ร้าวรานเพราะรัก+ทำไมต้องรักเขา+นายหน้าหวังรัก+กุ๊ย

“เอามันไปทิ้ง”

เสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจและความเด็ดเดี่ยวเปล่งออกด้วยความกรุ่นโกรธ เธอรักเธอให้ใจทุกอย่าง แต่ผู้ชายสารเลวคนนี้กลับหักหลังทรยศความรักที่เธอมีให้ ตลอดเวลาที่เป็นแฟนกันไม่เคยเลยที่จะทำตัวให้ไว้ใจ แล้วในวันนี้ความอดทนของแม่เลี้ยงมนปรียา เพชรบดินทร์ หรือเอวา วัย 32 ปี ก็หมดลงเหลือเพียงความเกลียดแค้นให้กับผู้ชายอย่าง “เมฆา”

“เอามันไปทิ้งไหนดีครับแม่เลี้ยงเอวา”

สิงขรมือขวาคนสนิทเอ่ยถามแม่เลี้ยงสาวของตน

“ปากทางไร่เพชรบดินทร์ บอกมันด้วยถ้ากลับมาที่ไร่ฉันอีกมันตาย”

ให้อภัยได้ทุกครั้งเสมอมา แต่ครั้งนี้มนปรียายอมไม่ได้จริงๆ ไปทำผู้หญิงคนอื่นท้องแล้วให้ผู้หญิงคนนั้นไปทำแท้งออก แม่เลี้ยงสาวเกลียดที่สุดคือผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ และเมฆาคนนี้ก็เช่นกัน เมื่อรักได้ก็เกลียดได้เช่นกัน ตลอดเวลาที่คบกันมา 10 ปีมันไม่ได้ทำให้เขาพัฒนาตัวเองได้เลย มีแต่ต่ำทรามลงทุกวัน

มนปรียาเป็นเจ้าของไร่เพชรบดินทร์มาตั้งแต่อายุ 23 ปี ตอนนั้นหญิงสาวเรียนจบมาใหม่ๆ แต่พอฉลองวันจบพ่อกับแม่ก็มาประสบอุบัติเหตุจากไปเสียก่อน ไร่เพชรบดินทร์จึงตกเป็นของมนปรียาทายาทเพียงคนเดียว นับตั้งแต่นั้นมาหญิงสาวจึงเปลี่ยนจากผู้หญิงอ่อนหวาน มาเป็นคนเด็ดเดี่ยว เพราะต้องเด็ดเดี่ยวเข้มแข็ง เพื่อจะได้คุมคนงานร้อยกว่าคนในไร่ได้

ไร่เพชรบดินทร์เป็นไร่ดอกกุหลาบที่มีเนื้อที่ห้าร้อยกว่าไร่ ถือว่าเป็นไร่ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดตาก ด้วยเหตุนี้หญิงสาวจึงเปลี่ยนไปจากสาวน้อยกลายมาเป็นแม่เลี้ยงสาวตั้งแต่ตอนอายุ 23 ปี ตอนนี้ก็ดูแลไร่สวนมาจนอายุ 32 ปี แล้ว นับเป็นเวลาที่พ่อแม่จากเธอไปก็ 9 ปีแล้วที่ต้องอยู่โดดเดี่ยว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน จะมีก็แต่คนงานในไร่เท่านั้น พอมาดูแลไร่สวนก็ต้องตัดขาดจากเพื่อนสมัยเรียนหมด ด้วยไม่มีเวลา เพราะทุกวันต้องทุ่มเทให้กับสิ่งที่พ่อกับแม่ปลูกสร้างไว้ให้ตน

“ครับแม่เลี้ยงเอวา”

สิงขรรับคำก่อนจะสั่งให้ลูกน้องของตนหิ้วปีกของเมฆาออกไปจากห้องทำงานของแม่เลี้ยงสาว

ด้วยความเป็นกันเอง ไม่ถือตัว คนงานลูกน้องในไร่ต่างเรียกเธอว่า “แม่เลี้ยงเอวา”และเธอก็ชอบให้ทุกคนเรียกแบบนี้ เพราะมันทำให้รู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนี้

“นายก้องไปไหน ตั้งแต่เกิดเรื่องยังไม่เห็นหน้าเลย”

เมื่อไม่เห็นมือซ้ายของตนก็ถามหาทันที เพิ่งจะสังเกตได้ว่าขาดชายหนุ่มอีกคนไป

“ก้องไปคุมคนงานในไร่ครับแม่เลี้ยงเอวา ให้ผมไปตามให้ไหมครับ”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันโทรตามเอง นายไปจัดการเรื่องเมฆาให้เรียบร้อยเถอะ จำไว้ว่าฉันกับผู้ชายคนนี้ขาดกันแล้ว”

สั่งเสียงแข็ง ก่อนจะเดินกลับไปทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้ทำงาน แม้อยากจะร้องไห้แค่ไหนเวลานี้ แต่ก็ต้องแสร้งเป็นเข้มแข็ง เธอจะอ่อนแอให้ใครเห็นไม่ได้ ให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเธอถูกผู้ชายหักหลัง

“ครับผม”

สิงขรรู้ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นมันซ่อนความเจ็บปวดไว้แค่ไหน แต่เมื่อมันไม่ใช่เรื่องของตน เขาจึงเดินออกไปจากห้องเงียบๆ

เมื่อเหลือตัวคนเดียวในห้องก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาก้องฟ้า ด้วยมีงานอีกมากมายที่จะมอบหมายให้ชายหนุ่มทำแทนตน ตอนนี้สภาพจิตใจและสติของเธอยังไม่พร้อมที่จะทำงาน หรือออกไปไหนทั้งนั้น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เวลาผ่านไปไม่นานเสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงใหญ่กำยำของก้องฟ้า เพลิงชาย หรือก้อง วัย 30 ปี ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ กำยำ ผิวคมเข้ม ใบหน้าคมคาย เป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆ ในไร่เพชรบดินทร์ หรือเรียกง่ายๆ สั้นๆ ว่าขวัญใจของไร่นั้นเอง แต่ภายใต้ใบหน้าหล่อนั้นกลับมีความลับมากมายซ่อนเร้นในหัวใจ

ด้วยบุคลิกที่เคร่งขรึม พูดน้อยของก้องฟ้าจึงทำให้มนปรียาไว้ใจ และเล่าทุกเรื่องราวให้มือซ้ายคนนี้ฟังเป็นคนแรกเสมอ และถัดไปจะเป็นสิงขร รายนั้นรู้มากไม่ได้เพราะเก็บความลับไม่ค่อยจะอยู่ ต่างกับชายหนุ่มคนนี้ที่เก็บเงียบทุกอย่างภายใต้ใบหน้าเคร่งขรึมนี้

ก้องฟ้าเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ของมนปรียาอุปการะไว้ เธอและเขาจึงเติบโตมาด้วยกัน จึงไม่แปลกที่หญิงสาวจะไว้ใจชายหนุ่มคนนี้ และเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอกล้าร้องไห้ด้วย เพราะไม่มีพ่อแม่แล้วก็มีแต่บุรุษหนุ่มคนนี้เท่านั้นที่รองรับอารมณ์และรู้นิสัยของเธอดีกว่าใครในตอนนี้

“มาแล้วครับแม่เลี้ยงเอวา”

พูดพร้อมกับก้มหน้ายืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูห้อง

“บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกพี่เอวา เราเป็นพี่น้องกันนะก้อง”

มนปรียาไม่ชอบเลยที่ก้องฟ้าทำตัวห่างเหินแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อเก้าปีก่อนแล้วที่ชายหนุ่มเปลี่ยนไป

“ไม่ได้หรอกครับแม่เลี้ยงเอวา” โต้ตอบเสียงเรียบ

“ยืนทำไมตรงนั้น มานั่งคุยกับพี่ตรงนี้ดีกว่า”

ว่าแล้วหญิงสาวก็ลุกจากเก้าอี้ทำงานไปยังโต๊ะรับแขกชุดเล็กๆ ในห้องทำงานของเธอ

ก้องฟ้าไม่ตอบ แต่เดินมาทรุดกายลงนั่งเก้าอี้ที่เจ้าของห้องนั่งรอท่าอยู่ก่อนแล้ว

“ก้อง....พี่เจ็บตรงนี้จัง”