัวเล็กและยิ้มกริ่มด้วยความภูมิใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนแรกและต้องเป็นคนเดียวของมนปรียาด้วย ต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจะไม่ปล่อยคนตัวเล็กในอ้อมกอดนี้เป็นอันขาด

“อึก! แต่พี่เจ็บจะตายอยู่แล้วก้อง ฮือๆๆ เหมือนมีอะไรมาฉีกร่างพี่ อึก!”

เธอไม่อยากลองไม่อยากรู้แล้วว่าเป็นยังไงต่อ ตอนนี้เธอเจ็บจะตายอยู่แล้ว เกิดมาไม่เคยต้องเจ็บต้องทรมานตัวเองแบบนี้เลย

“ชูว์! ผมก็จะตายเพราะพี่เหมือนกันตอนนี้ อ่า! ผมปวดร้าวไปหมดแล้ว มันรัดคลึงผมดีเหลือเกินพี่เอวา”

ตอนนี้กายแกร่งของก้องฟ้าถูกกลางกายสาวตอดรัดแน่นจนแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว อยากขยับโจนจ้วงเข้าหาอย่างใจต้องการแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อตอนนี้มนปรียายังเจ็บอยู่เลย

“อือ!”

เสียงเล็กครวญครางออกมาด้วยความซ่านเสียว เมื่อกายใหญ่ขยับกายให้เธอได้นอนในท่าสบาย

“ยังเจ็บอยู่ไหมครับ อือ! ผมทรมานเหลือเกิน ชูว์!”

ถามคนตัวเล็กด้วยความห่วงใย แล้วก็ได้รับการพยักหน้าตอบมาว่าไม่เจ็บแล้ว

“ผมขอนะครับพี่ ผมไม่ไหวแล้ว อูว์!”

“มันจะไม่เจ็บอีกแล้วใช่ไหม อะ! อือ!”

เสียงเล็กครวญถาม แล้วร่างใหญ่ก็ขยับให้เธอดู แล้วก็ต้องร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน

“มันจะไม่เจ็บครับ แต่มันจะทำให้เราทั้งสองมีความสุขครับ”

ยิ้มพร่าให้คนตัวเล็กก่อนจะปล่อยร่างเล็กให้นอนบิดเร่าใต้ร่างตน แล้วตัวเขาก็เริ่มโยกย้ายเอวสอบไปมา มือใหญ่กอบกุมเต้างามพร้อมกับบีบเคล้าคลึงไปด้วย

“อะ! อือ! พี่...อือ! ก้อง...อูว์!”

ร่างเล็กไปได้แต่บิดกายไปมาตามแรงโยกเย้าของชายหนุ่มเหนือร่าง มือเล็กปัดป่ายไปมาบนเตียงกว้าง

“ชูว์! ผมมีความสุขเหลือเกิน ไม่คิดว่าจะมีวันนี้กับพี่เอวา อ่า! อืม!”

เอ่ยเสียงพร่าลูบไล้ลำตัวสวยไปมาด้วยความปรารถนา เอวสอบเร่งเร้าจังหวะให้เร็วบ้างถี่บ้างตามจังหวะซ่านของตน มนปรียาก็ร้องครวญให้กำลังใจตลอดการขับเคลื่อน จนในที่สุดร่างเล็กก็กระตุกเกร็งกรีดร้องออกมาด้วยความสุข

“กรี๊ดดดดดด อือ!”

ดวงตาสวยจ้องมองคนเหนือร่างด้วยสายตาพร่ามัวด้วยความสุขสมที่เขามอบให้ตน

“อา! ตาผมบ้างนะครับคนดีของผม อือ!”

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไปถึงสวรรค์ก่อนตนแล้วก็ไม่รอช้าที่จะดุนดันความร้อนเร่าของตนโหมเข้าหากายเล็ก เรือนกายใหญ่โยกย้ายส่ายไปมาเหนือร่างบาง ก่อนจะคำรามออกมาด้วยความสุขพร่าพร้อมกับปล่อยธารสวาทอาบรดกายสาวจนอาบล้นออกมานอกกายสาวเปรอะเปื้อนที่นอนไปหมด

“โอว์! อืม! ผมรักพี่เอวานะครับ”

เอ่ยคำรักทันทีเมื่อตัวเองมีความสุขตามคนตัวเล็ก ก้องฟ้าตั้งใจปล่อยในและตั้งใจไม่ป้องกัน เพื่อต้องการจะผูกมัดแม่เลี้ยงสาวไว้กับตน

“อือ! พี่จะกลับแล้วก้อง พี่ไม่เอาแล้ว”

เมื่อตอนนี้รู้แล้วว่าผู้ชายกับผู้หญิงมีความต่างกันยังไง และมันก็ไม่ได้ทำให้เธอปรารถนามันเลย มันทั้งทรมาน ทั้งเจ็บปวดในคราแรก แม้ว่าหลังจากนั้นจะมีความสุขก็ตาม

“อยู่กับผมนะครับพี่เอวา อยู่กับผมทั้งคืนได้ไหม”

เอ่ยวอนเสียงพร่า พร้อมกับถอนแก่นกายร้อนออกไปนอนข้างกายคนตัวเล็ก แล้วรั้งร่างบางเข้ามาซุกซบอกตน มือใหญ่ลูบไล้ไหล่เนียนไปมาด้วยความอิ่มเอม

ใบหน้าคมเปื้อนไปด้วยความสุข เมื่อได้รู้ว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนแรกของคนที่รักมาตลอด ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เป็นคนแรกของมนปรียา แล้วต่อจากนี้ไปอย่าหวังว่าใครจะได้ครอบครองคนตัวเล็ก อย่าหวังว่าชายอื่นจะได้ใกล้ชิดหญิงสาวอีก

“ปล่อยพี่เถอะ ในเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว”

เธอผลักดันอกแกร่งออก ตอนนี้ความกรุ่นโกรธเข้ามาแทรกแซงความสุขก่อนหน้านี้เสียแล้ว เมื่อสำนึกได้ว่าก่อนหน้าที่ตนจะมามีผู้หญิงอื่นกับเขาอยู่บนเตียงนี้ และก็ทำเหมือนกับที่เขาทำกับเธอด้วย เพียงแค่คิดหัวใจเล็กก็เจ็บจุกไปหมด

“สิ่งที่ผมต้องการคือหัวใจของพี่ ผมจะปล่อยพี่ไปได้ยังไงในเมื่อพี่เอวาเป็นเมียผมแล้ว”

ตอบเสียงทุ้ม กระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม เพื่อไม่ให้คนดื้อดิ้นหลุดไปไหนได้

“ให้เรื่องนี้จบเพียงเท่านี้เถอะก้อง แค่นี้เราสองคนก็ทำผิดกันมากแล้ว”

“จะผิดได้ยังไง เราไม่ได้เป็นพี่น้องท้องเดียวกันสักหน่อย และผมก็ไม่ใช่น้องแท้ๆ ของพี่ด้วย ทำไมเราจะรักกันไม่ได้” ก้องฟ้าตอบเสียงห้วน ตอนนี้เริ่มไม่พอใจคนตัวเล็กแล้ว ไม่รู้จะรั้นไปถึงไหน มันอาจจะใช่ที่เขาไม่เหมาะสมกับมนปรียา แต่ให้ทำยังไงได้เมื่อหัวใจดวงนี้มันรักไปแล้ว รักจนไม่อาจถอนตัวได้แล้วในเวลานี้

“ก้องต้องเข้าใจนะว่าพี่ไม่ได้รักก้อง พี่ไม่ได้คิดอะไรกับก้อง พี่เห็นเราเป็นแค่น้องชาย พี่....”

“แล้วพี่ยอมนอนกับผมทำไมล่ะ ถ้าไม่รักไม่คิดอะไรทำไมไม่ดิ้นขัดขืน แต่นี้พี่ยอมให้ผมทำอะไรต่อมิอะไรด้วย เห็นแก่ตัวมากเกินไปแล้วนะแม่เลี้ยงเอวา”

ก้องฟ้าพรั่งพรูออกมาด้วยความหงุดหงิด พร้อมกับผลักร่างเล็กออกจากอกตน แล้วลุกขึ้นนั่งหันหลังให้อีกฝ่ายอย่างไม่ไยดีเช่นกัน

แม่เลี้ยงสาวเจ็บปวดกับคำพูดห่างเหินตอนท้ายประโยคของก้องฟ้า ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดลึกๆ ภายในหัวใจ ทั้งๆ ที่ตัวเองมั่นใจว่าไม่ได้คิดอะไรกับอีกฝ่าย ไม่ได้รักไม่ได้มีใจ ก็แค่ความอยากรู้อยากลองของตัวเองเท่านั้นที่ทำลงไป

อยากลุกขึ้นสวมกอดร่างใหญ่จากข้างหลัง แต่ก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่กัดฟันฝืนความเจ็บกลางกายสาวแล้วลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาสวมใส่

“พี่กลับก้องนะก้อง เรื่องของเราขอให้ปิดตายในห้องนี้ อย่าทำให้พี่ต้องลำบากใจไปมากกว่านี้เลย”

“ไปเลย ไปให้พ้นเลย ใช่สิ ผู้ชายอย่างผมมันไร้ค่าพี่ถึงไม่แคร์ไม่สนใจ พี่อย่าลืมสิว่าพรหมจรรย์ของพี่ไม่ได้เกิดขึ้นใหม่ทุกวันนะ”

เอ่ยไล่อีกฝ่ายโดยไม่หันไปมอง ตอนนี้เขาโกรธอยากกระชากร่างเล็กเข้ามาทำโทษ แต่ก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่กัดฟันฝืนความเดือดดาลไว้ในใจ

“พี่ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกนะก้อง ยังไงก้องก็ยังเป็นน้องชายพี่นะ”

เอ่ยจบก็เดินช้าๆ ไปยังประตูห้องด้วยความเจ็บปวดใจและเจ็บกลางกายสาวของตน แต่ก็ฝืนเปิดประตูห้องออกไป

“ฮึ! น้องชายอะไร ผมไม่ต้องการหรอก พี่อย่าคิดว่าเรื่องของเราจะจบเพียงเท่านี้ ผมจะทำทุกทางเพื่อผูกมัดพี่ไว้กับผม”

พึมพำกับตัวเองในใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วมานอนต่อ เมื่อทุกอย่างยังมีพรุ่งนี้เสมอ มีหรือมนปรียาจะรอดพ้นอ้อมกอดของเขาได้