บทที่ 4 ผู้ชายก็เหมือนกันหมด

“ฮึ! เห็นจะไม่ได้ พี่ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ต้องการคงไม่ถ่อมาหาผมถึงนี่หรอก”

แสยะยิ้มให้กับคนที่ตัวเองเรียกว่าพี่สาวมาตลอดด้วยความสมเพชตัวเอง แม้ใครๆ ในไร่เพชรบดินทร์จะเกรงกลัวแม่เลี้ยงสาว แต่ตัวเขานั้นหาได้กลัวไม่ ด้วยรู้ดีว่าความเด็ดเดี่ยวเข้มแข็งที่แสดงออกมานั้นมันเป็นแค่การฉากกั้นความอ่อนแอภายในใจของอีกฝ่ายเท่านั้น

“ไม่ พี่ไม่ต้องการแบบนี้ เราเป็นพี่น้องกันนะก้อง”

ล้มลงบนเตียงกว้าง เมื่อถึงทางตัน เธอส่ายหน้าไปมาด้วยความกลัว ดวงตาสวยอาบเยิ้มไปด้วยน้ำตาที่กำลังคลอเบ้าที่พร้อมจะไหลอาบสองแก้มนวลในตอนนี้

“พี่คนเดียวน่ะสิ ผมไม่ได้อยากเป็นพี่น้องกับพี่เอวาสักหน่อย ผมอยากเป็นมากกว่านั้น”

มือใหญ่ยื่นไปลูบไล้ใบหน้าสวยที่กำลังจ้องมองตนด้วยความหลงใหล

“อย่าทำแบบนี้ก้อง มันจะทำให้พี่เกลียดเธอ”

หญิงสาวปัดมือใหญ่ออกจากหน้าตน ตอนนี้มนปรียาไม่รู้หรอกว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับน้องชายในนาม แต่ที่แน่ๆ ก่อนหน้านี้เธอโกรธมากที่เขาพาผู้หญิงอื่นเข้าห้องมาทำเรื่องอย่างว่า ไม่ชอบเลยที่ก้องฟ้าทำตัวแบบนั้น

“ผมอยากให้พี่เกลียดผมมากกว่าตอนนี้”

ร่างใหญ่โน้มตัวลงไปคร่อมร่างเล็กอย่างต้องการสัมผัสไออุ่นของอีกฝ่าย

“ยะ! อย่า!....”

เธอเอนตัวนอนราบไปกับเตียงนุ่ม เมื่อถูกมือใหญ่ทั้งสองข้างกักตัวไว้ ไม่สามารถขยับหนีไปได้เลย จึงจำใจเอนตัวตามร่างใหญ่ที่โน้มลงมาหาตน

“พี่เอวาไม่รู้หรอกว่าผมเจ็บแค่ไหน เจ็บแค่ไหนที่ต้องทนเห็นพี่ไปไหนมาไหนกับไอ้เมฆา เวลามันจับมือพี่เดิน หรือพี่จับมือมัน มันเหมือนกับเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงลงมากลางใจผม”

พรั่งพรูความอัดอั้นใจ ก่อนจะก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอระหง แม้ว่าร่างเล็กจะเบี่ยงหลบหนีการซุกไซ้ของตนก็ตาม

“อะ! อือ! อย่าทำแบบนี้ก้อง อือ!”

พยายามเบี่ยงหน้าหนี พร้อมกับเอามือดันใบหน้าคมของอีกฝ่ายออกไปให้พ้นคอตน ตอนนี้เธอรู้สึกรังเกียจก้องฟ้าเหลือเกิน รังเกียจสัมผัสหยาบโลนแบบนี้ของเขา

“อะ! อือ! อย่าห้ามผมเลยพี่เอวา ผมรักพี่มานานแล้ว ผมต้องการพี่ อืม!”

มือใหญ่รวบมือเล็กทั้งสองไว้เหนือหัว อีกมือที่ว่างก็ดันใบหน้าเล็กให้รองรับการซุกไซ้ของตน

“อี้! อย่าทำแบบนี้ก้อง พี่ไม่ได้ต้องการแบบนี้ ยะ! อื้อ!”

เสียงหวานถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อถูกปากอุ่นร้อนทาบทับลงมา เรียวลิ้นร้อนของบุรุษสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากน้อย ควานหาความหวานเหมือนคราที่แล้วที่ตนได้รับ มันช่างหวานละมุนลิ้นดีเหลือเกิน และตอนนี้เขาก็กำลังดูดดื่มความหวานในโพรงปากเล็ก

“อะ! อือ!”

มือใหญ่ลุกล้ำเข้าไปในสาบเสื้อของคนใต้ร่าง แม้ว่าคนตัวเล็กจะดิ้นขัดขืนตัวเองก็ตามที แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรมาฉุดให้เขาหยุดได้ ตอนนี้ความรักความปรารถนาในร่างเล็กมันกำลังแล่นพล่านไปทั่วเรือนกายกำยำ

“อ่า! เป็นของผมนะครับพี่”

ผละออกมาเอ่ยกับหญิงสาว ก่อนจะเริ่มปลดเปลื้องชุดของสาวเจ้าออก มนปรียาใส่ชุดนอน

“อย่าทำแบบนี้ พี่ไม่ได้รักก้อง”

ก้องฟ้าหยุดการกระทำของมือหยาบกร้านที่กำลังกอบกุมขย้ำทรวงงาม แล้วผละออกมาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของคนใต้ร่าง

“ทำไม? หรือเพราะพี่ยังรักไอ้เมฆานั่นอยู่ มันหักหลังพี่แล้วพี่ยังจะรักมันอยู่อีกเหรอ พี่มองผมบ้างได้ไหม ผมคนนี้จะไม่มีวันหักหลังพี่เลย เพราะในใจผมมีแต่พี่”

เอ่ยจริงจัง พร้อมกับประคองใบหน้าเล็กให้จ้องมองตน ตอนนี้เขาโกรธเหลือเกิน โกรธจนอยากกระชากชุดของสาวเจ้าแล้วกระแทกความดิบเถื่อนของตนเข้าหา แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อผู้หญิงคนนี้เขารักมากเกินกว่าจะทำให้เจ็บได้

“ก้องอย่าพูดว่ารักพี่เลย ทั้งๆ ที่ก้องเพิ่งพาผู้หญิงมาทำเรื่องอย่างว่าก่อนที่พี่จะมา แล้วเตียงนี้ยังมีร่องรอยของเธอคนนั้นอยู่ พี่ไม่อยากทับรอยของใคร”

แม่เลี้ยงสาวเผลอหลุดความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างไม่รู้ตัว มนปรียาจะรู้ไหมว่าคำพูดของเธอในตอนนี้มันทำให้ชายเหนือร่างหัวใจเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้น เพราะกิริยาท่าทางแบบนี้เธอกำลังหึงหวงตัวเขาชัดๆ

“พี่หึงผมเหรอ?”

ถามน้ำเสียงขบขัน ก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างใบหูเล็กว่า

“ผมชอบนะที่พี่หึงผมแบบนี้”

“คะ...คือ....”

ตอนนี้คนที่เด็ดเดี่ยว ควบคุมตัวเองได้ทุกสถานการณ์กำลังพ่ายแพ้ต่อคำรักของชายหนุ่มเหนือร่าง

“คืออะไรครับ บอกผมมาสิ ถ้าพี่ไม่มีใจให้ผมพี่จะไม่พูดแบบนี้กับผม”

“ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมด มักง่าย อย่าทำอะไรพี่เลยนะ พี่เจ็บมามากพอแล้วกับความรัก ปล่อยพี่ไปเถอะ เราเป็นพี่น้องกันนะก้อง”

เธอยังคงอ้อนวอนขอความเห็นใจ หวังลึกๆ ในใจว่าชายหนุ่มจะปล่อยไป แต่ก็ไม่เป็นดังหวัง

“อย่าพยายามพูดให้ผมเปลี่ยนใจเลย ยังไงเสียผมก็รักพี่แล้ว มันคงกลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมไม่ได้หรอก ที่สำคัญผมไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น พี่อย่าเอาไปเปรียบกับผู้ชายที่พี่เจอมาสิ ผมรักเดียวใจเดียวมาตลอด ไม่เคยคิดให้ใจใคร”

คนมีใจรักปรารถนาในตัวแม่เลี้ยงสาวเอ่ยด้วยความหนักแน่น

“ฮึ! แต่ก้องก็ไม่ได้หวงตัวไว้ให้พี่ อุ๊บ!”

สาวเจ้าเม้มปากไว้ด้วยความหงุดหงิด เมื่อเผลอพูดความคิดในใจออกมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้

“ฮ่าๆ พี่หึงผมกับเมย์เหรอ พี่ต้องเข้าใจผมนะ ผมเป็นผู้ชาย ผมเป็นคนมีความต้องการสูงด้วย จะให้ผมพึ่งน้องนางทั้งห้าบ่อยๆ มันก็ไม่ไหว แต่ผมป้องกันทุกครั้งที่มีอะไรกับเมย์พี่เชื่อใจผมได้ แม้คนอื่นได้เชยชมร่างกายผมไปก่อนพี่แล้ว แต่หัวใจดวงนี้ภักดีต่อพี่สาวคนนี้มาตลอดนะครับ”

เอ่ยจบก็มอบจุมพิตหวานให้สาวเจ้า ก่อนที่เธอจะได้พูดทำร้ายจิตใจตัวเอง

“อืม! อะ!”

ครั้งนี้มนปรียาจูบตอบกลับ ด้วยความที่เพิ่งจะเป็นจูบครั้งที่สอง เธอยังจูบไม่เป็น จนทำให้ก้องฟ้าถอนจูบออกมายิ้มให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้ปากบวมเจ่อด้วยฝีมือตน

“จูบก็ยังไม่เป็น เดี๋ยวผมจะสอนพี่เองครับ”

แม่เลี้ยงสาวบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย ตอนนี้ใบหน้านวลซับสีเลือดขึ้นมาจนทำให้ก้องฟ้าอดมันเขี้ยวก้มลงขบเม้มแก้มนวลทั้งสองข้างไม่ได้

“อุ้ย!”

“ผมชอบที่พี่เป็นตอนนี้มาก เวลาอยู่กับผมเป็นตัวของตัวเองได้ไหม ไม่ต้องใส่หน้ากากให้ตัวเองเข้มแข็งหรอก ผมปกป้องพี่ได้”

ชายหนุ่มมั่นใจว่ามนปรียาไม่ได้เกลียดตนเหมือนคำพูดก่อนหน้านี้ ถ้าหากว่าเกลียดมีหรือจะพูดจาแบบนี้กับตน แต่จะรักเขารึไม่นั้นต้องพิสูจน์กันสักตั้ง ไม่หลบซ่อนหัวใจตัวเองให้ทรมานแล้ว อยากจะรักก็จะรัก เขาเจ็บปวดมามากแล้วกับการแอบรักพี่สาวในนามคนนี้